Vanavond geen OG3NE op de buis voor ons, noch Ajax aan het werk zijn in Lyon. WIj zijn gewoon op pad in Einhoven en op zoek naar de volgende vette show. Vanavond is die er eentje in het Stroomhuis met niemand minder dan GosT en Neoslave.

Foto’s Justina Lukosiute | Tekst Guid Segers

Beide bands maken deel uit van van een specifieke beweging in de muziekwereld met acts als Perturbator, Carpenter Brut en natuurlijk valt ook Eindhovens eigen Timecop1983 hieronder te scharen. Gost hoort bij die groep electronische/synthwave muzikanten. Een donkere vibe met cleane, electronische klanken die om de een of andere reden enorm in de smaak valt bij metalheads. We gaan het meemaken deze avond.

Heel druk is het niet in het Stroomhuisje, terwijl hier toch een paar acts van het moment staan. Op Roadburn waren Carpenter Brut en Perturbator niet alleen verrassingen op het programma, het waren ook ongekend populaire optredens. Het is een bijzondere beweging in de muziekwereld en gek genoeg luisteren we dus naar retromuziek, die ooit werd voorgesteld als toekomstmuziek en nou zijn charme ontwleend aan dat verleden. Zoals ooit the Doctor in Doctor Who sprak over tijd: “from a non-linear, non-subjective viewpoint it’s more like a big ball of wibbly-wobbly timey-wimey…stuff”. Daar houd ik het even bij. Prima inspiratie voor synth music trouwens, die introtune.

Opwarmer deze avond is Neoslave uit België. Neoslave is Leander ‘Lee’ Verheyen, die zich duidelijk laat inspireren door de grote namen in het genre. Met een ruwe start gaat de kleine Belg wild van start. Het publiek lijkt er een beetje door opgeschrikt te worden en moet even acclimatiseren als de de beats uit de speakers knallen en voor een flitsende lichtbak de knoppendraaier los staat te gaan. Het geluid is onheilspellend, maar erg constant.

Neoslave bracht vorige maand een nieuwe EP uit, getiteld ‘Blood Arcade’. Hiermee lijkt de artiest ook wat meer richting een horror hoek te bewegen met zijn sound. Door zijn energieke performance wordt het publiek ook langzaam wakker en gaat mee in de flow van de Belg. Omdat de muziek tamelijk vlak blijft is een goed half uur Neoslave ook wel genoeg en blijft het daarmee spannend. Het optreden eindigt dan ook even abrupt als het startte.

Het publiek blijft tussendoor even wat verward rondhangen. Het blijft een aparte gewaarwording vermoedelijk voor een rock-publiek om een knoppendraaier aan het werk te zien die eigenlijk niet zo heel erg veel live doet. Hoewel het Stroomhuisje een ontzettend gave locatie is ontbreekt het vaak aan het visuele aspect bij deze optredens. Dat is ook het kenmerkende aan de show van GosT.

Het duurt ook behoorlijk lang voordat de Amerikaan. Na even opgekomen te zijn met een capuchon diep over zijn gezicht getrokken, komt deze uiteindelijk op met het welbekende schedelmasker op. GosT is het verhaal van Baalberith, een prins van de hel. De machines worden aangezwengeld en deze duivelsprins begint zijn wilde dans. Het is opvallend hoe zeldzaam hij daadwerkelijk de knoppen aanraakt. Een synth partijtje hier, een beetje draaien daar, maar vooral wild ronddansen en zo nu en dan het publiek opjutten.

Gruizige bassen met een fijn knettergeluid zorgen voor een wat ruwer element dat in contrast staat met de softe, cleane synths. Dat is eigenlijk gedurende de hele set ongeveer het enige wat GosT wel aanraakt, de toetsen, maar dan wel weer heel vluchtig. Meermaals laat de artiest even blijken toch een wat enthousiaster publiek te wensen, om vervolgens weer los te gaan op de catchy muziek. De laatste plaat van GosT, getiteld ‘Non Paradisi’, kwam vorig jaar uit op Blood Music en is natuurlijk het zwaartepunt van de set. De muziek roept beelden op van oude scifi series, vooral waarin we in een nabij toekomstig dystopie leven. Oude videogames komen tot leven en spannende series uit de jaren tachtig… Hoewl de muziek tot de verbeelding spreekt mis je iets visueels. Een man met een schedelmasker die staat te springen is dan niet genoeg.

Tijdens het slot van de set gaat GosT even aan de rand van het podium zitten, terwijl de muziek gewoon doorloopt. Hij wacht op de laatste noot en loopt dan weg. Helemaal overtuigd ben ik niet van een act, waarbij iemand op play drukt en een uur lang achter de draaitafel danst. De act zelf is daarmee wat karig, maar de muziek is pakkend en fijn.