Na de mooie ”Pre-Party” een dag eerder is het dan zaterdag tijd voor de echte start van Dynamo Metalfest. Het is vrij makkelijk te zien dat de kaartverkoop dit jaar minder was. De heren van Loud Noise vertelden hier ons al over. Dat mag de pret echter niet drukken. Het was zeker gewoon druk genoeg om gezellig te zijn en het scheelt dan toch met rijen bij het toilet. Ook is het lekker makkelijk om bij je favoriete band vooraan te staan.

Tekst: Jochem van der Steen | Foto’s: Paul Verhagen

Zoals vorig jaar is er weer voor gekozen om twee podiums te hebben zodat de hele dag live muziek te zien en luisteren is. Vorig jaar kreeg dat idee wat kritiek omdat het mensen minder te kans gaf om ergens rustig te praten. Voor deze mensen was het echter prima vertoeven bij de Metal Market waar lekker eten te vinden was en het een stuk stiller was. Ook was het VIP podium weer terug. Een beetje een blokkade voor het zicht op het hoofdpodium als het druk is, maar met de lagere opkomst dit jaar geen probleem.

De winnaars van de Dynamo Bandbattle, Cellar Pigs, mogen deze dag aftrappen op de Kink Distortion Stage. Prachtig natuurlijk om als redelijke jonge band op een dergelijk groot podium te mogen spelen. Dat doen ze duidelijk met veel plezier, en van de zenuwen is eigenlijk weinig te merken. We wanen ons met hun ouderwetse thrash even in de oude Bay Area scene. Geheel ook in de stijl van die tijd wordt er tussen de nummers door aan een blikje bier gelurkt.

Warkings openen de Main Stage. Deze band, bestaande uit zombie krijgers trakteert het publiek op een lichtelijk cheesy portie powermetal. Die maaltijd smaakt echter prima bij het publiek en vertaalt zich in de eerste (en laatste) roeiers van het weekend. Als een dame op een grote band door het publiek wordt gedragen is het helemaal feest. Laat ik wel even stellen dat deze band meer in huis heeft dan alleen plat vermaak. De nummers zitten sterk in elkaar en de stem van frontman The Tribune klinkt fantastisch. De toevoeging van Morgana Le Fay (sinds twee jaar) voor de vrouwelijke touch werd prima en zorgt voor extra afwisseling.

Het Deense Nakkeknaeker doet wat de naam doet vermoeden… De nekken laten kraken! Met een erg sympathieke podiumpresentatie en energieke deathmetal nummers zijn zij één van de verrassingen van de dag. Ik hoor later van jong en oud positieve geluiden over deze band, en terecht. Hun jeugdige energie is enorm aanstekelijk waardoor de wellicht wat old school sound toch fris overkomt.

Flotsam & Jetsam is één van de verschillende bands op het festival met een lange historie. Knap om sinds begin jaren tachtig een groot publiek te boeien. Natuurlijk, de thrash van het eerste uur kan soms wat belegen overkomen, het staat echter buiten kijf dat het optreden van grote kwaliteit is. Duidelijk wel een publiekstrekker vandaag.

Distant is zo’n beetje een boegbeeld van een metal geluid dat enorm populair is bij het jongere publiek. De enorme brute deathcore is toonaangevend voor hoe metal er in de komende jaren uit zal zien. Nadat een probleem met het geluid van de snaredrum snel is opgelost volgt een beukende set waarbij het er in de moshpit ruig aan toegaat.

Nog meer deathcore volgt op de Main Stage met Whitechapel. Afgaande op de vele shirts met hun logo in het publiek vandaag één van de populairste bands. Terecht ook wel, de zware sound in combinatie met de brute stem van Phil Bozeman staat garant voor een goed optreden. Niet veel toeters en bellen, gewoon een goede show. Wel jammer dat er voor gekozen is het vooral allemaal heavy te houden en de meer gelaagde, melodieuze nummers van de laatste twee albums over te slaan.

Een stuk rustiger gaat het er aan toe op de Kink Distortion Stage waar we de Nederlandse gothic metal band Blackbriar mogen bewonderen. Zowel de stem als voorkomen van zangeres Zora is elf-achtig en betoverend.  Het is een genot om te zien hoeveel plezier de band in het optreden heeft. Speels gaan de bandleden met elkaar om. Dat zorgt voor een erg fijne sfeer op en voor het podium. Met die sfeer en het sterk melodieuze karakter van de nummers komen de hardere stukken extra krachtig over.

Forbidden is zo’n Bay Area thrash band die nooit het echt grote succes heeft gekend, geplaagd door wat breakups en line-up wijzigingen. Toch klinkt die snelle thrash doorspekt met wat meer heavy metal invloeden vandaag weer prima. Hoewel ik er persoonlijk geen fan van ben wanneer de stem van vocalist Norman Skinner de hoogte in gaat geniet het hele publiek met volle teugen. Ik hoor dan ook van diverse thrash fans van het eerste uur dat dit de band van de dag was.

Complimenten aan Dynazty, die weten hoe ze een vermakelijke show neer moeten zetten. Niet bepaald de hardste band van de dag, maar wel een heel enthousiaste. De melodieuze, soms wat aan glam metal refererende powermetal wordt met veel plezier gebracht. En hoewel vocalist Nils Molin toegeeft dat het een oude truc is, werkt het standaard grapje om het publiek in twee helften te verdelen die zich het hardst moeten laten horen wel. Bovendien, de versleten rug en knieën van deze man waarderen dit beter dan het ‘laten we gaan zitten en allemaal opspringen’. Dat Nils nog wel jong is, blijkt uit het feit dat hij geen energie spaart terwijl hij later nog met zijn andere band Amaranthe het podium op moet.

Clutch… Nog zo’n band waarvan we het simpele maar iconische logo op veel shirtjes voorbij zien komen. Niet verrassend ook dat er flink wat publiek voor de Main Stage verzamelt. De bluesy stoner klanken van deze band mogen nogal afwijken van de meer rechtdoorzee metal acts dit weekend, de ontvangst is enthousiast. En laten we wel wezen, nummers als ‘Electric Worry’ en ‘Slaughter Beach’ swingen toch gewoon de pan uit? Vocalist/gitarist Neil Fallon is verdomd lekker bij stem vandaag en daarmee is de set gewoon heel sterk te noemen.

Traditionele metalheads zitten niet te wachten op Amaranthe. Toch zijn er duidelijk genoeg liefhebbers van deze mix van pop, dance, en verschillende soorten metal. Nils Molin is duidelijk nog niet moe van zijn show met Dynazty en vocaliste Elize Ryd klinkt net als hij als een klok. Dit is muziek om lekker op te springen en meeklappen, en dat doet het publiek enthousiast. Fijn ook, want er is een moment dat Elize zo heeft staan dansen dat ze even moet uithijgen en dus de stemmen van de fans nodig heeft om bij te komen.

Ook een journalist moet eten. Blijkbaar kozen we het verkeerde moment, want Mental Cruelty bleek voor veel bezoekers een absoluut hoogtepunt. Naar verluid was de pit bijna zo hard als de deathcore van deze mannen en was het een zee van crowdsurfers.

De populariteit van Paleface Swiss stijgt met de snelheid van een spinkick in je muil. De megalompe beatdown hardcore is op menig festival te vinden en van de kleinere zaaltjes staan ze nu dan gewoon intussen als afsluiter hier. Vocalist Marc Zelli draagt meestal een visnet shirtje maar vanwege een huidinfectie heeft hij vandaag een losser zittend shirt. Hij staat met een portie medicatie op het podium vandaag, dus respect. Die situatie geeft hem de aanleiding er ons op te wijzen dat we goed op onze gezondheid moeten letten, ook zeker onze mentale gezondheid. Kortom, ruwe bolster, blanke pit. Ongetwijfeld zoals de welbekende, door ons vaker genoemde karate cavia’s die lustig rondzwaaien met de armen en benen in de pit. En dan nog maar te zwijgen over de hoeveelheid crowdsurfers. Met dit optreden en de duidelijke waardering door het publiek weet de band weer duidelijk te illustreren waarom ze zo’n snelle opmars maken.

De headliner van de Main Stage, Dimmu Borgir had niet misstaan op de Black Metal Friday. Echter, omdat de band volgens velen een bepaald Efteling-gehalte heeft door de vele symfonische invloeden ook wel een prima band voor het iets bredere publiek vandaag. Wat we dan nog niet weten, maar een dag later bekend wordt gemaakt, is dat het de laatste show met deze band is voor gitarist Galder. Daarmee blijven alleen nog van de oudere garde oprichters Shagrath en Silenoz over. Dat dit een band is die gemaakt is voor een groot podium in het donker blijkt wel weer.

De combinatie van de theatrale muziek en lichtshow zorgt voor een geweldig atmosferisch optreden. Wellicht halen de overgangen en de dramatiek waarmee sommige nummers worden in gestart de energie een beetje uit de show voor de liefhebbers van het ruigere werk. Het grootste deel van het publiek weet dit echter bijzonder te waarderen. Er wordt rijkelijk geput uit het bekende album Enthrone Darkness Triumphant met o.a. ‘Mourning Palace’ en een zeer overtuigende versie van ‘Spellbound’. Andere klassiekers als ‘Fear and Wonder’ en ‘Stormblast’ ontbreken echter ook niet. Een mooie viering van dertig jaar symfonische black metal.