Gitaarfestival G3 is niet alleen een ode aan de gitaar, het is een unieke belevenis. Slechts één keer in de vijf jaar roept meesterbrein Joe Satriani zijn beste vrienden bij elkaar om gitaarliefhebbers van de over de hele wereld op hun wenken te bedienen. Dat doet hij met een avondvullend programma die zijn weerga niet kent. Gisteren streek het rondreizend gitaarfestival neer in het Klokgebouw in Eindhoven, en zoals verwacht werd het een programma om van te watertanden.

Tekst Sebastiaan Quekel | Foto’s Emily Parry

Net als bij de vorige edities, lukte het Satriani opnieuw om twee wereldgitaristen van formaat aan zich te binden. Niemand minder dan John Petrucci, de priegelkunstenaar van de progressieve metalband Dream Theater, en Uli Jon Roth, de ingetogen gitaarmeester van Scorpions, gaan deze G3 met Satriani mee op reis. Alle drie gitaristen met een behoorlijk staat van dienst, van verschillende generaties met verschillende invloeden.

Uli Jon Roth

Zo is Uli Jon Roth, die de avond mag aftrappen, overduidelijk de meest ingetogen gitarist van de drie. De 63-jarige Duitser, die ooit roem vergaarde als gitarist van de Scorpions, moet het niet hebben van het bulderende geluid van Petrucci of van het eindeloze gepriegel van Satriani. Roth is veel meer van het doseren, zijn spel eist niet alle aandacht op, maar staat veel meer in dienst van het nummer.

Niet geheel verrassend bestaat zijn set uit werk van de Scorpions, waaronder We’ll Burn the Sky, The Sails of Charon en Sun In My Hand. Helaas niet de meest memorabele nummers die de Duitse band heeft geschreven, en dat maakt het optreden van Roth nogal inwisselbaar. Er gebeurt in de drie kwartier niet zo veel: Roth staat erbij alsof het hem allemaal weinig interesseert en op de spaarzame momenten waarbij hij contact zoekt met de zaal, zet hij een glimlach op die erg gemaakt overkomt.

Daarbij maakt de Duitser een hoop fouten die op dat niveau eigenlijk niet meer kunnen. In We’ll Burn The Sky, opgedragen aan de onlangs overleden broer van Roth, komt het optreden wat meer tot leven en zorgt Roth voor een indrukwekkend moment door zijn gitaar te laten klinken als een vliegtuig die opstijgt. Uitstekend gedaan, maar ook veel te laat. Een groot deel van het publiek lijkt al tot slaap gesust.

John Petrucci

Dat verandert als even later John Petrucci het toneel beklimt. Samen met meesterdrummer Mike Mangini, ook bekend van Dream Theater, laat de bebaarde gitarist even zien hoe het wel moet. ,,De tijd voor een portie metal is aangebroken”, kondigt Petrucci aan. Nog geen seconde later voegt hij daad bij het woord en perst hij een monsterlijke metalriff uit zijn gitaar die de zaal voor het eerst in de avond in vervoering brengt.

Het mag duidelijk zijn: Petrucci is de meest genadeloze van de drie. Je kunt alleen maar met open mond toekijken hoe deze brede gitaarmachine melodie en metal weet te vermengen. Zijn solowerk doet eigenlijk niet onder voor de nummers waarvan iedereen hem kent. Glassy-Eyed Zombies had zelfs niet misstaan op een album van Dream Theater, en met het melodieuze Glasgow Kiss lijkt hij zelf een liefdesbaby van Yes en King Crimson gecreëerd te hebben. Instrumentale progmetal van de bovenste plank.

Joe Satriani

Hoe komt Satriani hier nog overheen? Laat dat maar aan hem over. Met vijftien Grammy-nominaties (!) op zak en meer dan 10 miljoen verkochte albums, is de kale gitaargigant een begrip in de instrumentale muziekwereld. Deze week sleepte hij nog een prestigieuze gitaaraward in de wacht en gaf hij voor slechts een paar honderd man een intiem huiskamerconcert in een klein poppodium in Bergen op Zoom. Dat siert hem, dat hij na al die jaren niet naast zijn schoenen is gaan lopen maar dat zijn liefde voor de gitaar boven alles gaat.

Zo valt zijn optreden in het Klokgebouw ook het beste samen te vatten. Alles wat instrumentale gitaarmuziek zo mooi maakt, komt hier in een uurtje voorbij. Satriani is en blijft de meester van de melodie. Als geen ander weet hij pakkende melodieën moeiteloos te combineren met virtuoze uitspattingen. Setopener Energy, afkomstig van zijn nieuwe album, schiet dan ook direct als een vuurpijl binnen.

Satriani, bekend om zijn kale kop en gave zonnebril, zoekt alle hoeken van het podium op, trekt gekke bekken, steekt zijn tong uit de mond en gaat helemaal op in zijn muziek. Ruim een uur lang blijft hij vriend en vijand verbazen met weergaloze technieken. Daarbij is er ook ruimte voor de nodige humor. Zo bespeelt hij tijdens Super Funky Badass zijn snaren met zijn mond en geeft hij zijn knalrode gitaar halverwege het opzwepende Cataclysmic een likbeurt.

Een poppenkast wordt het echter nooit: Satriani is bloedserieus als het om muziek gaat en verzaakt geen seconde. Het beste van de avond bewaart hij voor het laatst. Trots roept hij Petrucci en Roth het podium op, om samen drie oude rockklassiekers onder handen te nemen. Te beginnen met de Deep Purple-classic Highway Star, waarbij de drie heren elkaar grijnzend uitdagen tot een sologevecht. Een ronduit fantastisch schouwspel!

Later neemt Roth de vocalen op zich bij de Jimi Hendrix-cover All Along the Watchtower en dat gaat hem nog best redelijk af. Afsluiter Immigrant Song van Led Zeppelin is al helemaal een gitaarfestijnvan jewelste. Hier krijgen alle drie de gitaristen een paar minuten de kans om Eindhoven te laten zien wat ze allemaal in huis hebben. De noten vliegen ons om de oren en het kippenvel stroomt onbedaarlijk over de armen.

Na ruim drie en een half uur gitaargeweld zit de avond erop. G3 onderstreept in Eindhoven opnieuw een van de mooiste gitaarfestivals ter wereld te zijn. Tot over vijf jaar!