Is Eindhoven de hardcore hoofdstad van Nederland geworden? Of ligt het magnetische midden van de hardcore-wereld toevallig gewoonweg in en rondom Eindhoven? Hoe dan ook, de laatste tijd is het qua hardcore flink in en rondom Eindhoven te doen. De verslagen en aankondigingen liegen er niet om.

Tekst: Roy Verhaegh | Foto’s: Lot Grips

Natuurlijk is er één band die dan absoluut niet mag ontbreken: Sick Of It All. De band uit New York die meer dan 30 jaar niets anders doet dan kwaliteit leveren. En laat ze vanavond in de Effenaar staan. Hiervoor hebben ze een aantal bands meegenomen hebben waarvan we ook niets anders gewend zijn: Comeback Kid, Cancer Bats en This Means War. Een avond waarop ze tonen dat ze daadwerkelijk ‘built to last’ zijn.

This Means War mag de avond openen. Geen geheel onbekende naam voor de oplettende lezer, want afgelopen zomer stonden ze ook al op Jera On Air in Ysselsteyn. Ze wisten toen met hun upbeat oi-hardcorepunk in het straatje van H20, Street Dogs en Gorilla Biscuits een handjevol mensen te vermaken. Dat aantal is vanavond niet veel meer en de aankleding niet veel anders. De nog beter oplettende bezoeker zal zien dat de band bestaat uit oud-leden van bands als Discipline, Backfire!, Convict en vele anderen. In essentie: de band heeft de ervaring in de gelederen en dat straalt er ook aan af. Tussen de nummers door klinkt de band behoorlijk Belgisch, maar dat hoor je in de muziek niet terug. Dat staat als een huis. Gekleed in oi-punkfasion dragen zij hun nummers voort, waarbij er eentje overduidelijk anti-Marc Dutroux is. Het publiek is nog wat mild in respons, maar het gehoor wordt in ieder geval wel al goed opgewarmd.

Van een iets ander kaliber is Cancer Bats, ook geen onbekende voor de oplettende lezer. Normaliter zijn ze in Dynamo te vinden, dus naar de Effenaar is flinke stap. Een stap die nog iets te groot lijkt voor deze band uit Canada die hardcore met southern metal mixt. Gitarist Scott Middleton is met ouderschapsverlof en zodoende neemt Wade McNeill (bekend van Alexisonfire en Gallows) het over. Hoewel de band bekend staat om zijn tomeloze energie, lijken ze toch wat moeite te hebben het wat oudere publiek vanavond. Ook brengt gitarist McNeill een wat andere vibe met zich mee in de band. Daar waar Middleton vaak als een rots in de branding staat en zijn stevige riffs de set domineren, is McNeill wat energieker en iets minder precies. Het helpt dan ook niet mee dat zijn gitaar in de mix niet goed naar voren komt.

Neemt niet weg dat frontman Liam Cormier net zo springerig is als altijd. Ze brengen een degelijke mix van de bekendere liedjes als ‘Lucifer’s Rocking Chair’, ‘Bricks & Mortar’, ‘Gatekeeper’, waarbij de Beastie Boys-cover ‘Sabotage’ het publiek alsnog om krijgt. Natuurlijk is dit een feest van herkenning die de stemming er wel in krijgt. Tegen de tijd dat ‘Hail Destroyer’ ingezet wordt komt het feest dan toch los.

Waar Comeback Kid normaal gesproken de huisband van Dynamo is , gooien ze vanavond eens de boel op de kop als support. Afgelopen jaar stonden ze ook op Jera On Air en waren we echter niet te spreken over de band. De setlist is nagenoeg hetzelfde als die van de set op Jera On Air, maar ook sinds de release van het laatste album ´Outsider´ in 2017.  Dat ze dit dan ook dusdanig strak weten te brengen is dan ook niet zo verwonderlijk. Deze Canadese melodische hardcoreband beschikt over twee gitaristen en dat laat goed horen dat dit veel voor de dynamiek in de sound doet. Of je deze band nu voor de eerste keer ziet, of de twintigste keer: Comeback Kid is consistent. In de setlist, in de performance, in de passie, in de energie. Je zou haast zeggen dat het op de automatische piloot gaat, maar de band laat in de interactie met het publiek merken dat dat niet het geval is.

Zonder politiek geneuzel brengen ze hardcore in de puurste zin van het woord: ze komen tot de harde kern en dat is waar het publiek ook goed op los gaat. Hun setlist is een slimme combinatie (dat dan weer wel) van alle bekendere nummers (Broadcasting… uitgezonderd). Zo presenteren ze ‘Absolute’ als hun dansnummer, weten ze het publiek goed op te jutten voor ’Should Know Better’ en barst de bom met klassieker-waar-iedereen-voor-komt ‘Wake The Dead’. Comeback Kid kan niks fout doen vanavond.

Ruim twintig jaar geleden bracht Sick Of It All een album uit genaamd ‘Built To Last’. Een album waarmee ze aan de wereld beloofden dat ze een flinke tijd zouden meegaan. Een belofte die ze vorig jaar met de release van ‘Wake The Sleeping Dragon!’ sterk nakwamen. Ze worden door de supportacts van vanavond als heiligen verkondigd. En dat zijn het ook. Na ruim 30 jaar op de teller zou je haast gaan denken dat ze achter de schermen een speciaal toverdrankje hebben dat ze zo fit en kwiek houdt.  Dat ze ruim de vijftig voorbij is er niet aan af te lezen. Gitarist Pete Koller is dan misschien iets minder turbulent in de lucht aanwezig, maar dat mag de pret niet drukken. Deze mannen zijn hier om ‘to celebrate that we don’t give a fuck’, zoals ze poetisch weten te verwoorden in het nummer ‘Take The Night Off’. Ongeacht of er mensen zijn die de volgende dag moeten werken.

Ook frontman Lou Koller is uiterst energiek, goed bij stem en laat het publiek uit zijn hand eten. Niks is te dol of op de automatische piloot. Hij duikt zelf het publiek in en vormt het middelpunt van een wervelende circlepit of weet het publiek tegen elkaar op te jutten met een Wall Of Death. Wel met de kanttekening dat iedereen goed op elkaar moet letten en dat zodra iemand valt, deze persoon ook weer overeind geholpen wordt. Ze spelen een mix van liedjes als ‘Injustice System’, ‘Innervision’, ‘World Full Of Hate’, ‘Busted’, ‘Good Lookin’ Out’ en ‘That Crazy White Boy Shit’, waarbij de laatstgenoemde als een eerbetoon aan Bad Brains wordt bestempeld. Het is een gevarieerde mix waaruit blijkt dat ze na ruim 30 jaar nog altijd over dezelfde  passie, energie en oprechtheid beschikken. Slijtage is nergens te bespeuren en menig hedendaagse hardcoreband kan nog steeds een hoop leren van een show van deze hardcore grootmeesters.