Terwijl Eindhoven zich opmaakt voor het jaarlijkse lichtfestival Glow, wordt het weekend in de Effenaar geopend door de Britse progrockers van Anathema. Een duidelijk vooraf gecommuniceerde aanvangstijd en het ontbreken van een voorprogramma, zorgt met nagenoeg een uitverkochte grote zaal voor een gigantische rij voor de deur. Dat er uiteindelijk toch ruim een half uur later wordt begonnen, heeft waarschijnlijk te maken met het feit dat nog niet iedereen binnen was.

Tekst: Reno van der Looij | Foto’s: Paul Verhagen

De Britten starten na een babbel met het publiek direct met een nieuwe nummer. De track ‘Got You To’ pakt niet direct de aanwezigen en lijkt een beetje het aloude trucje om het geluid op orde te krijgen. Met het daarop volgende ‘Untouchable, part I’ (uiteraard gevolgd door part II) is het namelijk wel raak en zorgt voor het nodige kippenvel. Wat een fantastische tweeluik is dit toch. De samenzang tussen Lee Douglas en Vincent Cavanagh is als vanouds prachtig. Wat wel opvalt vanavond is dat de nummers waarin Lee mee doet een stuk beter overkomen. De zangeres, die een stuk relaxter op het podium staat dan een aantal jaren geleden, is een echte meerwaarde binnen het Anathema collectief. Onmisbaar bijna wellicht. Want ook het nieuwe ‘Ghosts’ is rondom haar vocalen opgebouwd. Een typische prachtige Anathema track, zoals we die de laatste albums van de band gewend zijn.

Oud en nieuw werk wisselen elkaar af vanavond. Vincent vraagt het publiek regelmatig of dat wel oké is en of het ook is doorgekomen dat deze shows vooraf zo zijn aangekondigd? De zanger/gitarist weet ook te melden dat deze nieuwe songs eind dit jaar worden opgenomen en het album ergens begin 2017 het levenslicht moet zien. Aangezien niemand de nieuwe tracks kent, is het vanzelfsprekend dat het bekende werk met onder andere ‘Distant Satellites, ‘Thin Air’ en ‘A Simpel Mistake’ een stuk enthousiaster wordt ontvangen. Vreemd genoeg laat Daniel Cavanagh zich wel even ontvallen een beetje klaar te zijn met altijd die zelfde songs te spelen. Daniel is sowieso een beetje het buitenbeentje vandaag. Niet alleen door zijn sportschool outfit en rare koptelefoon, waardoor hij een beetje op Bert Visser lijkt, maar ook door een armblessure die voor het nodige oponthoud zorgt.

De show is door het oponthoud en een setlist met zoveel nieuw werk ook af en toe ook wat rommelig. Maar de Britten, die zich nog even excuseren voor de Brexit, komen er prima mee weg. Daarvoor zijn deze gasten gewoonweg veel te goed. Op het moment dat iedereen zich opmaakt voor de vaste finale met ‘Fragile Dreams’ als uitsmijter wordt er op het podium druk overleg gevoerd. De boel gaat volledige om en tot verrassing van zo’n beetje alles en iedereen besluit de band om de eerste drie nummer van het album ‘Judgement’ uit 1999 te brengen. Het kan op goedkeuring van het inmiddels zeer enthousiaste publiek rekenen en na stevige en rake uitvoeringen van ‘Deep’, ‘Pitiles’ en ‘Forgotten Hopes’ duikt Vincent Cavanagh stiekem meteen de zaal in om een donker hoekje van de bar op te zoeken. Iets wat de aanwezigen natuurlijk niet heel lang onopgemerkt blijft.

‘An Evening With Anathema’ is zeer geslaagd. Bij veel andere bands en optredens met dit concept heb je na een setlist van ruim 2 uur vaak wel genoeg gehoord en gezien. Zeker met zoveel onbekend werk op de setlist. Bij Anathema lijkt de honger nog altijd niet gestild. Het geeft wellicht aan hoe goed dit optreden was. En heel stiekem hadden we toch ook nog wel ‘Fragile Dreams’ willen horen.