RMFTM, also known as Radar men from the Moon, zijn je ultieme modulaire rockband voor geluidsexperimenten. Alhoewel het soms lastig is of je het nog als band moet omschrijven gezien de diverse richtingen waarin het gezelschap zich op recente releases in begeeft. Dit is de laatste, een split met het Portugese psych-rock trio 10,000 Russos, uit op Fuzz Club.

Met de ‘Subversive’ trilogie achter ons, hebben de heren het juk van een kraut/space rock band al aardig ageschud. Waar het in de toekomst heen gaat is nog een mysterie, we zagen de groep al jammen met gasten op ‘Uit de Riolen van Eindhoven’, wat bijna een tribal ervaring was, tot de Kraftwerkmen from the Moon set op Fuzz Club: Anything goes. Na samenwerkingen met GNOD, White Hills en The Cosmic Dead is dit het volgende werk. Inspiratie kwam dit keer van de beat generatie en William S. Burroughs. Anders dan een normale split, is dit een cooperatieve plaat. Samen maakten de twee bands muziek, en dat pakt goed uit. Het is echter geen jam, maar een compleet werk, met knip en plak, combinaties en samensmelting, waar weer die artistieke inslag van de band in naar boven komt.

Een onaards diepe toon weerklinkt als ‘A song to get rid of the crooked crosses’ start. Het gemurmur doet je bijna denken dat hier een pikzwarte metal intro gaande is, maar langzaam ontvouwt de muziek en zijn de eerste doffe drums te horen. Al snel zitten we midden in een donkere motorik beat, met een hakkend effect, alsof de muziek bijna weggetrokken wordt op het einde van elke klap. Ondertussen scheren daar de drones omheen en dwingt het ritme je tot bewegen. Wel repetitief, want de nummers vloeien naadloos in elkaar over.

Dus voor je het weet zit je naar ‘Dazzling Days’ te luisteren, wat een opvallend metallic klankje heeft van de klapperende snaren en af en toe speelse kruisingen in de ritmelijntjes aanbrengt. Het is toch een beetje dat kraut gevoel van op de Autobahn zitten, met zo nu en dan die drones die wars staan om de flow waar je in geraakt. Het heel geluid op de plaat voelt zo zorgvuldig, gebalanceerd en goed samengesteld, wat ongetwijfeld een resultaat is van de langdurige samenwerking met Bob de Wit van de Supersonic Studio.

Het bijna 15 minuten durende ‘The World I Hunt’ pakt weer terug op dat donkere geluid, met een onheilspellend aura en weet dat voort te stuwen, minuten lang. Het onderaardse geluid werkt een duister gevoel op, mede dankzij het gemurmur in de verte en de onheilspellende gitaren. We sluiten uiteindelijk af met ‘Clamber into the Night’, wat wederom een vreemde, experimentele track is die even op gan gmoet komen. Zwaar en dreunend, stommelen we naar het einde van deze overweldigende plaat.