Het is even een unit van een line-up voor deze collab tussen Radar Men From The Moon (RMFTM) en Twin Sister voor Roadburn 2022. Maar hey, eindelijk is de performance terug te luisteren en het is een wilde trip die het beste van twee bands combineert tot wat eigenlijk een soundtrack van deze tijd is. Live gemixt door Bob de Wit en met een mooie foto van ‘our very own’ Jostijn Ligtvoet op de cover is ‘Mirrors for Discharge’ een immersieve audio-ervaring, die je van begin tot eind meesleept.

Twin Sister is op zich al een interessant project met Rene Aquarius en Otto Kokke van Dead Neanderthals en Jason Stoll van Mugstar. Nou, voeg dat op het podium samen met het rondreizende circus aan muzikanten dat RMFTM, is en je hebt twee bassisten, twee gitaristen, één synthesizer, één zanger en drie drummers. DRIE. Mogelijk is dat het gene wat ‘Mirrors for Discharge’ naar het grimmige, donkere Godflesh-y geluid stuwt, wat sowieso steeds meer terug te horen is bij Radar Men From The Moon. Om dat in context te plaatsen, dit project vond natuurlijk ruimschoots voor de release van ‘Vomitorium’ plaats. Dat betekent eigenlijk alleen dat het hier nog niet zo gitzwart is als op die release.

‘Lighthouse’ komt binnen als een dramatische misthoorn die een cruciale wending in een donkere film aankondigt. Bombastisch, maar meteen pakt een stuwend, groovend ritme daarop door en eigenlijk zit je er dan al helemaal in. Maar dat is ook wat de hele plaat goed maakt, die drums die je geen moment rust geven, maar ook nooit in de weg raken van de verdere muziek. Geen wonder dan ook dat ‘Shew Stone’ opent met alleen de kale drumklanken, waar de band na een paar maten pas inspringt met dit keer een lijzig, doomy setje riffs en dronende klanken. De verdere track voelt als een doomy koortsdroom.

Niels Koster klinkt bijna contemplatief op ‘Echo’, wat repetitief tot een meditatief punt is. Dat wel met een bepaalde nerveuze hook en een rollend, loom stoner ritme wat me aan My Sleeping Karma doet denken. Het is een rustpunt in de plaat, waar je even lekker meegezogen wordt in een hallucinatie, of misschien meer een urban luchtspiegeling. ‘Well of Reflection’ begint daarna scherp, met een venijnige gitaarriff en de schreeuw van Koster. De band leunt in de herhaling, terwijl er iets door het geluid heen zoemt als een woeste wesp.

Dan sluiten we af met het feestnummer ‘Drowning in Self-Image’. Het nummer voelt als een uitnodiging om alles aan stukken te slaan, alvorens het bedekt wordt met nerveuze melodielijnen. De crunchy baslijnen geven er een grimmig gevoel bij, terwijl de drums strak klinken als een drumcomputer. Zowel RMFTM als Dead Neanderthals (goed, hier Twin Sister) laten zichzelf al vaker zien als een perfect modulaire band, en dat blijkt wel weer op deze release/in deze performance. De twee weten hun kunnen perfect te combineren tot iets groters. Muzikale lego is, het en dan kan je alles maken.