Als je dit leest is het zover, het nieuwe album ‘Is This The Hard Part?’ van SØWT is uit op 9 mei 2025. Dat is een belangrijk gegeven, want SØWT is voor velen in Eindhoven een band die een beetje onder de radar vliegt. Het zou zomaar kunnen dat je geen enkel besef hebt van hoe goed die band is. Nu zou ik vooral zeggen: SØWT is een live band, je moet ze gewoon op een podium zien. Maar toen kwam EP ‘Things that Rhyme with Pain’ en het blijkt dat al die emotie ook naar plaat vertaalt. Afijn, we duiken er met je in.

En dan moeten we ook even terug naar oktober 2024, want op de cover van het album staat het beminde Stroomhuis in vlammen, het oh zo geliefde podium-en-nog-veel-meer. Voor SØWT een repetitieruimte, studio, community en thuis – en daarmee is zoveel van de toon gezet voor dit album en de heftige emoties die gepaard gaan met dit verlies. Artwork is trouwens van de hand van Joblin Agteresch en heel vet. De plaat is uit bij Bagdaddy en Subroutine en werd opgenomen met Michiel De Maeseneer, die ook met Wende, Zwangere Guy, Bazart, Whispering Sons en niet te vergeten Tsar Bompa werkte.

Na een rommelige intro, die het titelnummer is, komen we op het punky, opzwepende ‘One more Fucking love song’. Bijtend, snauwend, met zo’n pulserend basritme wat je meteen aanzet tot moshen met je huiskamerinterieur. Danielle Warners zingt met een zeurderig toontje en blaft vol venijn op deze track die meteen de ontlading pakt. Op het daaropvolgende ‘Life Lessons’ neemt Koen Verhees het vocale stokje over. Zijn vlakke zang, met een fatalistische ondertoon pakt goed op de melancholische gitaarpartijen die de band over je uitstort. Het voelt alsof de repetitie je hele stemming pakt, ondanks het stuwende ritme van Martijn Claessens’ drums. Die mis je trouwens wel op het ingetogen ‘Living in a memory’, waar enkel gitaar en zang het werk moeten doen. De galm geeft nog het gevoel van iets ondergronds, van leegte. De opbouw is juist daarom zo lekker, wanneer de gitaren van Verhees en Jesse van Eiken om elkaar heen weven.

Wat mij betreft, komt het snaarpicking wat ‘Step on the Cracks’ opent nog veel harder binnen. De gitaren blijven lekker hangen, tot het nummer losbarst als een woede-eruptie. Nerveuze gitaarlijntjes, voortjakkerende drums, schreeuwende effecten en Warners die van dreigende bijna-spoken passages naar screams die doen denken aan Black Francis van de Pixies op ‘Tame’ (er is vast een betere referentie, maar die voluit, ongeremde expressie is het ‘m voor mij en dit is mijn review) of Mark Arm van toerbuddies Mudhoney. ‘Interradio’ is vervolgens een intermezzo en tevens inleiding vol samples van, vermoedelijk, Amerikaanse TV alvorens ‘American TV’ losbarst. Een track die druipt van het cynisme over consumptiedrang. Het nummer kent meerdere plotwendingen, waar in Claessens met drumsalvo’s de pivoterende bewegingen faciliteert en de klaagzang van Warners en Verhees in de luwte is pijnlijk sterk. De band is sowieso niet wars van een klein foefje hier en daar in de songs, zoals de fluitlijntjes op ‘Anything At All’, waar toch het gevoel van wanhoop begint te overheersen, ondanks de koddigheid van dat elementje. Misschien dat het juist de trap na is die het nummer nodig heeft, en het leidt ook lekker die strakke gitaarlijn in die het nummer optrekt. Hier is SØWT op z’n meest mijmerend te horen, ook wanneer het nummer wat steviger en uitbundiger wordt voelt het als een afscheidstrack (maar geen happy afscheid).

‘History on Repeat’ is dan weer een vreemde track, met spoken word passages en muziek die net wat losser en sprankelender is. Het effect is hypnotisch als de repetitieve passages vervolgens tegen je opbeuken. Je deint mee op de golven en alles is goed. ‘Worse’ kwam al eerder uit als single en dat is toch ook wel terecht. Het is een ouderwets chaotische noiserock track die wat dichter bij de punky roots blijft, maar waar ook de dansbaarheid hoog is. Er gebeurt zoveel, maar het werkt ook weer zo goed samen om een wilde sfeer te creëren waar heel even alles in mogelijk lijkt. Want is dat niet de essentie van chaos? Hier trekken we echt de kant op van The Jesus Lizard en Flipper, en dat is SØWT op z’n best. ‘Slintro’ is dan een vreemde outro van de plaat, met bijna gamelan-achtige percussieklanken en een vreemdsoortige David Lynch-jazzy sfeer als het zichzelf verder uitpakt. Het is weer een andere kant van de band waar ik meer van zou willen horen.

‘Is This The Hard Part?’ is een zware plaat – niet altijd qua geluid (hoewel de band niks liever doet dan toebouwen naar geluidsmuren in een explosief crescendo), maar zeker qua emotie en kracht van expressie. Het voelt alsof er oude wonden opengereten worden en ik denk dat dit precies is wat de band van plan was. Anderzijds horen we SØWT nieuwe dingen doen, experimenteren, groeien en dat kan alleen maar naar mooie, nieuwe plekken leiden. Het viertal overstijgt zichzelf en weet verdriet en pijn te verpakken in muziek die een universele catharsis is. Luisteren naar dit album is als een mentale cleansing. Natuurlijk, je blijft wat rauw en gehavend achter, maar zo kan je herstellen.

Niet onbelangrijk, op 7 juni is de officiële releasehow in Dynamo en daar wil je bij zijn.