Last minute krijg ik de vraag om de review van de Eindhovense Metal Meeting preparty te doen. Saturnalia Temple is al tijden een vreemd donker psychedelisch doom beest en als die in Eindhoven staan moet je daar gewoon bij zijn. 2024 is het jaar van het nieuwe album ‘Paradigm Call’. Door andere verplichtingen kom ik tijdens Dead Head binnen, gelukkig fluistert collega Jochem wat woorden toe hoe Mouflon en The Omega Swarm het hebben gedaan.

Tekst: Maurice van der Heijden (met hulp van Jochem van der Steen) Foto’s: Paul Verhagen

De Eindhoven Metal Meeting heeft elk jaar de extreme tak van metal bands op bezoek. Denk hierbij aan black-, doom en death metal. Uit dat laatste genre tapt Mouflon die daar nog een toefje doom en hardcore aan toevoegt. Dat laatste is niet gek aangezien zanger Robin John jaren in de hardcore band Strike First heeft gezongen. Het Duitse The Omega Swarm maakt de death metal het liefst nog iets zwarter maar voegt daar een dosis melodie en technisch vernuft aan vast. De songs zitten barstensvol met stijlwisselingen en de screams van zanger Christiaan Schettler geven de band nog meer power.

Dead Head is een van de langstlopende thrash metal bands van Nederland – 35 jaar oud zijn ze. Op Slayer en Sadus wijze hakken zij door de set heen. Net voor “Fireblade” kom ik binnen. Oerdegelijk rammen ze door de set, waar in elk nummer wel een solo of meer verscholen zit. Als twee nummers later ineens een midtempo beukstuk komt voelt dat als een verademing omdat de mannen voornamelijk op standje gas geven staan.

Als een bezeten maniak schreeuw bassist Ralph De Boer het publiek toe, onder andere over het zwijn wat refereert naar het album ‘The Swine Plague’. Uiteraard kunnen de mannen spelen (niet meer dan logisch voor een band die zo lang bestaat) maar niet elke track heeft catchy hooks. Richting het einde een intermezzo waarna op topsnelheid een solo de entree vormt voor een snelle riff. Het groovende midtempo ritme (relatief uiteraard) wat volgt gaat erin als koek maar als later het technische experiment wordt gezocht verslikt het viertal zich een beetje. De finale eindtrash “The Festering” is een klassieker en het publiek eet uit de handen van deze Kampense doordouwers.

De drie Zweden van Saturnalia Temple gooien de sfeer volledig om. Diep bedwelmt in gassen van het moeras ploegen ze met smerige Sabbath riffs door een sinister landschap. Er is weinig contact met het publiek (de zaal staat nog half vol) maar hetzelfde gevoel weten ze op te rakelen als een Roadburn van pakweg 15 jaar geleden. Het trio verstaat de kunst om met een minimaal akkoord te blijven herhalen en de fijnproever daarmee vast te grijpen. Qua zang wordt er afgewisseld tussen een smerige Frostiaanse stem (inclusief de befaamde “oeh”) en de typische zeurderige doom vocalen. In een genre wat zijn beste tijd heeft gehad weet het drietal al 18 jaar, mede door de strakke ritmesectie te imponeren.

Halverwege wordt de beste gitarist van Eindhoven geëerd (Selim Lemouchi – RIP) met een creepy oude kraker waar de typische gitaarfuzz van het genre herhaalt wordt. Met eenzelfde repeterende riff ligt verveling op de loer maar de Zweden blijven dik een uur boeien middels de ijzersterke staccato groove en subtiele spanningsbogen. Als een metal publiek na bijna een uur schreeuwt om meer doe je iets goed. Met een fuzz pedaal wordt stroperig de laatste track ingezet. De onderhuidse spanning en de smerige vocalen verklappen een langzame weg naar de finale uitbarsting. Diegene die tegen middernacht nog staat blijft headbangen en ik durf zeggen dat Saturnalia Temple een eerste hoogtepuntje is van de EMM editie 2024.

Saturnalia Temple zal altijd een underground outsider blijven maar wel een verdomd fijne die pareltjes van albums en shows weggeeft. Zoals vanavond dus!