Smullen, althans als je van diepe, duistere krochten houdt, want er is een nieuwe release van Rejoice in Moribond, een Eindhovense funeral doom band. Collega Maurice vond de eerste plaat dieper dan een doucheputje, en dat was zeker waar. Het nieuwe ‘Planetcleanser’ belooft nog meer vertier in de pijnlijke, sonische, duisternis hoek. Daarom gaan we die bij 30 graden eens luisteren.

Rejoice in Moribond is een project van muzikanten Nydoom, Strothroth en W. Helm, ervaren rotten in de diepere krochten van het alternatieve geluid. Dit keer gaan we heel diep. Opener ‘Under wings of glorious annihilation’, een titel die klinkt als de perfecte mish-mash van termen uit klassieke jaren negentig doom en epic black metal, blijft er bijna niets anders over dan een pijnigend traag, slepend geluid. Bijna gorgelende vocalen, en het gevoel alsof er twee grindtegels over elkaar gewreven voor het overige geluid. Oh ja, en de mistroostige gitaarlijnen natuurlijk. Die mogen niet ontbreken uiteraard. 

In 12 minuten bereiken we het punt dat er een soort tergende drone overblijft en iemand af en toe met een mokerhamer de drum een ram geeft. En zo, beste mensen, glijden we af in dat doucheputje. Want onderin het douceputje zitten songs als ‘Of Light and Disintegration’. Een viezig, quasi solide prutje van onaardse kwaliteit, met vocalen die recht uit een horror film komen. Naamloze gestalten vindt je daar, onder in dat doucheputje, maar ook een solide, stuwende track. Het wordt hier toch wat levendiger, op die vocalen na die meer grindcore dan doom voelen. Hey, het is nog steeds gewoon vet, dus dat is geen klacht. 

Het is op ‘Shadows of a recent past’ (alles onder vleugels, licht en schaduw en zulks), dat we weer de neerwaardse glijding gaan maken. Een bijna dronende track, waar lekker op gehakt wordt en de distortion de rest doet. Tot we plots met een soort primitief neanderthaler ritme versnellen naar een soort proto-blackened-grind-punk. Het is awesome. Daarna is de titeltrack eigenlijk alleen nog maar een soort pijnlijke onderdompeling in 20 minuten noise, drone, en vooral veel pessimistische klanken. Je hoort hier hoeveel Rejoice in Moribund stopt in een song binnen een genre wat voor velen onbeluisterbaar is. Het voelt bijna alsof er ergens een folky lijntje verstopt zit in ‘Planetcleanser’ en dat zou nog zomaar kunnen. Het verzandt een beetje in een perfecte, desintegrerende repetitie. En zo gaan we niet eruit met een bang, maar met een whimper.