De vraag werd gesteld ‘hoe Eindhovens’ Sisters of Suffocation nu eigenlijk nog was. Dat is een vraag die we ons wel vaker stellen, want we willen met dit platform toch de focus op Eindhoven houden en niet een vage klodder verf uitsmeren over de regio, maar ook bij deze band is er een evolutie geweest en wisseling van leden die tot de huidige bezetting heeft geleid. Eindhoven is sowieso een stad en scene vol ‘import’ (hoeveel Limburgers ken jij?) en in plaats van een stamboom moeten overleggen is het misschien genoeg als iemand dit thuis noemt. Afijn, daar gaat het hier niet over…

De cover laat een persoon zien (mijn anatomie van botten is niet zo denderend) in een gesneuveld ruimtepak. Ehm, ja dood dus, zoals dat bij een death metal hoes betaamd. De plaat draait om het thema van een gehavende wereld en hoe je daar moet leven. Gezien enkele hints op de plaat is met je peperdure, doch belachelijke, pipi-raket de veiligheid van de ruimte opzoeken geen optie. Ik interpreteer ook maar wat raak.

Feit is dat er een nieuwe plaat is, al effe, en dat is de derde langspeler in 8 jaar tijd en hij heet ‘Eradication’ en daar ga ik nu iets over schrijven. Nieuwe drummer, nieuwe bas (speler, niet het instrument) en een stuk minder sisters in de gelederen. De band is de pandemie in ieder geval uitgekomen met genoeg inspiratie want we horen maar liefst 16 liedjes op deze release en we knallen lekker binnen met ‘Buried in the Crowd’. Lekker stevig doorrammen, met venijnige screams en speelse, cleane backing vocals. De drums klinken lekker ‘splashy’, alles is goed. Genoeg duistere thematiek op deze plaat, en genoeg death metal van z’n pure, grindtegelslepende soort, zoals het jakkerende ‘The Rich Will Never Die’ of het lome ‘Cannibal Soulmate’.

Er valt natuurlijk ook wel wat te zeuren over deze release, ik weet alleen niet precies wat. De vocalen van Els Prins hebben een stuk venijn, wat de nummers vaak een uniek karakter geeft. Het spel met de cleane zang doet veel voor de sfeer. Ik mis wel wat punch in de mix. Een track als ‘Instinct-Extinct’ mist dat slopende-hier-knal-in-je-maag geluid om echt te knallen. Dat is een beetje een algemeen dingetje op dit album. Maar hey, ik heb ’n digitaaltje. Maar Sisters of Suffocation doet ook aan verrassingen; zo horen we een fijn intermezzo op ‘Elevation’ en laten we het brute even los op passages van ‘How They Bleed’.

De band laveert een beetje rond het technische mid-tempo en houdt een vrij schoon geluid aan. Daarbij moet gezegd worden dat er dus volop variatie zit qua tempowisselingen en vibe. Net als ik denk dat ik het wel door heb, hoor ik dat fijne blackened geriff op ‘Cordon Sanitaire’, een track met meer sfeervolle elementen en drama. All-over, is ‘Eradication’ een uitstekende plaat en het feit dat we daar een Eindhoven sticker op mogen plakken is, in een tijd waarin de verse aanwas in de metal schaas mag heten, iets om trots op te zijn. Sisters of Suffocation is geen band die compleet nieuwe paden bewandeld, maar toch fris klinkt in een tijd waarin death metal zichzelf herontdekt. Ik zou ‘m gewoon eens luisteren.