Vanavond zien we Ruben Block in de herkansing in de Cacaofabriek in Helmond, nadat het concert drie weken eerder wegens ziekte was afgelast. Block is er nog steeds niet helemaal bovenop. Hij is gewend om met zijn band op het podium te staan en ‘nu sta ik hier enkel met mijn verkoudheid’. De rest van de groep mag dan thuis (of waar dan ook) gebleven zijn, in zijn eentje klinkt de muzikant soms als een voltallige band.

Tekst: Maartje Kunnen | Foto’s: Willem Betlem 

In september 2022 bracht Block, bekend als zanger en gitarist van de Vlaamse formatie Triggerfinger, zijn debuutsoloalbum ‘Looking To Glide’ uit. Vanavond zal hij liedjes van dat album uitvoeren, tezamen met wat Triggerfinger-nummers en covers. De grote zaal van de Cacaofabriek staat vol gestoffeerde stoelen en is daarmee omgetoverd tot theaterzaal. Er is even wat verwarring over de aanvangstijd. Op de website stond 20.30u, maar het blijkt een halfuur later te zijn. Niemand die het erg vindt: we kunnen hier rustig praten en speciaalbiertjes drinken.

Om stipt negen uur betreedt de immer stijlvol geklede Block het podium in een fel gekleurd, maar elegant overhemd boven een pantalon en houdt eerst een onderonsje met het publiek. Op onderkoeld komische wijze komt zijn verkoudheid ter sprake en hij bedankt ons beleefd voor het aanpassen van de agenda. Dan pakt hij de voorste van vier gitaren en trapt af met There Isn’t Time. Dit Triggerfinger-nummer klinkt nu veel ingetogener met enkel een gitaar. Toch lijkt het of hij niet alleen is: met behulp van een dubbele microfoon klinkt een tweede stem.

Block speelt akoestisch vanavond. Zijn vier gitaren zijn helemaal afgestemd om een bijzonder eigen geluid voort te brengen. Aan alle instrumenten lijkt gesleuteld. Degene die hij voor de eerste liedjes gebruikt heeft stroken tape over de voorkant. De muziek klinkt gedempt, maar toch helder. De eerste vier Triggerfinger-nummers zijn op deze manier helemaal verblockt. Ondanks zijn verkoudheid komt het stuk met kopstem in ‘By Absence Of The Sun’ heel goed uit de verf.

Eindelijk zijn we aanbeland bij de nummers van zijn soloalbum. Tussen de nummers door trakteert Block ons op filosofische overdenkingen over muziek, die ook van de luisteraar is. Na de song ‘That’s Just The Way’ laat hij ons weten dat hij dat ‘Ja zo is het nu eenmaal’ een ambetante conversatiestopper vindt. Sluit ik me helemaal bij aan. Wat heb ik er een hekel aan als mensen een gesprek volkomen doodslaan met een ‘Het is zoals het is’. Overigens is ‘ambetante conversatiestopper’ een fantastische uitdrukking. Kom daar eens om bij een Nederlanse artiest. Ook zegt hij dat we zo vaak ons eigen handelen overdenken en checken of we goed bezig zijn, terwijl we ook weleens slecht bezig mogen zijn. Een wijze raad.

Zo halverwege de avond is het tijd voor het toepasselijke ‘Halfway there’. De zanger vertelt dat hij dit nummer samen met drummer Mario Goossens schreef voor de soundtrack van de film ‘Offline’. Het gaat over de pogingen van de leden van een uiteengevallen gezin om toenadering tot elkaar te zoeken. Die pogingen mislukken, ‘maar dat is geen reden om het niet te blijven proberen’. We horen hier weer die prachtige hoge kopstem en door de dubbele microfoon lijkt het of we met een koor van doen hebben.

Hierna houdt Block een verhandeling over de juiste plek en tijd om songs te schrijven. Hij betoogt dat dat ook tussen de bedrijven door in een tourbus kan; je hoeft daar echt niet voor naar Los Angeles af te reizen. Om te eindigen met: ‘Het volgende nummer is geschreven in Los Angeles.’ We horen ‘Awake’. Bekijk vooral ook de poëtische videoclip bij dit nummer:

Nu komen de covers. Als eerste ‘I Follow Rivers’ van Lykki Li, wat iedereen wel verwacht had (in elk geval de man die dit lied voor aanvang van het concert al hard aan het neuriën was). Maar dan toch weer anders dan we het ooit eerder gehoord hebben. Heel traag en helemaal getokkeld. Compleet anders is het volgende ‘Ontmoeting Met Een Mens’ van Antwerpse troubadour Wannes Van de Velde. Block laat weten dat hij dit nummer niet in standaard Nederlands kan zingen, dit moet in Antwerps dialect. Met zijn gitaar maakt hij harde roffels, die klinken als zware voetstappen. Rauw en erg indrukwekkend.

Ik voel zelf altijd lichte weerzin bij die concertconventie met de toegift, vooral als je eerst je handen tien minuten blauw moet klappen voordat de artiest terugkomt. Block is daar gelukkig ook niet van. Eerst kondigt hij aan dat dit ‘officieel’ het laatste nummer is, waarna hij heel even door de deur van het toneel verdwijnt en bijna direct weer terugkomt. ‘Het was koud daar.’ Voor ‘Soon’ en ‘All My Floating’ sluit hij zijn gitaar niet aan, maar speelt en zingt hij op een afstandje van de microfoon. Het is prachtig, al weet ik niet of hij straks nog veel stem over heeft, want het laatste nummer vraagt veel van stembanden in de herstelfase.

De afsluiter is een van mijn favoriete liedjes: No Place To Fall van Townes Van Zandt. Voor dit nummer loopt Block helemaal tot de rand van het podium, weg van de microfoon. Zo helemaal onversterkt speelt hij dit ontwapenende lied voor ons. De grote zaal verandert in een intieme cafézaal. Een heel mooi einde.

Als we naar buiten komen, staat Block zelf zijn platen te verkopen, nu in een kek jasje. Hij neemt voor iedereen de tijd. Voor een van onze fotografen – die er vandaag is in de rol van gewone toeschouwer – signeert hij een grote banner uit de Effenaar met daarop een foto die zij eerder van hem schoot: zijn silhouet met de zo kenmerkende kuif tegen een oranje achtergrond. Die hangt de komende tijd te pronk in de logeerkamer.

[onderstaande foto is van de schrijver]