Vanwege het verschijnen van dit album en de ondersteunende show in het Stroomhuisje op 3 maart interviewden we SØWT onlangs al. Het album werd door de band zelf opgenomen in datzelfde Stroomhuisje. Uiteindelijk was dat de derde opname van het album en werd het, zoals scheepsrecht betaamt, dit keer goed genoeg bevonden voor release. Dat geeft natuurlijk hooggespannen verwachtingen. Ik gaf het album een luisterbeurt om te bepalen of die verwachtingen waar worden gemaakt.

De Eindhovense band maakt het soort rock dat de wortels heeft in de no wave beweging zoals die ontstond eind jaren zeventig, begin jaren tachtig, met als bekendste boegbeelden Sonic Youth en Swans. Experimenteel, avant-garde en kunstzinnig was het eigenzinnige karakter het kenmerk van deze muziek. Daarom een genre zonder genre eigenlijk. In die zin is de muziek van  dan ook alleen in dat genre te passen. De gitaar georiënteerde sound is een mix van indie rock met punk en noise.

Wat de nummers  kenmerkt zijn de oplaaiende crescendo’s die uiteindelijk tot agressieve explosies komen. Het eerste nummer, ‘Crystal Meth’ is daar een schoolvoorbeeld van. Op ‘Gimmie’ maakt het venijnige samenspel tussen de snaren en percussie indruk. Op ‘Loss’ waart de geest van Sonic Youth meer rond dan ooit. De stem van bassist/vocalist Danielle klinkt hier heerlijk melancholisch net als op ‘Lifelike’. Op ‘Found’, het enige nummer met de mannelijke vocalen van gitarist Jesse zijn vooral invloeden van The Pixies en Radiohead te horen. Op het manisch klinkende ‘HAHAHA’ verrast Danielle ons met fantastische, radeloze screams  die menig suicidal black metalband overtreffen. Een fijn basloopje start het meest uptempo van het album, ‘Why’ dat eindigt met een drumpartij waarbij het klinkt alsof drummer Martijn een kist dichttimmert. ‘Stupid Kids’ sluit het album in stijl af, wederom traag startend maar uitmondend in een explosief einde.

Een volwassen klinkend album waarop experiment hand in hand gaat met melodie en gevoel voor ‘het liedje’.