Het is zondagavond, niet per sé dé avond om naar de Effenaar te gaan. Ook de programmering lijkt een beetje vreemd. Marketingtechnisch is het niet de meest aantrekkelijke titel voor een concert en om eerlijk te zijn, was ik niet zo gauw op het idee gekomen om een kaartje te kopen. Maar bij wie verder is gaan lezen dan de titel, is de interesse gewekt: Sem Jansen – “Who the f*ck is Britt?”

Tekst & Foto’s: Nadia Hagen

Voor de Effenaar staat een rij bezoekers om de grote zaal binnen te komen. Na binnenkomst is het even schrikken: stoelen. Owje, heb ik een volgende Corona maatregel gemist? Zijn we weer terug bij af? Gelukkig blijkt dat niet het geval. Een stuk of 150 mensen probeert een mooi plekje te bemachtigen. Van families tot bejaarden, het publiek is ontzettend divers. De overige circa 80  bezoekers zoeken ergens een staanplaats achteraan in de zaal en een enkeling waagt zich aan het balkon.

 

Het licht wordt gedimd en in plaats van dat de muzikanten het podium op kwamen, werd een video getoond. Het publiek werd al snel duidelijk: dit is geen normaal concert, maar een soort muzikale theatershow. Waarschijnlijk had de show beter “Farewell Britt” genoemd kunnen worden, want Sem Jansen heette in 2018 nog Britt, een jonge vrouw met een waanzinnige stem. Een stem die me doet denken aan Kovacs. In de video vertelt Britt hoe haar hele leven op de kop staat. Op haar 21ste constateerde Britt dat ze een man in een vrouwenlichaam is. Dat gaat gepaard met een rollercoaster aan emoties, van piekeren tot suïcidale gedachtes.

In country, blues en bluegrass liedjes begeleidt Sem zijn vroegere ik, die op de video zingt, op gitaar of zingt zelfs duetten met haar. Twee stemmen, één persoon. Dat klinkt prachtig. Ook in zijn verhalen neemt Sem ons mee op zijn ongelooflijke reis naar het vinden van geluk en naar zijn werkelijke ik. De show steekt knap in elkaar. In 2018 zijn de video opnames gemaakt, waarin je veelaspecten van het toenmalige leven van Britt ziet en haar transitie naar een man doormaakt.

 

Het publiek is er stil van. Wat goed dat ze er stoelen neer hadden gezet! Niemand durft tussendoor een biertje te pakken of naar de WC te gaan. Het verhaal pakt je, vooral omdat je zelf door de beelden en teksten alle struggles meebeleeft. Ook voor Sem is het heftig. Erg dapper hoe hij zichzelf met zijn levensverhaal confronteert en dit met ons deelt. Het was niet duidelijk of hij na de hormoontherapie nog zou kunnen zingen, maar we horen dat dit helemaal goed is gekomen. Zijn band lijkt, naast de hond Admiraal, die braaf op het podium zit, een geweldige steun te zijn geweest.

Ze begeleiden Sem’s liedjes op diverse countryinstrumenten; een mandoline, pedal steel guitar, contrabass en een blue grass microfoon zijn van de partij. Heel emotioneel wordt het bij het lied “Freak”, waarin Britt (want het wordt op video gezongen) beschrijft hoe afschuwelijk ze zich als man in het lichaam van een vrouw voelt; een freak, weak en dehumanized. Sem die dit lied op de gitaar begeleidt, heeft moeite het droog te houden. Het publiek is er stil van en klapt tussendoor niet alleen voor de prachtige muziek, maar ook voor de moed die Sem toont.

 

Aan het einde van de show haperen de videobeelden helaas een beetje. Dat leidt iets wat af. Gelukkig loopt het audio door en blijven we van de show genieten. We sluiten af met een cover van Darrell Scott. Nu zijn stem een paar octaven lager is, kan Sem dit nummer eindelijk zelf zingen. De grote zaal van de Effenaar is inmiddels tot aan het plafond gevuld met liefde. We hebben een eindelijk gelukkige Sem gezien en zijn blij dat in onze huidige maatschappij dit mogelijk is. Respect voor alle moeilijke beslissingen in het leven en bedankt voor de prachtige muziek en het eerlijke verhaal. Farewell Britt, hier komt Sem!