Vlak voor de zomer verscheen Junkie’s Boneyard, de debuut ep van Eindhovens SØWT. Dat de releaseparty een succes was, viel hier al te lezen. Inmiddels heeft het schijfje zelf ook de tijd gehad om te landen, keer op keer op keer. Want dit is een werkje dat erom vraagt om steeds weer opnieuw gedraaid te worden.

Zoals over de release al geschreven werd doet de sound sterk denken aan Sonic Youth. Er zit spanning en dynamiek in, niet alleen in het geheel, maar ook in de nummers op zich. Melodie en dissonantie zijn volledig in elkaar verweven en de productie hangt precies tussen gruizig en glad in, op zo’n manier dat geen van beide ooit de overhand heeft. En niet alleen worden de lead vocals mooi tussen bassiste Daniëlle en gitarist Jesse verdeeld, beiden laten ook een indrukwekkend bereik horen dat tussen breekbare zang en overstuurd geschreeuw gespannen is.

De nummers zitten op hoofdlijnen bedriegelijk simpel in elkaar, maar blijven continu evolueren door variërende partijen en sterke contrasten. Vanaf de gelijknamige opener is duidelijk dat de spanning erop gehouden wordt – de climax, waar voetje voor voetje naartoe gewerkt wordt, die je van mijlenver aan ziet komen, is alsnog een verrassing op het moment dat hij erin ramt, met zoveel overtuiging dat je als luisteraar instinctief aanvoelt dat je ieder moment op je hoede moet zijn. En zelfs op die momenten blijven de wringende melodieën de boventoon voeren.

Deze plaat was een voorspelling van de zomer die komen ging: benauwd, zweterig, een aaneenschakeling van drukkende momenten waar zelfs een incidentele verlossing geen bres in kan slaan, dat je het liefst gewoon ter plaatse in elkaar wil storten om je erdoor te laten verzwelgen, en dan bij voorkeur naakt. Een parel van een debuut, solide genoeg om een ijzersterke toon te zetten, en puur genoeg om voldoende ruimte over te laten voor een geraffineerder opvolger. De Eindhovense soundtrack van 2018 is niet compleet zonder dit album.