Je weet eigenlijk al bij voorbaat dat je op een hardcore festival, zo net twee dagen na een verkiezing waar velen van wakker gelegen hebben, een aantal keren politieke statements gaat horen. Niet al te verfijnde, juist net dat te pissige om echt diezelfde virale kwaliteit te hebben als de nationale collectie engnekken dat doet. Dus ja, dat zal hier zeker aan bod komen. Maar goed, we gingen dus af naar Revolution Calling! in een poging een veelvoud aan bands te zien. Dat is niet helemaal gelukt, ook omdat uw typende mensch nog herstellende is van een verkoudheid die maar niet weg gaat. Herkenbaar? Afijn, we waren erbij en genoten in het Klokgebouw.

Tekst: Guido Segers, Maurice van der Heijden | Foto’s: Gerrit Smalbrugge

En dan maar meteen beginnen met sorry, want ik heb Azijnpisser gemist door een aantal redenen die eigenlijk allemaal waardeloos zijn. Maar desondanks wil ik er even gewag van maken dat Azijnpisser op het podium stond en ik zou ook graag hebben dat Azijnpisser vaker in dit stuk staat dan de naam van een, in de context van Revolution Calling!, minder geliefde politicus. Dus we haken aan bij Combust, een band uit New York en die dus ook niet aarzelt om dat zo vaak mogelijk te zeggen. De uitspraak van songtitels alsof je een hete aardappel in je mond hebt, de swagger op het podium, het plaatje is helemaal goed. Combust is ook hard, energiek en wild op het Stronger Stage. Frontman Andrew Vacante van deze band, die sinds 2017 timmert aan de weg, geeft ook aan redelijk gefrituurd te zijn na de lange reis en ’that makes sense’.

Wisdom in Chains volgt op het Revolution Stage en meteen daar een opmerking over; dit staat aangemerkt als het ‘main stage’ maar de vibe is echt beter op het Stronger Stage de hele dag. Aan deze band uit Pensylvania met diepe Nederlandse roots zal het niet liggen, want de energie is hoog en het geluid groovet. De heren teren al een jaar op 5 op het laatste wapenfeit en zijn ongetwijfeld een trekpleister op de bill vandaag. Videograaf Sunny Singh, je kent hem als de one-man-showrunner van Hate5Six geeft aan dat hij met de band hierheen is gereisd en de volgende dag teruggaat (wat ook betekent dat je binnenkort een aantal shows kan terugkijken). Heftig bezoekje dus, maar de energie is hoog en de pit in volle gang als een wasmachine die niet helemaal meer op juiste toeren is (het rammelt en beukt). De frontman heeft een goede blaf, en als hij er even geen zin in heeft, stapelt het publiek zich op om mee te zingen. (GS)

Maar we gaan natuurlijk even kijken naar Pressure Pact, wat volkomen terecht hier staat en dan op het ‘coole podium’ volgens de frontman. Het geluid is volkomen ruk op het Warzone Stage. Als in, het draagt niet de zaal in en eigenlijk ben je voorbij de tweede set pilaren helemaal zoek. Laat dat Pressure Pact vooral niet remmen, wat door een set heen scheurt alsof het Black Friday is bij de Bijenkorf, terwijl hun zanger over het podium stompt alsof hij om 3.00 van Stratumseind af kwam. En ja, de eerste anti-Wilders tirade horen we hier. Terecht natuurlijk, want de blonde tarzan uit de Limburgse tropen is volkomen anti-cultuur en dus anti-hardcore. Een enkeling zal wat ongemakkelijk om zich heen gestaard hebben bij deze opmerkingen. Het zal niet de laatste keer zijn. (GS)

The Chisel is de Oi! band die andere Oi! bands overbodig maakt. Komisch, energiek en in staat om uitstekende songs te schrijven in een genre wat duidelijke stijlregels heeft. Zanger Cal Graham heeft een stem die er een beetje uitschiet en misschien is dat wel wat ze net anders maakt. Hij grapt ook dat op zijn leeftijd dit podium op en af klimmen een uitdaging is en we zien later zeker nog andere artiesten die toch lekker blijven staan op het lagere verhogingkje in plaats van deze berg te beklimmen. De energie is hoog, de bretels staan gespannen, en Graham schreeuwt z’n teksten op een manier die wel pijn moet doen. ‘Retaliation’ blijft een hele vette track en wat je verder ook nog gaat zien, de Oi! award is binnen. (GS)

Bishop’s Green moet dat vervolgens op het hoofdpodium volgen, maar de Canadezen drinken hun pints toch echt in schonere pubs, met lekkerder bier, want alles klinkt toch wat gelikter en minder authentiek. Dat is natuurlijk een vergelijking van niks, want deze mannen hebben al vaker laten zien dat ze een publiek mee kunnen krijgen met een overtuigende show, maar those who know, know, right? Risk It! staat onder tussen te vechten tegen de galm op dat ‘coole podium’, maar de energie op het podium valt 10 meter verderop als een bezopen skinhead tegen de vlakte. Jammer, maar voor het podium is het top en voor zo’n band jammer dat je dat niet verder kan trekken. (GS)

No Turning Back is het verplichte nummertje op Revolution Calling! Terecht natuurlijk, want zanger Martijn van den Heuvel, organiseert dit feestje en mag dus ook zelf de slingers ophangen. Dat maakt ook dat hij tegen het publiek spreekt als zijn bezoekers, en niet zoals normaal een frontman dat doet. En vandaag is Van den Heuvel ‘not amused’ en dat voel je. De set zit vol vuur en het publiek komt ook meteen in beweging. HIj hoeft maar dat typische handgebaar te maken en de volgende wilde bezoeker hangt in zijn nek terwijl hij zijn frustratie de zaal in blaft. Ja, fuck Wilders is wederom een term die hij bezigt en voor een band die niet vaak de politiek aankaart brengt hij het overtuigend. Maar dat is dus niet enkel als zanger, maar als de papa van dit hele samenzijn. Het is een statement die voelt als geldende voor deze hele dag en dat maakt het zo’n binnenkomer. Als iemand die toch 2 dagen in rouw is geweest, voelt het daarmee goed om hier te zijn. Een community van weerstand, van revolutie? En bedoeld of onbedoeld, hier krijgt het festival z’n betekenis terug. No Turning Back is on fire, beter dan voorgaande jaren, en speelt ook werk van de net uitgebrachte vroege EPs van de band. Het voelt als vanouds dus en dat is nice.

Omdat Kill Your Idols met alle beste intenties toch niet helemaal de naam waar maakt op het hoofdpodium, zakken we vrij snel af naar dat kleine podium. Moeten we wel zeggen dat Kill Your Idols goed klinkt, maar na No Turning Back even de punch mist die we zoeken. Grade 2 is wat lichter en dansbaarder, wat speelser. De band doet het ook goed in deze setting, met het publiek bovenop je, ondanks (sorry voor dit terugkerende thema) de beperkende factoren. Laten we wel wezen, hardcore en oi! mist wat variatie en deze band breekt lekker de dag.

Stronger bookings heeft met Death Threat een  pareltje uit de geschiedenis van metal en hardcore naar Eindhoven gehaald. De band heeft met de albums ‘Last Dayz’ en ‘Peace & Security’ twee klassiekers gemaakt die gewild zijn bij de liefhebbers. De stem van Aaron is niet de schreeuw die we gewend zijn bij dit soort hardcore maar is eerder een snel flowende rhyme met bijna Brits accent. Door het geluid begint het optreden wat stroef maar als de muzikanten elkaar wat beter horen komt de vuige hardcore met metal goed uit de verf. Verwacht geen gepolijste sound. Death Threat is rauw als een grauwe industrie stad en moet het hebben van verrassende versnellingen en dikke breaks. Met de dikke grooves en de flowende vocalen krijgt de zaal wat het verdient. Geweldig om na al die jaren nummers als ‘Wasted’ of het titel nummer ‘Peace & Security’ door de speakers horen te knallen. (MvdH)

Op de main staan de veteranen van 7 Seconds klaar en dat gaat ook lekker. Een beetje mellow vergeleken met de toch wat meer heavy sound vandaag, maar het werkt. De band is 43 jaar oud, laat dat even inzinken. Desondanks is Kevin Seconds goed bij stem en het geluid is upbeat en geeft je positieve adrenaline. Niet iedereen zal wild zijn van de ’99 Red Balloons’ cover, maar dat hoort er ook een beetje bij. Ondertussen sloopt Enemy Ground het Warzone Stage, maar daar krijgen we wat minder van mee, want je kan niet overal zijn.

Terror daarentegen, daar zijn we zekersteweten bij! En ja, Terror is altijd hetzelfde, de show verandert niet. Scott Vogel staat opgefokt te brullen dat je moet stagediven en daar geef je dan maar gehoor aan terwijl je in de pit een tintje blauwer wordt. Eigenlijk is Terror dan ook een band die floreert in zo’n zaaltje waar je bezoekers kan stapelen, maar ook dit keer weer slaagt de band erin om een grote fabriekshal vele malen kleiner te doen lijken. De energie is goed en het kijkt ook zo te zijn dat iedereen voor deze show hier is, maar kort na ‘Always the Hard Way’ en ‘Pain Into Power’, gaat het mis. Een bezoeker is ineen gezakt en op het podium gehesen, nadat Vogel expliciet heeft gevraagd om rekening met elkaar te houden, en de show wordt stilgelegd. We gaan ook niet meer verder en dat is erg jammer bij wat eigenlijk een highlight van de dag was.

We gaan dus maar naar de andere kant van het gebouw, voor Slapshot. Jack Kelly, beter bekend als Choke, lijkt nog altijd niet rustiger te worden en zijn stemgeluid wordt met de jaren venijniger en scherper. Met een enigszins stabiele line-up staat de band er gewoon weer, met vroeg in de set al de grote Smiths cover ‘Bigmouth Strikes Again’. De vaandeldragers van Boston Hardcore geven gas, wat eerlijk gezegd wel even nodig was op de main. All is good in the world, en Slapshot draait op volle toeren. Wij zijn echter benieuwd naar Mindwar wat hiernaast speelt. Het is snel gegaan voor de band uit Lokeren, die bij Triple-B tekende en al veel respect kreeg uit de scene. Live is het tempo hoog, stompend, aggressief en dus moeilijk om bij stil te blijven staan. Toch is het geluid ook toegankelijk en schreeuw je makkelijk mee en trekken de riffs je de pit in. Maar ook hier weer een onfortuinlijk vroeg einde als de stroom eruit klapt op het kleinepodium. Bummer.

Op het einde van de dag zijn het de Oi! veteranen Cock Sparrer die de main stage afsluiten. Anderhalf uur nur hits. Het publiek zingt alles mee alsof we bij een voetbalwedstrijd zijn. Na een kwartier begint Arkangel op het kleinste podium. De albums ‘Dead Men Walking’ en ‘Prayers Upon Deaf Ears’ zijn jeugdsentiment voor menig veertiger uit België en Nederland. Met dikke Slayer riffs en scherpe vocalen moest de vegan SXE metallic hardcore een revolutie ontketenen eind jaren negentig. Liveshows waren furieus en de Brusselse band werd een kleine legende. Vandaag staan ze weer eens op het podium. De stem van Baldur is minder scherp, de band is rommelig en geluid is brak maar dat laatste past wel bij de energie die nog steeds in nummer als ‘Within The Walls Of Babylon’ of ‘Evilization’ zit. De kleinste zaal blijft vol staan. De muzikanten hebben lol en heel even lijkt het weer de jaren negentig met flying kicks in de pit. Bij terugkomst in de grote zaal gaan nog steeds gebalde vuisten de lucht bij de hooligan punk rockers. Voor even is het Klokgebouw “England belongs to me”. De band is strak, energiek en vocaal wordt de overwinning binnen geschreeuwd. Prachtig om te zien hoe punk /hardcore leeft in een uitverkocht Klokgebouw gebracht door een band die aan de kinderschoenen stond van de punk in de jaren zeventig. (MvdH)

We hebben helaas niet alles mee kunnen pakken, maar zeker was het een festival om trots op te zijn in Eindhoven. De gemiddelde leeftijd van de bands ligt hoog, daar valt nog wel aan te werken, maar met zoveel revolutiedrang moet het goedkomen. Vroege tickets voor 2024 waren al beschikbaar en weg, dus dat gaat weer een feest worden.