Weer wat geluiden uit de schuur van je favoriete barncore-boys Raylin. De band bracht eerder dit jaar een split uit samen met herriemakers S.F.D. uit Den Bosch. Het resultaat? Ja, eh… wat denk je zelf? Een bak ongetemd geweld, dat vooral heerlijk alles naar de klote ramt. De plaat is uit op Bagdaddy Records.

De A kant van de plaat komt voor rekening van S.F.D. wat met weinig nuance door een setlist ragt die ondanks het aantal nummers de 20 minuten never nooit zal aantikken. Het geluid s een soort galmbrij van percussie, distortion en noest gebrul. Dat is ook precies waar je op mag hopen, want korte knallers als ‘Pigs’ en ‘No Complaining’ hebben een soort single-point message die altijd overduidelijk binnen komt.

Hoogtepuntje aan deze zijde, of misschien wel opsomming van de origine, is de Bad Brains cover ‘How Low Can A Punk Get?’. Pure frustratie en het betere gitaar-gemangel aan de kant van S.F.D. dus en ook het leeuwendeel van de ruimte op de plaat.

Maar goed, van Raylin weten we dat het niet gaat om je tijd vol maken, maar zoveel mogelijk in een compacte knal voor je bakkes bundelen. Het eerste nummer klinkt dan ook meteen als een bende hooligens die je voordeur ingetrapt heeft en daar een feestje staat te houden op ‘Off The Edge’, wat overloopt in ‘Conflict’, met een bijzonder hoog OI! gehalte. Het rammelt, het piept, het kraakt, maar het pakt ook door de onorthodoxe, doch klassiek lompe sound. Eigenlijk prima om je Doc’s aan te trekken en lekker te gaan schoppen tegen prullenbakken enzo.

Toch is Raylin nog altijd halstarrig en onverbeterlijk lokaal, met songs als ‘Screams From The Depths Of The Blauwe Kei’. Maar dat maakt ze juist zo eigen en opvallend als dat stel rotjong uit Mierlo dat zo nodig alles altijd kapot moet maken en nooit gewoon hun bakkes kan houden met die botte bijlen muziek van ze. Daarom vinden we ze zo leuk, toch?