Het is zover, de laatste shows van power metal goden Rhapsody komen in rap tempo voorbij en nu ook de Nederlandse datum in de Effenaar. De Loud Noise show trekt flink publiek, wat nog een laatste keer de epische klanken van Luca Turilli, Fabio Lione en cohorten willen horen. Wij zijn er natuurlijk ook bij.

Foto’s Justina Lukosiute | Tekst Guido Segers

Inmiddels is het tevens het 20-jarige jubileum van de band. Het leek daarom de originele leden een mooi moment om er een punt achter te zetten. Vreemd genoeg is daar het laatst overgebleven bandlid Alex Staropoli niet bij, maar dat komt voort uit de verwarring van een afscheidstour. De band Rhapsody Of Fire (de naam, waarmee Rhapsody sinds 2006 door het leven gaat), lijkt vooralsnog door te gaan met muziek maken. Daarmee is Rhapsody Reunion een aparte entiteit, bestaande uit oerleden van Rhapsody. Daarnaast bestaat er ook nog een Luca Turilli’s Rhapsody dus… lastig.

Opener Scarlet Aura staat voor een tamelijk gevulde zaal en levert met veel plezier het openingssalvo van de avond. De Roemeense band speelt een melodische hardrock variant, die vooral niet te moeilijk is en leunt op enthousiasme en catchy deuntjes. Zangeres Aura Danciulescu is duidelijk het middelpunt van de aandacht en mevrouw gebruikt elk moment om het publiek te vleien met complimentjes en bruuske brullers weg te lachen. Helaas is de band niet écht een muzikaal hoogtepunt. De Cranberries cover ‘Zombie’, opgedragen aan Dolores O’Riordan, blijft overeind, omdat het origineel erg sterk is, maar echt lekker klinkt het niet. Toch krijgt de zangeres het publiek telkens mee in het klappen en zwaaien, dus de kwaliteit staat het vermaak niet in de weg. Danciulescu staat op het einde van de avond nog steeds foto’s te nemen met fans.

Beast in Black dwingt toch de Eurovision vergelijking af met hun live set, die alle vaste formules bevat. Het start met de oorverdovende drums van Atte Paokangas, die toch echt even lekker hard mag los gaan, maar daarna is het één groot theatraal feest met deze band. Zanger Yannis Papadopoulos heeft dat krijsende stemgeluid, waar je bij een heavy metal band alleen maar van kan dromen. De fenomenale stem wordt omlijst met gestroomlijnde gitaarpartijen en het absolute cliché van 2 gitaristen en bassist die synchroon moves uitvoeren, mag daarbij niet ontbreken. Het geluid is machtig, overweldigend en compleet over de top. Het meest cheesy momentje breekt aan als de band ‘Crazy, Mad, Insane’ inzet, waarbij alle bandleden een bril opzetten, waar deze drie woorden uit de titel oplichten in de glazen. Het publiek smult ervan, want wat zit het toch verdomd goed in elkaar bij deze jongens.

Dan is het tijd voor Rhapsody en de band wordt met alle warmte onthaald door de fans. Het spelplezier is ook direct te zien. De vijf bandleden lijken zich ontzettend te vermaken met elkaar. Met name Luca Turilli, met zijn gitaar hoog op de borst, lijkt continue te dollen met zijn bandleden tussen het rondtollen door. Die sfeer draagt de band mee de set in, die werk bevat van de befaamde 5 albums die ‘The Emerald Sword Saga’ vertellen. De meeslepende klanken van ‘The Village of Dwarves’ tot het epische ‘Power of the Dragonflame’, weet de band de zaal te betoveren. Favio Lione lijkt geen enkele moeite te hebben met het vertolken van de razendsnelle nummers. Als hij dan een ballad aankondigt, staat Turilli te zwaaien dat hij iets anders wil en daar scheurt de band weer door met ‘Nightrider of Doom’. Om van te smullen, evenzo een intermezzo als ‘Wings of Destiny’, ondanks dat dit eigenlijk gewoon Lione is met een bandje. Nog even props voor het t-shirt van de Dominique Leurquin, met daarop ‘Lord of the Drinks’. Met zijn mooi ronde buikje, geloof je het meteen.

Bijzonder is het eerbetoon aan Christopher Lee, de acteur die je wellicht kent van Lord of the Rings. Deze artiest werkte samen met de band op een aantal platen als verteller en zanger, maar liet een bijzondere indruk achter (zoals Fabio Lione ons eerder vertelde). Hier wordt ‘The Wizard’s Last Rhymes’ aan gewijd. Vervolgens mogen ook bassist Patrice Guers en drummer Alex Holzwarth even in de spotlight met lekkere solopartijen. Vooral die duim van Guers steelt de show! Lione mag ook nog even shinen met de ‘Time To Say Goodbye’ cover van Andrea Boccelli (Italiaans natuurlijk). Eigenlijk is op dit moment al wel alles gezegd, wat de band hoefde te zeggen. Toch volgt er na de reguliere set een encore, met onder andere ‘Lamento Eroico’, het eerste Italiaanse nummer van de band. Met ‘Emerald Sword’ bereikt de band de finale van wat de boeken in mag als een waardige afscheidsshow, met muzikanten die absoluut nog niet voorbij hun top zijn. Dat zie je zelden. Hiermee sluit het boek van Rhapsody dus niet helemaal, maar wel van deze spelers in het prachtige verhaal.