De organisatie van The Sound of Revolution had een vet idee. Na drie geslaagde, dikke indoor edities wilde het festival in de zomer een dagje buiten ouderwets rammen met old school en new school hardcore. Vet plan, maar helaas ging het niet helemaal als gepland en moest het festival uitwijken van Strijp-S naar een indoor locatie en dat werd de Effenaar op zaterdag 8 juni 2019.

Foto’s Justina Lukosiute | Tekst Guido Segers

En je raadt het natuurlijk al, daar waren wij bij. Helaas was de locatie niet de enige tegenvaller, want met de line-up viel het ook niet mee. All For Nothing viel af, in verband met de zwangerschap van zangeres Cindy. Heuglijk nieuws, maar helaas geen show. Death Threat kwam niet meer en datzelfde gold voor H2O (die wel druk kledinglijnen aan het produceren zijn, mocht je dat dan wel vet vinden). Het is dus ook bij aankomst net wat rustiger dan je zou verwachten, maar er hangt en ontspannen sfeer in de Effenaar.

Violation of Trust vertelt tussendoor graag dat ze oud zijn enzo, maar dit lijkt live toch echt een stel mannen met het eeuwige leven. Zanger Marco Swaan stuitert lekker rond. Het publiek zit nog een beetje in de fase van het handjes schudden en van je ‘och jij ook hier’ en daarmee krijgt de band niet echt die interactie die ze zoeken. Lijkt ze verder niet dwars te zitten terwijl ze wat van Eindhovens finest hardcore de zaal in slingeren, incluis wat favorieten van ‘Wiseguys’, die plaat. Even helemaal wat anders in de kleine zaal dan, waar de jonge honden van Hawser hun bijtende, venijnige geluid ten gehore brengen. Waar boven het gewoon lekker stoomde en groovede, zijn deze mannen uit Rotterdam gewoon lekker boos. Dankbaar ook, zoals elke band, om hier te spelen op zo’n exclusief hardcore feestje. De songs hebben van die fijne metal-achtige randjes en komen goed binnen. De eerste karate kicks vliegen dan ook door de pit heen.

Icepick heeft de 20 bereikt en dat vieren ze door weer te gaan spelen. Niet te verwarren met de andere Icepick trouwens, deze mannen van eigen bodem. Waarom ze weer spelen, dat legt de zanger ook even uit. Omdat hardcore een goed ding is en mensen een hart onder de riem te steken, en omdat ze er gewoon enorm veel zin in hebben. En dat blijkt tijdens een show die het op enthousiasme wint, zeker niet op originaliteit. Maar ja, daar kwamen we natuurlijk niet voor. Eigenlijk geldt dat ook een beetje voor Malevolence, wat een show neerzet die bij vlagen klinkt als een vastlopende terreinwagen in een moeras. Zo smerige en sludgy, maar continue met een stapeltje enthousiaste kids over elkaar klauterend om in de buurt van zanger Konan Hall te komen. Daarachter dunt het publiek al snel uit. Een ongelooflijk vette sound, maar voor de fijnproevers hier lijkt zo.

Nee dan maar labelgenoten Ryker’s, misschien wel de meest New Yorkse band uit Duitsland, die de kleine zaal wel volgepropt krijgen. De heren komen het podium op met gebalde vuisten en geven je geen moment rust met ouderwetse, knallende hardcore. Natuulijk ook tracks van het nieuwe ‘The Beginning… Doesn’t know the end’. Steeds meer volk klimt het podium op en springt met volle vaart het publiek in. Zanger Dennis waagt ook een duikje, want stilstaan lukt ‘m niet zo. Even uitblazen dan maar bij Booze & Glory. Het is ergens prachtig dat een bandnaam zo alomvattend kan zijn. Het recht-uit-het-hart street punk geluid van de band uit Londen is gemoedelijk, toegankelijke en gewoon lekker om mee te schreeuwen. Helaas staan de mannend eels gelijktijdig te spelen met Ryker’s en dus is het een beetje karig bezet in de grote zaal. Dat remt de mannen echter niet af en met hun working class anthems zijn ze misschien wel een van de mooiste herinneringen van de dag voor vele bezoeker.

Natuurlijk slaan we Carnivore A.D. niet over. De band heeft de lastige keuze gemaakt om de overleden Peter Steele (Type o Negative) te eren door te blijven spelen. Met Baron Misuraca vonden de oerleden een vervanger die ook een bepaalde gelijkenis had met Steele. Wellicht een andere achtergrond, met zijn darkwave-achtige projectjes, maar Misuraca speelde ook een blauwe maandag in Sheer Terror. Op het podium klopt het in ieder geval en hier staat een band te spelen die het ontzettend naar de zin heeft op het podium. Lekker rauw, ongenuanceerd en vol brute kracht. Misuraca poseert voor elke camera en weet het publiek met zijn lome armgebaren steeds verder op te zwepen. Peter Steel zou het tof vinden.

Je zou kunnen stellen dat corn rows niet de allerbeste look zijn voor een bleekscheet als John Connor. Dat is ongetwijfeld een terecht punt, waar hij helemaal niks mee gaat doen. De frontman van Dog Eat Dog doet namelijk al bijna 30 jaar zijn ding en lijkt daar niet mee te gaan stoppen. Op een paar kekke beats warmt hij het publiek even op voor zijn band het podium opkomt om eigenlijk een supertoffe show neer te zetten. Natuurlijk komen alle hitjes langs, de flauwe grapjes, de microfoonwissels en tussendoor telkens weer wat hiphop beats terwijl de fonkeloogjes van Connor samen met die smile van Dave Neabore iedereen ‘good times’ beloven. Van ‘Rocky’, ‘Isms’ en ‘Who the King’ naar ‘No Fronts’, is het niks dan plezier op het podium, met een band die staat te springen als een stel tieners. Heerlijk.

Ondertussen staan de Cockney Rejects op het podium in de kleine zaal. Volgens Jeff Geggus maakt de band ‘echte punk’ en zijn ze echte street punks, sinds 1979. Hij zit er zelfs een jaar naast, want Jeff en Mick Geggus spelen al 41 jaar met de Cockney Rejects. Kunnen ze er inmiddels wat van? Mwoah, dat was nooit echt het punt, maar de energie en vechtlust zit er nog altijd in. Bewijst Jeff vooral door de hele set lang te staan schaduwboxen met zichzelf, alsof ‘ie daadwerkelijk wil matten met iemand. Bassist Vince Riordan is er ook weer bij, dus staat de volgepropte zaal te genieten van een geoliede machine ouderwets Engels punkgeluid. Tussendoor steekt Jeff van wal over de nieuwbouw in zijn geliefde Londen, maar hoe het ook niet top is in Eindhoven door de ‘posh people from Philips’. Het komt van een goede plek en je kan eigenlijk niet anders dan genoegzaam toekijken bij deze heren.

Het heeft echt 3 noten nodig en het hoofdpodium is veranderd in een pandemonium bij Gorilla Biscuits. ‘New Direction’ maakt iets wakker in het publiek en zo gaan we ook echt drie nummers vol gas met een band die er ook helemaal voor gaat. Het is bijzonder dat de band hier staat vandaag, want na de dood van Alex Brown eerder dit jaar was dat nog maar de vraag. Maar het lijkt de hardcore veteranen aan te sporen en het is, ondanks het geweld voor het podium, een gezellig samenzijn met klassiekers als ‘Big Mouth’ en ‘High Hopes’. Anthony “Civ” Civarelli straalt en het hele publiek, met geheven vuisten, straalt met hem mee.

En zo komt een geslaagde dag tot z’n einde. Misschien niet zo druk als het had kunnen zijn, maar daarmee zeker niet minder.