A.s. vrijdag staat de Eindhovense noise band SØWT in het Stroomhuisje voor de presentatie van hun nieuwe album, ‘Kids Hurting Kids’. In datzelfde Stroomhuisje spraken we met de band, bestaande uit Martijn Claessens (drums), Koen Verhees (zang/gitaar), Danielle Warners (zang/bas) en Jesse van Eiken (gitaar) die later binnen kwam en daardoor minder zijn stempel op het interview heeft kunnen drukken. Huiskat Edison kwam ook nog even langs om te knuffelen en voor een photobomb.

Tekst: Jochem van der Steen | Foto’s: Emily Parry

Hoe is de band ontstaan?

Danielle:  Ik heb samen met Jesse op het Rockcity Institute gezeten. We vonden elkaar al snel in die eerste periode en het klikte muzikaal. Iedereen maakte daar zachte muziek, dus wij gingen harde muziek maken. Het begon met Sam en Maurits, drie drummers en gitaristen terug. Ik was toen pas zestien, en je hoort op de eerste EP wel terug dat ik een stukje jonger was. Het was mijn eerste echte band, hoewel ik daarvoor wel nog de Lemonades had. Onze eerste echte show met SØWT was in de Altstadt. De toenmalige drummer heeft het anderhalf jaar volgehouden. We zijn heel specifiek in wat we zoeken in de stijlen die we bij elkaar gooien. Ik denk ook niet dat we per se een genre hebben, maar meer likeminded muzikanten zijn die samen komen en iets maken.

Koen: Ik hoor van mensen om ons heen dat je heel goed die verschillende stijlen hoort. Iedereen neemt zijn eigen dingen mee en daardoor is het niet per se heel eclectisch maar wel eigen.

In welke bands zijn jullie verder actief, Martijn en Koen?

Martijn: We zitten in C*NT !, ik ook in Kieteldood en Koen in Gramma. We maken al muziek sinds de lagere school en kennen elkaar uit Asten.

Kieteldood? Dat was vast grindcore?

Martijn: Haha, nee. We noemden het freakwave. Het was no wave, maar dan hookier.

Danielle: Koen heeft ook op Rockcity Institute gezeten en Martijn kenden we van Tsar Bompa. Toen we begin 2020 een gitarist nodig hadden, omdat onze toenmalige gitarist vertrok en nu bij Gers Pardoel speelt, kwam Koen er bij.

Zijn de meeste mensen die studeerden aan Rockcity Institute wel in bands blijven spelen?

Koen: Daar hebben we het wel veel over gehad op Rockcity. Toen we begonnen werd er gezegd dat tachtig procent doorgaat in de muziek, maar ik denk niet dat dat klopt. Misschien proberen ze het nog kort, maar haken dan af. Ik heb zelf een studiotechniek opleiding gedaan dus ben er wel in verder gegaan maar zijn er veel die zijn afgevallen.

Martijn: Er zijn er ook wel die podiumtechniek of evenementen organisatie zijn gaan doen.

Danielle: Je hebt natuurlijk ook Sauro Locchi, Jasmijn, Ballet Bombs en Kovacs die zijn doorgegaan. Maar de meeste mensen doen het als iets er bij en gaan niet serieus verder.  We nemen ons zelf niet zo serieus, maar de muziek wel.

Hebben jullie een bepaald doel voor ogen daar in? Wat willen jullie bereiken?

Koen: Wat het belangrijkste voor ons is, en dat hebben we naar elkaar uitgesproken, dat elke show en elke repetitie gewoon vetter moet zijn dan de vorige.

Danielle: We zouden wel een vet voorprogramma willen spelen voor bijvoorbeeld dEUS, maar het gaat er ons vooral om dat we vette muziek maken.

Het nieuwe album heeft nogal een lange aanloop gehad nietwaar?

Danielle: Ja, we zijn begonnen met schrijven toen de EP uitkwam, dus dat is vijf jaar geleden. Door steeds andere line up wijzigingen is dat geëvolueerd naar steeds iets anders. We hebben het album in totaal drie keer opgenomen. Sowieso zijn we snel ontevreden, maar dat was vooral bij de eerste opname, waar we het niet eens waren over de mixen. Toen we het album voor de tweede keer hadden opgenomen veranderde de bandbezetting weer. Toen kwam Martijn er bij en hebben we het album voor de laatste keer opgenomen, hier in het Stroomhuisje.

Martijn: Bij de opnames stond het drumstel beneden, met de amps naar de tribune gericht. Dat is zeker terug te horen op de plaat, dat het in een grote, kale zaal is opgenomen.

Koen: Ik heb het mixen gedaan, degene die het minst graag de opnames wilden verzorgen. Als ik mijn eigen bandje mix, besteed ik het minste aandacht aan mijn eigen gitaargeluid. Als je dat uitbesteed aan een ander, geeft die er meer aandacht aan.

Martijn: Een studio engineer heeft natuurlijk ook een taak in het opnameproces om de band aan te sporen het beter te doen. Dat is wel moeilijker als je zelf in de band zit.

Koen: Ik heb vroeger bij de OJC Jonosh in Asten leren mixen van Niek Manders. Ik heb eigen opnames gedaan voor Tsar Bompa, met een viersporen recorder. Ik werk nu in Dynamo, het Muziekgebouw en De Effenaar. Dat is wel chill. Ik heb het geluk dat ik uit bandjes kom. Ik heb veel affiniteit met techniek, maar weet ook wat bands graag willen horen. Er zijn heel veel technici die alles als Toto willen laten klinken, maar als je een Forbidden Wizards bent, wil je juist heel rumoerig klinken.

Het album is dus live ingespeeld?

Danielle: Ja, behalve de zang, die is later opgenomen.

Martijn: Het scheelt dat de plaat al twee keer was ingespeeld, dus de meesten wisten precies wat ze moesten doen. Ik moest alleen bedenken hoe ik het album naar mijn hand wilde zetten qua drumpartijen. Het geluid is echt heel erg live denk ik.

Danielle: Het was ijskoud toen we het album hebben opgenomen, ik had een deken om me heen.

Koen: Ik denk dat dat heeft geholpen. Toen we het in een comfortabele situatie hadden opgenomen, hadden we teveel tijd om er over na te denken. De tweede keer hebben we er lang over gedaan de gitaarpartijen zo strak mogelijk op te krijgen. De derde keer dacht ik, ‘’we moeten het zo oncomfortabel mogelijk maken, zodat we het snel kunnen opnemen’’.

Danielle: We vonden dat we het er binnen drie takes op moesten zetten. Dus we moesten even doorpakken.

Danielle, in hoeverre vind je jezelf een zingende bassist of een bassende zangeres?

Danielle: Mijn bas en zang beïnvloeden elkaar heel erg. Ik schrijf bas op zanglijnen en andersom. Ik weet niet of ik mezelf als zangeres of bassist zie. In ieder geval niet als frontvrouw.

Koen: Ik denk dat we meer zijn als Josh Homme van Queens Of The Stone Age. We zijn niet per se gitarist/bassist of zanger maar combineren het sterk.

Danielle, je ziet jezelf niet als frontvrouw. Toch zien velen dat anders denk ik.

Danielle: Ik denk dat dat is omdat ik een vrouw ben en in het midden van het podium sta en de meeste nummers zing. Maar dat laatste willen we meer verdelen. Ik ben gewoon snel in teksten schrijven en begin sneller met zingen tijdens repetities.

Ik kan aan de tatoeage van Koen, de schermafbeelding op de GSM van Danielle, maar ook aan de muziek wel horen dat jullie fan zijn van Sonic Youth. Wat maakt die band zo geweldig?

Danielle: Ze maken gewoon echt liedjes.

Koen: Ze komen uit die noise gitaar wereld maar hebben ook Madonna covers gemaakt en zijn into pop. Wij hebben ook een pop playlist met zeroes muziek.

Danielle: Ze doen gewoon wat ze doen zonder echt te denken in arrangementen. Ik vind ook hun teksten super makkelijk of zo, als in de woorden die ze gebruiken is gewoon de taal die ze spreken en dat vind ik supervet.

Martijn: Ze zaten in een scene waar veel gebeurde in die tijd. Elke lid heeft zo’n unieke stijl dat je binnen tien seconden kunt horen dat het Sonic Youth is.

De cover art, door Joblin Ageresch komt niet uit Eindhoven maar het verre Groningen.

Martijn: Ja, we hebben haar jaren geleden, in 2017, ontmoet toen we met Tsar Bompa in Groningen speelden. We kwamen Joblin toen backstage tegen. Ze begon tegen ons aan te praten en vertelde dat ze artwork maakte en dat ze dat ook graag voor ons wilde doen. Ze heeft toen voor Tsar Bompa ook artwork en het boekje gemaakt.

De plaat komt uit bij Bagdaddy Records. Hoe is dat zo gekomen?

Danielle: We kennen Meis van Bagdaddy Records omdat we al lang in het Stroomhuisje komen. Meis runde hier de boel en toen we met deze plaat een label zochten was zij de eerste aan wie we dachten. Ze is een goede vriendin van ons.

Martijn: Ze denkt goed met ons mee, ze heeft ook een goede nieuwe bio voor ons geschreven. We hebben met Tsar Bompa ook alles met Meis uitgebracht. Het is een superfijn persoon en ze heeft een superfijn label waar ze heel veel van zichzelf in heeft geïnvesteerd. Niet alleen financieel, maar ook bloed, zweet en tranen. Ze is een enorme drijvende kracht en wind in de rug voor wat we mogen doen bij het Stroomhuisje.

Danielle: We hebben vorige week de hoezen voor het album bij haar thuis gemaakt, de hele dag daar rondgehangen.

Koen: Als zij het vet vind, weten we dat het goed is. Ze kent ook superveel bands en weet of een band kut of chill is qua persoonlijkheid.

Kunnen jullie wat vertellen over jullie speciale band met het Stroomhuisje?

Martijn: Wij zijn lang geleden bij Meis uitgekomen via Tsar Bompa. Zij begon toen net in het Stroomhuisje en was via via hier terecht gekomen. We hebben hier een show en Winter Wave hier toen georganiseerd en zijn toen blijven plakken. Het was toen al een plek waarvan je bij het binnenkomen meteen dacht, ‘’hier is iets, hier moeten we de komende jaren zijn’’.

Koen: Ik ben hier toen begonnen als geluidsman omdat er weinig geluidsmannen zijn, zeker die nog betaalbaar zijn. Toen Meis wat afstand nam van het Stroomhuisje ontstond er een gat, net voor Covid, en hebben we besprekingen gehad met verschillende mensen. Er zijn allemaal wisselingen geweest in de bemensing en een zaalverbouwing waardoor we nu 250 mensen kwijt kunnen. We zijn intussen ook twee nieuwe keukens verder. Toen de lockdown voorbij was en er weer van alles kon ineens, beginnende bij DDW moesten we alles snel gaan voorbereiden en werd Koen Hoofd Geluid & Techniek en ben ik de productie en communicatie met bands gaan doen. We hebben daarnaast een groep mensen om ons heen, waaronder ook Danielle en Jesse, die andere dingen invullen.

Is er echt zoiets als Eindhoven Rockcity of is dat maar een verzonnen marketinglabel?

Danielle: Ik denk niet dat het een verzonnen label is, maar het is wel een beetje afgezakt heb ik het idee. Maar het komt wel weer op met steeds meer andere bandjes die iets beginnen.

Martijn: Er is nog steeds die Eindhoven Rockcity die bijvoorbeeld Marco Roelofs (Heideroosjes), die nu boekt bij de Effenaar, kent. Maar er is ook een nieuwe generatie ontstaan met heel andere muziek die schuin tegenover de oudere muziek zit. Het is minder rock ‘n’ roll, los van bands als Ballet Bombs, Baklawai, Severant en Alabaster. De skaters die vroeger bij Area 51 in het repetitiehok zaten en meer garage en punk maken komen nu meer voorbij met bands als Gramma en Areas. Dat klinkt allemaal iets minder stoer. Ik  heb wel het idee dat je nu ziet dat de jeugd muziek op steeds meer onconventionele manieren verspreidt met een eigen unieke stijl die daar bij hoort. We zitten nog in de eerste jaren van wat er gebeurt en ik denk dat wat er nu gebeurt uiteindelijk goed is voor de muziekindustrie.