De vijfde editie van Sonic Boom kan de boeken in als zeer geslaagd. Een mooie opkomst en een uiterst gezellige en ontspannen sfeer zorgen ervoor dat de prima line-up kan excelleren deze zaterdag. De combi tussen het POPEI café en zaal werkt goed.

Na ieder optreden verplaatsen de bezoekers zich naar het café uit het brede assortiment biertjes te kiezen of naar de tunes van de Lighttown Fidelity en Eindhoven Rockcity DJ’s te luisten. Zodra de volgende band zich aankondigt, loopt de zaal snel weer vol. Een patroon dat zich het hele festival blijf herhalen.

Foto’s Justina Lukosiute | Tekst Reno van der Looij, Maurice van der Heijden, Guido Segers

Zelfs bij de aftrap verzorgt door het uit Oss afkomstige Velcro Fly is het al lekker druk. De band beloond de vroege bezoekers met een prima set vol kenmerkende stoner songs. Lekkere groovy ritmes, goede zanger en stoner vibes met spierballen riffs. Niks mis mee om zo het festival uit de startblokken te schieten (RL).

Dan de beurt aan een band die al aardig wat jaartjes mee gaat; Gomer Pyle. De band komt een beetje uit de grunge hoek, maar schoof langzaam een tikje meer het woestijnzand in van de stonerrock. De band ging na bijna 20 jaar samen ooit eens uit elkaar en is nu al een tijdje weer aan het werk met hun tijdloze geluid. Ook vandaag staat de set van de band als een huis met groovende partijen, zwaar baswerk en de bezwerende vocalen die wel wat van die Seattle warble hebben nog altijd.

Minpuntje is natuurlijk het shirt van zanger en gitarist Mark Brouwer, waar hij zelf dan ook gewag van maakt. Met ‘Nijmegen Rockcity’ aan op een Eindhovens podium kan natuurlijk niet. Muzikaal geen gekke uitschieters, maar een solide set die spreekt van een routine en ervaring bij deze mannen. Wel dit jaar nog een nieuwe EP uit, dus er is weer nieuwe muziek en dat is ook bijzonder goed nieuws. (GS)

In 2010 deed Tangled Horns al eens de Altstadt aan. Voorafgaand aan de show vanavond heb ik nog eens de EP geluisterd die ik toen gekocht had. Wat opvalt, is dat de mix van Stoner, Noiserock en wat flarden Grunge zes jaar later nog steeds staat. In Popei gaat zanger Tim nog steeds als een maniak over en voor het podium tekeer. In de instrumentale groovende stukken zorgt dit voor extra spektakel. Tijdens het hoogtepunt ‘Monolith’ weet de beste man precies op de juiste momenten in de microfoon te schreeuwen zodat de slopende groove van zijn makkers niet aangetast wordt.

Tangled Horns verstaat de kunst om ergens op het scheidsvlak van Stoner en Grunge slopend en dissonant over te komen. De band sluit af met een meer standaard rocker waar Tim veelvuldig aan bod komt en dan valt op dat zijn stem toch wat eentonig klinkt. Nee, de kracht van de band zit hem toch meer in de experimentele hoek van het genre; de gehoornde mannen moeten vooral niet te netjes gaan doen. (MH)

De set van ZooN is wellicht een beetje een vreemde na al het stonergeweld. De band heeft echter zo ontzettend veel kwaliteit in huis dat het de toehoorders al snel voor zich wint. In het begin staat het geluid nog niet echt lekker (vooral de zang komt niet goed door), maar dit lost zich gedurende de set gelukkig snel op. Dan kan er optimaal worden genoten van heerlijke donkere americana songs, met een glansrol voor de slide-gitaar in ‘Darkness Falls’. Uiteraard komt er heel wat werk van de debuut plaat ‘DeeP‘ voorbij, zoals de titeltrack en het meer uptempo ‘Down’. Prima show van deze Brabanders die het begrip folk noir een nieuwe betekenis geven. (RL)

Monomyth mag deze editie van Sonic Boom afsluiten. Met twee man sterk achter de toetsen en knopjes hoeven we ons niet druk te maken over de pulserende krachten van het vijftal. De ritmesectie is strak en gefocusseerd, zodat we dwangmatig in de Monomyth trip raken. Af en toe een knalharde break om weer op aarde te raken of om het startpunt te vormen van een nieuwe gitaar riff. De gitarist met dubbele gitaarhals is trouwens ook niet voor de poes, want zijn gitaartonen kruipen langzaam onder de huid en weten telkens weer een nieuwe twist te brengen in de psychedelische instrumentale rock.

Toch weet de band pas echt te verrassen in de afsluiter wat zowat een dansnummer is. Op krautrock leest pulseert en dirigeert Monomyth het publiek om naast het trippen ook te gaan dansen. De energie die vrijkomt, is de climax van de show en een beter laatste nummer konden we ons niet wensen. Geen toegift hoeft hier aan te pas te komen of het moeten de (speciaal) biertjes aan de bar zijn! (MH)