Met de Black Vault Mass shows, zet Dynamo een black metal concept neer wat langzaam voeten aan de grond krijgt. Na enkele keldershows, gaan we ineens heel hard met black metal legendes Gorgoroth in de grote zaal. Een band die altijd kneiterhard is in live setting, dus dat wil wel.

Tekst: Guido Segers | Foto’s: Justina Lukosiute

We beginnen al erg vroeg en de zaal is nog erg leeg als de eerste act het podium betreed. De Russen van Lucifer’s Dungeon lijken het dus niet te treffen met hun vroege show, maar al snel hebben we een kleine schare vroege vogels voor het podium staan.

Helaas krijgt dat de kou niet uit de show. Frontman Cain Black oogt stijf en mist expressie, wat ook geld voor de drummer. Heel de sound is wat statisch en door die uitstraling mist de band eigenlijk elke vorm van impact. Bassist Goth Ghost poogt het publiek nog wat op te zwepen, waar gedwee gehoor aan gegeven wordt. Het live spelen moet deze band, die dit jaar 2 platen uitbracht, zich nog even eigen maken.

De Grieken van Amken hebben daar dus veel minder last van. Wat een ontzettend puike show zetten deze mannen neer vanavond! De energie spat gewoon van de vuige black thrash af, die het jonge viertal met hoge vaart de zaal in slingeren. De heren spelen met een Teutoonse inslag, en de krijsende stem van frontman Vanias A. pakt je meteen beet. Lekker rauw en ongepolijst, maar afgeleverd in een stakke performance is dit een band die het wat uitgemodderde genre nieuw leven in blaast. Hun plaat ‘ Theater of the Absurd’  kwam dit jaar uit en mag best de lijstjes in van thrashminnende metalheads. Dit is een show waar je wakker van word.

Gehenna is al zo goed als 25 jaar een vaste waarde in het Noorse black metal pantheon. Minder bekend misschien, maar niet minder geliefd is dit project van Morten Furuly nog altijd een solide act. Dat bewijzen ze vanavond wederom, zonder gekke uitschieters met een 45 minuten zwaar, tergende black met logge death metal invloeden. Geen corpse-paint en nagenoeg geen poespas, de band moet het hebben van atmosferische muziek. Het gitaarwerk is dan ook redelijk hypnotiserend. Dat gebrek aan show maakt het wat pittiger om de aandacht erbij te houden. De opkomst is zo’n zeldzaam moment, waarop de band de sfeer wil zetten. Tsja, dan moet er weer zo’n fotohongerige bezoeker met zaklampflits in de ogen van bandleden schijnen. Het zijn van die jammere momenten.

Gorgoroth heeft daar een goede oplossing voor. Hun techie schiet op die momenten naar voren om de desbetreffende bezoeker even zelf in de ogen te flitsen met zijn zaklamp. Hopelijk begint het dan te dagen dat het écht geen pretje is om geblindeerd te worden door cameraflitsen. Het is een nettere oplossing dan je zou verwachten van de meest compromisloze black metal band uit die eerste generatie in Noorwegen, een band waar je live tijdens ‘ Bergtrollets Hevn’  nog steeds een beetje bang van wordt. Met rook en rood licht heeft de show direct een vurig en ongeremd gevoel.

Spil in de dynamiek op het podium is toch zanger Hoest, die inmiddels zijn schaarse lokken heeft afgeschoren en met kale kop het publiek trotseert. Op het toch kleine podium van Dynamo is het verwonderlijk dat hij met zijn woeste uithalen (met of zonder microfoonstandaard) alles heel laat. Het onheilspellende imago wordt kortstondig onderbroken, als een fan even met de pinnen op de boot van Infernus speelt om aandacht te krijgen en vervolgens met gebalde vuist zijn enthousiasme kenbaar maakt. De gevreesde gitarist stapt beduusd naar achteren, terwijl hij zijn regen van tremolo gitaarriffs voortzet. Met eveneens 25 jaar ervaring en tal van platen, komt er uit de hele bandhistorie muziek langs. Favorieten vals ‘Krig’  en ‘Incipit Satan’ brengen het publiek in extase.

Opvallend is ook hoe Hoest frequent kleine interacties heeft met het publiek. Hij knipoogt nog net niet vriendelijk naar de gepassioneerde toeschouwers. Het slot van de show is ook groots en bouwt echt tot een climax met ‘Unchain My Heart’. Gorgoroth kan het in ieder geval nog steeds!