John Dyer Baizley is een druk baasje. Naast al zijn artwork en muziek met Baroness, mocht hij dit jaar als curator van Roadburn fungeren. Samen met artistic director Walter Hoeijmakers vulde hij de main stage op vrijdag en Het Patronaat op zaterdag. Na het inmiddels veelvuldig besproken busongeluk met zijn band in Engeland van een aantal jaren geleden, lijkt de toekomst hem weer toe te lachen. Hoewel het hem fysiek een beperking heeft opgeleverd, is de beste man creatiever en productiever dan ooit. Baroness is ook in Eindhoven geen onbekende en stond bijvoorbeeld eind 2015 nog op de planken van Dynamo. Op woensdag 14 juni aanstaande keert de band terug naar Eindhoven voor een headline show in de De Effenaar. Alle reden om Baizley eens aan de tand te voelen.

Tekst: Reno van der Looij | Foto: Paul Verhagen

Terwijl Roadburn de deuren opent voor de vierde en laatste dag spreken wij met de veelzijdige zanger/gitarist op de zondagmiddag. Zijn rol als curator beperkt zich echter niet tot muziek, maar hij heeft onder andere ook de hand in de poster exhibition ‘Full Bleed’. Hoewel de drie dagen er hebben ingehakt, is Baizley nog erg fris. Ook tot zijn eigen verbazing. Maar ook voor zondag staat weer een vol programma met onder andere veel pers op het programma. Gelukkig werd ons vroeg op de middag een kwartiertje tijd gegund om te spreken over Roadburn, de samenwerking met Walter Hoeijmakers, de opvolger van het album Purple en de band met Nederland.

John hoe gaat het met je na drie heftige dagen Roadburn. Nog energie voor deze zondag?
Baizley: “Het waren tot nu toe drie fantastische en hele intensieve dagen en ik voel me nog wonderbaarlijk goed. Er zat heel veel werk in, maar het betaald zich nu ook uit. Zeker voor mij persoonlijk. Ik ben erg tevreden en ook vooral trots dat alles zo in elkaar is gevallen. Ik heb gelukkig ook veel van de geweldige acts kunnen zien en als curator heb ik mensen hierheen gebracht, waarvan ik dacht dat ze het waard waren. Dan is het geweldig als ze dat ook allemaal stuk voor stuk bewijzen.”

De rol als curator is je dit jaar ten deel gevallen. Er gingen je nogal wat namen van formaat voor zoals Mikael Åkerfeldt (Opeth), Ivar_Bjørnson (Enslaved) en Lee Dorian (Napalm Death, Cathedral). Hoe is je rol als curator eigenlijk tot stand gekomen?
John: “Ik kom eigenlijk al jaren op Roadburn en met Baroness speelde we ook al eens in 2009. Door de jaren heb ik altijd een goed contact met Walter (Hoeijmakers, artistic director – red.) onderhouden. Ik had echter niet verwacht dat hij mij zou vragen. Ik was er gek genoeg wel op voorbereid, omdat ik altijd al dacht dat zoiets te gek zou zijn om te doen. Dus toen hij me vroeg ben ik er ook meteen vol voor gegaan, al was het tevens wel erg spannend om een dergelijk groot project te doen.”

 

Hoe gaat zoiets vervolgens in zijn werk? Ben je vrij om je eigen keuzes te maken of zijn er grenzen waarbinnen je moet opereren. Hoe verliepen de contacten met Walter? Ben je ook nog tegen beperkingen aangelopen zoals budgetten of tourschema’s van bands die niet wilde meewerken?
John: “Eerlijk gezegd liep alles erg soepel. Met Walter was het voornamelijk telefonisch communiceren. Of een simpele email was vaak voldoende om het enthousiasme aan te wakkeren. Ik wilde ook vooral acts die binnen mijn idee van Roadburn zouden passen en daarmee zaten we erg op 1 lijn. Ik kreeg daarom ook best een vrije hand in de te maken keuzes. We hadden wel een aantal discussies of iets wel logisch voelde, maar over het algemeen had ik ook wel mijn huiswerk goed gedaan.” John vervolgt; “uiteindelijk heb ik twee bands niet weten te krijgen die wel hoog op mijn lijstje stonden. Dat had echter niets te maken met budgetten of welwillendheid, maar puur dat het logistiek echt niet te realiseren bleek in verband met tourschema’s etc. Gelukkig was mijn lijstje zo lang, dat ik meer dan voldoende alternatieven had”

Amenra stond er nu bijvoorbeeld twee jaar op rij. Was het geen bezwaar om deze loodzware Belgen terug te halen?
John: “We hebben het hier wel over gehad. We wilden absoluut herhalingszetten voorkomen. Snel bleek dat Amenra ook een compleet andere set wilde spelen dan vorig jaar. Ze wilde sowieso een totaal andere show neerzetten dan dat ze de laatste periode hebben gedaan. Daarna was dit al heel snel geen enkele discussie meer. En ik ben echt heel blij dat we het gedaan hebben; deze gasten hebben een onvoorstelbaar goed optreden neergezet vrijdag. Het was het helemaal waard om ze terug te halen en ook helemaal te gek om nog even een nummer samen met ze te spelen afgelopen vrijdag.”

Over Belgen gesproken. Ook Oathbreaker heb je in de main hall neergezet. Heb je iets speciaals met onze zuiderburen of is dit enkel toeval?
John: “haha. Het heeft helemaal niets te maken met België. Ik heb niks met maar ook zeker niets tegen België. Maar ik heb iets wel met goede muziek. En daar gaat het me dan om. De kwaliteit. Het moest in elkaar passen en werken. We hebben Chelsea Wolfe en Oathbreaker back-to-back geprogrammeerd. Deze acts zijn zo fundamenteel anders, maar we hebben ze wel bewust zo neergezet. Volgens mij pakte dat ook te gek uit.”

Uiteraard speelde Baroness ook een eigen set. Daarmee sloten jullie de vrijdag de mail hall af. Het viel me op dat jullie de eerste paar nummers extreem gefocussed waren en kozen voor materiaal dat we nog maar zelden op de setlist terugzagen. Was dit een speciale eenmalige Roadburn aangelegenheid?
“We waren zeker geconcentreerd en dat moest ook wel. We hadden die songs al meer dan 10 jaar niet meer gespeeld. Maar het was wel heel lekker om ze eindelijk weer eens live te spelen. We hebben ze overigens niet eenmalig afgestoft. Ze zullen de komende tijd zeker vaker op de setlist staan. Het was zeker wel een speciale Roadburn set, waarbij we de setlist op een bijzondere manier hebben samengesteld. We gingen van oud naar nieuw werk. Chronologisch naar de historie van de band. Dat zullen we echter niet meer snel op die manier doen. Dus in die zin was het wel een unieke set“.

Als je kijkt naar de V.S., zie je dan iets gelijkwaardigs als Roadburn? Jullie komen van Georgia, net als bands als Mastodon en Kylesa, is daar een scene gaande?
“Hier kan ik eigenlijk heel kort over zijn. Er is niets zoals Roadburn in de VS. Dit is echt zo’n uniek event dat ik denk dat je het zelfs nergens in de wereld op deze manier terugvindt. En wat Georgia betreft, daar komen we wel vandaan maar eigenlijk niemand van ons woont daar meer. Er was en is ook niets van een scene of je moest ‘m zelf creëren. Het is meer toeval dat een aantal van dat soort bands daar zijn ontstaan.”

Als we Roadburn even verlaten en kijken naar Baroness zelf, dan is Purple alweer een dikke anderhalf jaar oud. Hoe staat het met het proces waar jullie als band nu in zitten en wat kunnen we verwachten in de komende periode?
“We zijn zeker nieuwe muziek aan het schrijven. Na een jaar beginnen we meestal vanzelf aan nieuwe muziek. Dus daar zit zeker wat aan te komen. We proberen daarin weer net een volgende stap te zetten en weer een betere plaat te maken. Daarin is het proces van schrijven eigenlijk altijd hetzelfde geweest. Ook na het ongeluk. Ook al ben ik daardoor fysiek wat beperkter geworden, maar dat verandert mijn songwriting niet. Er is wel een iets andere dynamiek in de band, omdat we nu eenmaal 2 nieuwe bandleden hebben. Maar op hoofdlijnen werken we op dezelfde manier. ”

“Heel de ontwikkeling van de albums, die weliswaar wellicht wat toegankelijker zijn geworden is een logisch proces geweest. Het is niet zozeer dat we ons op een bepaald publiek willen richten of dat we de band in een bepaalde richting duwen. Ik wil vooral mezelf niet herhalen. En als daardoor ons publiek gedurende de jaren verandert, dan is dat prima. Het gaat over diversiteit. En daarin zijn we qua songwriting zo flexibel als dat we ons zelf toestaan.”

Purple leverde zelfs een Grammy nominatie op. Waren jullie verbaasd?
John hardop lachend; “Ja we waren zeker verbaasd. Dat soort verkiezingen en awards daar richten we ons totaal niet op en we hadden het zeker niet verwacht. Toch was het ook wel weer een eer om genomineerd te zijn. Maar laten we er verder niet teveel bij stil staan, want dat is niet de graadmeter hoe wij zelf naar het succes van Baroness kijken. Het bracht in ieder geval de band wat welkome extra aandacht en wie weet hebben we er ook wat extra albums door verkocht.”

Tot slot, er staat er een Europese tour voor de deur met heel wat grote festivals. Jullie staan onder andere op Graspop en Download. Tussendoor doen jullie ook een aantal kleinere clubshows.
John: “We zijn altijd wel afhankelijk geweest van touren en gelukkig doen we dat ook graag. Wat er op het podium gebeurt, daar gaat het om. Daar gebeurt de magie. Wij zijn muzikanten. Wij dienen onze muziek. Ik moet zeggen dat we daarom soms zelfs nog liever die kleine tussendoor shows doen, want dan kunnen we tenminste een volwaardige set spelen. Op festivals pas je jezelf toch aan omdat je gelimiteerd bent in tijd of je neemt het materiaal wat voor dat publiek beter past. Dat is bij een eigen headline gig toch anders. De set is langer en je kunt het voor jezelf en je publiek interessanter maken.”

Een van die clubshows is in Eindhoven, op woensdag 14 juni in De Effenaar. Dat is de tweede keer in anderhalf jaar dat jullie in deze stad staan. Heb je nog een bepaalde verbinding met Eindhoven?
John enthousiast: “Ik ken de stad! We komen er al jaren. Maar voor Baroness is vooral heel Nederland altijd heel goed geweest. We voelen ons hier heel welkom en thuis. Vanaf het begin al. Dat geldt overigens niet alleen voor ons, maar voor meerdere bands. Het klimaat is goed voor muzikanten en bands. De scene hier is veelomvattend en voor alle hoeken van de genres is begrip. Het is echt door de jaren heen altijd geweldig geweest om in Nederland te spelen. Het publiek uit Nederland blijft ook aan ons kleven, hoe we ons ook ontwikkelen… dat is echt een groot compliment.”