Image Image Image Image Image Image Image Image Image Image

| 14 februari 2025

Scroll to top

Top

“Roxy Dekker wint de Popprijs en nou ben ik boos”

© Copyright Ben Houdijk Photography. All Rights Reserved
Guido Segers

Roxy Dekker heeft de Popprijs 2024 gewonnen en we zijn er weer collectief heel boos over (ik niet eigenlijk, zoals de toon misschien al aangeeft). Want popmuziek, een inherent jongerenfenomeen, verandert, en daar heeft de oudere generatie het toch weer fucking moeilijk mee. Het is namelijk slechte muziek met simpele teksten én meer hype dan hard werk in de zaaltjes, zoals die noeste arbeid van vroeger! Kortom, veel controverse en weinig feitelijk inzicht. Dus een goed moment voor zo’n ‘opinie stuk’ wat we wel eens doen.

Headerfoto: © Copyright Ben Houdijk Photography. All Rights Reserved

Misschien is een groter zorgpunt ook wel dat hét belangrijkste showcasefestival van Nederland (en misschien wel van de Benelux) flink moest bezuinigen dit jaar. Iets wat symptomatisch is voor de cultuursector en vooral kleine podia en beginnende bands de nek omdraait. Maar goed, het is makkelijker om zo’n festival failliet te verklaren, omdat je de winnaar van de Popprijs niet aanstaat en te roepen dat vroeger alles beter was. Maar vroeger was er geld om dingen te organiseren, vroeger had elk dorp een podium en waren er fondsen en instanties om bandjes op weg te helpen en kennis te delen. Vroeger konden jongerencentra zich bedruipen en zorgen dat een bandje kon experimenteren, kloten, op de bek gaan en groeien. De Heideroosjes begonnen niet op Lowlands, maar in OJC Cartouche in America en zo zijn er honderden verhalen. Maar nu is alles anders.

Popprijs

Goed, even terug naar Roxy Dekker. Want waarom heeft ze nu eigenlijk de Popprijs gewonnen? De website van de Popprijs zegt het volgende over de ‘winstvoorwaarden’:

“De Popprijs wordt uitgereikt aan de band of artiest die in het afgelopen jaar de belangrijkste bijdrage heeft geleverd aan de Nederlandse popmuziek. Daarbij spelen zaken als bijzondere artistieke prestaties, streamingcijfers, nationaal en internationaal succes, impact of een langdurige carrière alle een rol, maar geen daarvan is doorslaggevend: het uiteindelijke oordeel is aan de jury.”

Nou, dat is eigenlijk best duidelijk. Het gaat er niet om hoeveel bloed, zweet en tranen erin zitten, het gaat niet om je poëtische knowhow, het gaat om impact. En die heeft Roxy Dekker gemaakt door slim in te zetten op online om zo een brug te slaan naar liveoptredens, waar ze dus ook een flinke fanschare opgebouwd heeft. Natuurlijk bouwt ze daarin op het succes van anderen, we staan allemaal op de ‘shoulders of giants’. Zonder de Beatles geen Oasis, zonder Black Sabbath geen Metallica, zonder Black Flag geen Knocked Loose (hoewel ik die link niet helemaal onderzocht heb, maar hij klopt zonder meer, alles komt door Black Flag). In 2024 was haar impact groter, haar muziek vangt de zeitgeist van nu en pakt de huidige generatie beet, en daarmee is Roxy Dekker volgens de jury de Popprijs waardig (dat doet trouwens niks af aan de ontzettende kwaliteit van Eefje de Visser, Froukje en andere artiesten). Dus, dat kunnen we gewoon accepteren toch

Harder werken verdomme

Het meest ontzettend anti-zeitgeist en ignorante stuk wat ik tot dusver las was afkomstig van Maxazine. Het stuk bekritiseerd haar gebruik van het internet (Grappig feitje is dat hetzelfde platform voor online bereik pagina’s in meerdere talen en regio’s heeft, oud SEO truukje). Oh, en dat ze er niet genoeg voor gewerkt heeft:

“Het contrast met eerdere ESNS-succesverhalen zoals Altin Gün, Fontaines D.C., of Wet Leg – bands die jarenlang hun geluid ontwikkelden voordat ze doorbraken – kon niet schrijnender zijn. Met slechts acht nummers op haar naam en een handvol optredens, representeert Dekker de triomf van viraliteit over vakmanschap, van marketing metriek over muzikale merites.” – Bron: Maxazine

Volgens mij is vakmanschap nog altijd verwant met doelgericht en effectief zijn. Als je 50 jaar in kelderbarren optreed, is dat hartstikke mooi, maar dan is je impact niet zo klein. Juist het gegeven dat Dekker met weinig heel veel doet, is toch iets wat voor haar spreekt? Maar waar ik vooral over struikel, is het ‘harder werken’ aspect. Zeker, het is makkelijker dan ooit om muziek te maken en die online te krijgen. Dat beaamt iedereen in de industrie. De context is ook steeds beter, in Eindhoven opende onlangs naast het Rock City Institute en de Metal Factory ook het Music Production Lab. Ja, vroeger deed je muziek gewoon zelf, maar de industrie is door de jaren heen ontzettend geprofessionaliseerd, dus logischerwijs ontstaat er een opleiding. Maar dat harde werk en ploeteren in kleine zaaltjes… Dat is een probleem.

Waar je ook kijkt, de stap van digitaal naar podium is enorm omdat de kansen miniem zijn. Waar vroeger elk dorp een OJC met een talentenjacht had, ben je nu afhankelijk van schaarse showcase-avonden en de welwillendheid van programmeurs om een support slot uit te delen. Als je een indiebandje bent, kan je misschien nog eens ergens gratis op een feestje spelen, maar als een wat meer uitbundige act moet je ontzettend mazzel hebben. Mensen bij de muziekopleidingen beamen dat, de voedingsbodem is zo goed als weg en dus is er nog maar één route over en dat is online succes. En voor iemand nu weer roept: dan doe je het toch gewoon zelf? – Dat kan, als je een punkfeest als Skinfest opzet in de schuur, waar iedereen voor een krat bier speelt, maar niet voor een popband met als doel een carrière (ik gun Pressure Pact de Popprijs, maar dat gaat niet gebeuren). Dat hebben we inmiddels wel bereikt met alle ‘weet wat je waard bent’ preken op LinkedIn. En wat blijkt, zelfs het zaaltje van de instelling die in Eindhoven popmuziek moet bevorderen gaat pas voor 1000 euro open. Welke beginnende band of enthousiasteling heeft dat geld nu klaarliggen, wetende dat je voor dat geld en meer de boot in kan gaan? Blame vergunningen, regelgeving, en 20 jaar cultureel afbraakbeleid.

Viraliteit

Het is natuurlijk heel makkelijk om te doen alsof viraliteit/online bereik makkelijk is. Dat is het namelijk absoluut niet, want je moet je kop boven een enorm maaiveld uit weten te steken. Dat was deels altijd al zo en dan komt het aan op geluk. Geluk is ook geld hebben, zoals de papa van Roxy Dekker. Dat is namelijk het volgende bezwaar, maar ga eens in de geschiedenis kijken hoe vaak artiesten mazzel hadden pre-TikTok? En dan komen we ook nog uit op het stuk van smaak, want daarover valt niet te twisten, tenzij de winnaar van een Popprijs je niet aan staat.

Vergelijkingen met Herman Brood en Anouk zijn natuurlijk nodig in het stuk van Maxazine, want er gaat niets boven het verheerlijken van de getormenteerde artiest, tegenover de berekenende creator. Maar het is niet alsof deze artiesten alles zelf deden en nooit de wind in de rug hadden. Bovendien is de muziekbeleving en -consumptie veranderd. Jongere luisteraars gaan hard op losse songs, op ideeën, op compactere producten dan de langspeler. Oh, en gezondheid, balans, zelfliefde, dat zijn waarden die nu zwaar tellen. Herman Brood zong ook enkel herhaaldelijk dat hij op zaterdagavond aan het wachten was. De Beatles en Elvis waren ook niet van de diepgang, tenminste in de periode waarin hun populariteit opgebouwd werd (de latere Beatles zijn wat wilder natuurlijk). Het is popmuziek; het is toegankelijk, catchy, direct, ongecompliceerd – als je het tegenovergestelde wil, moet je naar de progawards. De songs van Roxy Dekker hebben wel degelijk inhoud, maar misschien niet van het soort die je snapt als man van 50. De kids will have their say, right? Als het zo leeg en kut was, zou er niet naar geluisterd worden. Online zichtbaarheid is kei hard werken, en succes is nog altijd afhankelijk van kwaliteit (wat betekent; mensen vinden het tof).

Ondanks alles is er popmuziek

Roxy Dekker is niet het probleem. Ze doet iets wat zo oud is als popmuziek zelf; door de obstakels heen een weg vinden naar een publiek en succes. Dat die route er nu zo uitziet, heeft alles te maken met de wereld waarin we leven. Aan de ene kant is het opportuun het internet te gebruiken, anderzijds is het de enige open weg om muziek aan de mensen te brengen. Dat blijft ook zo als er niks verandert. Ter context, de meest gestreamde metalartiest uit Eindhoven The Last Bear Ender zag in contrast met The Devil’s Blood nog nooit een live podium. Ik ben er hoopvol in, want ondanks alle obstakels is Roxy Dekker er en er zijn kids die geloven in haar muziek. Eén van die obstakels zijn mensen van middelbare leeftijd, die haar muziek obsceen vinden, onoprecht, nep, gevaarlijk zelfs. Weet je wie hetzelfde probleem hadden? The Beatles.