Omdat onze fotograaf Nadia Hagen voorafgaand aan het concert een fotoshoot heeft met Sisters of Mercy, weten we zeker dat de band in the house is én dat zanger Andrew Eldritch alive and kicking is. Vanavond zijn we bij de Effenaar voor het uitgestelde concert van januari. Bij de ingang staat een vrouw in een zwart-wit gestreepte legging met daaroverheen een opengewerkte lange rok van zwart tule. Helemaal klaar voor de show, maar het kaartje dat ze via Ticketswap gekocht heeft, blijkt ongeldig. Ze is helemaal uit Amsterdam gekomen en haar partner heeft wel een valide kaartje. Gelukkig voor haar is het concert niet uitverkocht.

Tekst: Maartje Kunnen & Robbie de Klerk | foto’s: Paul Verhagen

In de zaal is het aangenaam druk. Er zijn heel wat 50+’ers, maar ook veel jonge fans. Er lopen witgeschminkte tieners rond, met zwarte oogschaduw. De Sisters weten duidelijk ook Gen Z’ers te bekoren. We treffen onze fotografen Hagen en Verhagen (die de foto’s voor dit artikel maakt). Hagen heeft zojuist in de gangen van de Effenaar bandfoto’s gemaakt in de dystopische sfeer van sf-film ‘The Matrix’. Daarna heeft ze een hapje gegeten met de Zusters en dat was helemaal niet dystopisch. Sterker nog: het was erg gezellig. Ik heb vanavond een stagiaire bij me, Robbie de Klerk, die als ex-zanger van een metalband, een potje harde muziek wel kan waarderen. U leest hieronder ook wat stukjes van zijn hand.

De Klerk:
“Het voorprogramma was Hideous uit België, met daarin de gitarist van Ramkot. De gitarist van Ramkot zegt u? Jazeker, de gitarist van Ramkot. Hideous houdt ergens het midden tussen Kyuss, Queens of the Stone Age, Alice in Chains en Neurosis. Dat klinkt vet en dat is het in eerste instantie ook. Trage riffs die zo lekker aan het tempo trekken, verder vertraagd door maatwisselingen en triolen op de drums. Harmonieuze zang waarbij je zo nu en dan echt even moest kijken of Layne Staley niet het podium op was gekropen. Superstrakke bassist, lekkere songs met kop en staart, niks meer aan doen.
Behalve dan dat na een paar liedjes mijn aandacht toch wat verslapte en dat ik op een gegeven ogenblik ook wel een klein beetje irritatie voelde bij de eindeloze sinterklaasrijm die de zanger oplepelde. Alles, maar dan ook werkelijk alles moest en zou rijmen en ik geloof dat ik daardoor elke diepere betekenis gemist heb. Niettemin, zij waren sympathiek en afgaande op hun stage act waren wij de max. Dat leek mij in ieder geval een goede deal en ik ga ze zeker nog eens een paar liedjes kijken, liefst op een festival.”

Na Hideous klinkt een tijd spannende filmmuziek, terwijl er voor het podium een groot zwart doek hangt. Het duurt lang. Er zal toch in de tussentijd niks gebeurd zijn…? Het doek gaat open, even zien we niks, maar dan… ja, daar zijn ze! Eldritch met zijn kale, markante kop en zonnebril, twee veel jongere zwartharige gitaristen: één kortgeknipte en één langgelokte. De associaties met ‘The Matrix’ komen automatisch op. De zanger is natuurlijk Morpheus, de anderen Neo en Trinity. Achter hen staat een dubbelganger van Eldritch achter drumcomputer Doktor Avalanche. Die staat dus in de matrix. Of staan wij samen met de band in de matrix en de dubbelganger in de echte wereld?

De Klerk:
“Het verschil met een paar jaar geleden was echt heel groot. Goed geluid, goede definitie, energie en beleving, heerlijk! In de zaal begonnen de eerste hoofdjes heen en weer te bewegen en de eerste handen omhoog te gaan, nog beter! Eldritch heeft nog steeds die fijne onvaste lage stem. Je merkt wel dat er slijtage op zit, maar doordat gitarist Ben Christo nagenoeg alle zang dubbelt, blijf je een mooie, ruimtelijke zang hebben die schitterend op de rest van de muziek ligt. De andere gitarist is de Japans-Britse Kai en die kun je er goed bij hebben. Naast een heel mooie gitaarsound imiteert hij ook heel mooi de vrouwenstemmen in de muziek van Sisters of Mercy. 
Naarmate de hits voorbijkwamen begon het publiek steeds gelukzaliger van links naar rechts te heupwiegen. Toen na ‘Alice’ en ‘Dominion’ ook nog eens ‘Marian’ voorbijkwam, brak het ouderwetse altodansen los. Ik denk dat de band zelf ‘Giving Ground’ als hoogtepunt beschouwde. Ik voelde een beetje teleurstelling toen de band ‘More’ speelde en Christo heel hard de vrouwenstem begon te belten, maar gelukkig deed Kai vervolgens ‘Temple of Love’. Dat was natuurlijk een prachtig liedje om mee af te sluiten, ware het niet dat alles en iedereen nog liedjes miste. Niettemin vertelde Eldritch dat ze het leuk gevonden hadden en de band liep van het podium af. 
Niemand uit de zaal ging weg, de lichten bleven uit, gejuich, gejoel en geroep om de Sisters… en bam! Toegift. Als allerlaatste kwam natuurlijk ‘This Corrosion’ voorbij en dat was gaaf, gewoon gaaf. Achteraf vroeg ik me af wat ik eigenlijk gezien had. Ja ik vond het goed, nee, ik vond het niet overweldigend. Ten opzichte van een paar jaar geleden klonk het een stuk frisser. Ik voelde me toch ook weer niet helemaal meegenomen naar begin jaren negentig, toen ik ze leerde kennen. Maar, mocht je de kans hebben ze te gaan bekijken, zeker doen.”

Als het is afgelopen komt het hologram van Eldritch achter de computer vandaan. Hij blijkt een echt mens en van dichtbij lijken ze veel minder op elkaar dan vanuit de verte. Hij deelt blaadjes met de setlist uit aan het publiek en gitarist Kai strooit gul met plectra. Gitarist Christo komt de zaal in, praat met de fans en gaat gewillig op de foto. De misser uit januari is meer dan goedgemaakt.

P.S. Ik denk dat stagiaire De Klerk geslaagd is voor deze proef. Volgende keer een review van zijn hand!