“On-Eindhovens goed!”, zijn de woorden van Mike Dobber (Dynamo, ZALM), en ere wie ere toekomt. Hij heeft een punt, want SØWT stijgt deze avond uit boven de status ‘favoriet lokaal bandje’. Zo goed is de band op hun nieuwe plaat én live. “Ik snap gewoon niet dat dit niet véél groter is…”, verzucht Lennard Goossens (Pressure Pact, The Breed). Fotograaf Theo Visser kijkt in de verte en mompelt: “Ja, daar waren wij toch maar mooi weer bij…”

Tekst: Guido Segers | Foto’s: Theo Visser

Het is een kleine greep uit de verwondering en waardering voor het Stroomhuis-viertal, wat met hun band zo ontzettend goed de rauwe emotie weet te vertolken. Even zodat jullie weten dat het niet alleen mijn ‘pen’ is die het gospel verkondigt van SØWT. Eerder op de dag stond ik even stil bij deze avond; hoe zou het vandaag aanvoelen? Zou die schreeuwende pijn van de show in Kelderman en Van Noort een half jaartje terug er nog inzitten, of krijgen we de band in z’n genuanceerde complexiteit van een album dat duidelijk sprongen van groei laat horen na z’n voorganger ‘Kids Hurting Kids’. De plaat zelf, ‘Is This The Hard Part?’ was sowieso al een wapenfeit van jewelste. De verwachting, mag u begrijpen, is hoog.

We beginnen lekker rustig met de southern twang van Gooseking3000. Kleine, emotionele liedjes, maar gebracht met de nodige humor en zelfspot. Het project van Ernst-Jan van Doorn (Mozes & The Firstborn) kent ogenschijnlijk verschillende vormen, en dit keer is de beste man met gitaar alleen op het podium. Hij biecht op dat een aantal liedjes niet van eigen makelarij zijn, maar dat doet niet af aan de vertolking. Al met al is het kort, maar krachtig, zoals men dat placht te zeggen. Maar ik merk dat de muziek blijft hangen.

Het Gentse Teen Creeps speelt een punky versie van een soort Dinosaur Jr. achtige slacker-rock, die zeker aardig aanvoelt. De band heeft alleen niet helemaal de scherpte in het geluid te pakken, wat mogelijk niet aan het drietal zelf ligt. Muzikaal is de band solide, het samenspel en de chemie is geen speld tussen te krijgen (of ja, het is wel allemaal losjes qua gevoel, maar dat is dan weer zo’n uitdrukking). Het is vooral de zang die vooraan in de zaal een beetje weg lijkt te vallen in de gitaarpartijen, waarbij de backing vocals helemaal niet te horen zijn. Daardoor mist het de piekjes, die de gerefereerde noise-rockers zo prettig maakt. De Vlamingen spelen ook nieuw werk in de vorm van het nummer ‘Engine’, van het nieuwe album dat in september uitkomt. De band zal dus weldra Eindhoven weer aandoen en dat is goed nieuws.

Dan is het tijd voor SØWT, maar eerst brengt Lotte Hendrickx nogmaals de ‘Ode aan het Stroomhuis’ ten gehore. Het is natuurlijk de schaduw die voor de band over de hele plaat ligt, die misschien de nummers nog meer gevormd heeft en lading geeft. Op de hoes van de plaat staat dat het album geheel geschreven is in het Stroomhuis, het is dus ook een afscheid. De geschreven blaadjes in de handen van Hendrickx trillen. Spanning, emotie… Het zet de toon voor de show die volgt.

SØWT heeft besloten de hele plaat integraal te gaan spelen. Dat is de boodschap die Martijn Claessens ons meegeeft en dan is het aan met ‘One More Fucking Love Song’. De rammelende gitaren, de passie in de vocalen, alles klikt op z’n plaats, terwijl Koen Verhees zijn gitaar meteen begint te mangelen voor zijn speakerkast. Het komende uur raast voorbij, waar de band van sterk naar sterker gaat. Ik hoor iemand zeggen na de show ‘vroeger waren ze harder’, maar misschien is ‘Living in a Memory’, wat eigenlijk gewoon Jesse van Eijken op zang en gitaar is, het hardste nummer van de plaat. Om me heen zie ik gesloten ogen, en vochtige ooghoeken, en dan moet ik bekennen dat ik ’t ook voel opwellen. Niemand kan zo goed pijn in woorden en geluid uitdrukken als SØWT.

Daar tegenover kan Verhees ook zingen met een diepe melancholie in de stem en zo heeft elk wat anders te brengen op vocaal vlak en de spoken word passage van Claessens midden in de set is ook spot on, hoewel ietwat onwennig misschien. Maar het absolute contrast met die ingetogenere kant is als Danielle Warners écht gaat schreeuwen, want dat komt helemaal uit haar tenen, maar met volle controle. Er zitten zulke parels tussen in de set, zoals het meanderende ‘Anything At All’, waar dat slacke gitaarspel van Verhees zo bepalend is. Later in de set zal hij overigens zo wild met z’n tremolo arm slaan dat die ook even wegvliegt. Daar naast is het strakke ritme van Claessens hetgene wat een track als ‘Worse’ in toom lijkt te houden.

Op het einde van de plaat, is er een ontlading, de spanning stroomt bijna zichtbaar uit de bandleden en dan volgen er nog drie nummers. Voegen die wat toe aan de set? Misschien niet muzikaal, maar het is nu een viertal wat alle spanning uit de ledematen aan het gooien is. Als de set sluit, omhelzen de vier elkaar; dit betekent veel. En natuurlijk gaat er een plaatje mee naar huis, want SØWT is absoluut on-Eindhovens goed en daar mogen we toch maar mooi getuige van zijn.