Hey, die plaat is al sinds februari uit? Ja, maar het is SØWT en we kunnen die niet laten liggen, zeker als ondergetekende volledig zelf de oorzaak is van dat laten liggen. De band die meer dan wie dan ook geassocieerd kan worden met het Stroomhuis, waar deze EP ook werd opgenomen, lijkt altijd aan het werk in de muziek, op tour met hun muziek of op een andere manier muziek te maken. The hardest working band in the business? Sowieso één van de betere.

‘Things That Rhyme With Pain’ is dus uit bij Bagdaddy Records, maar er is veel meer gaande met SØWT dat me doet beseffen hoe belangrijk het is deze EP even op te rakelen. Zo was de band dus veel op tour met bands als To Adelaide en Texoprint, maar cureerden zij ook shows op het Bridge Festival. Daarna ging de band nog eens naar het Verenigd Koninkrijk om te touren om vervolgens nog even met niemand minder dan Mudhoney Europa door te crossen. Nou, om dan even terug te focussen op de EP, daar is ook een hele film van, gemaakt door Jonas Sars, die ook gelijk even de skatescene credentials van SØWT laat zien.

 

Goed, tijd voor de muziek en dat opent meteen met die lome, hangende proto-grunge die doet denken aan Dinosaur Jr. en Sonic Youth (de zang speelt zeker mee in die vergelijking). Wie precies de vocalen hier op zich neemt weet ik niet zeker, maar of dat nou gitarist Jesse van Eiken of Koen Verhees is, diegene doet dat met verve. Dat combineert met de lome baslijnen zorgt voor dat hangende, lome vibe, van die gitaarrock die vonkt en spettert maar waar nooit echt de spanning op de kabels staat en dat is lekker. Het nummer stuwt ook lekker door, waar opvolger ‘Vain’ (op Bandcamp gelabeld als Michael Caine, wat volgens alle andere platformen #3 is) wat meer blijft plakken in trage passages, waarop Daniëlle Warners met hese stem in de microfoon fluistert, op het randje van buiten adem. Alles sleept, alsof dodelijk vermoeid, op deze track. Dat maakt het bijna 8 minuten durende nummer ook erg fijn om met gesloten ogen op mee te knikken.

‘Michael Caine’ is dan ook de single, of althans de track die een eigen video heeft gekregen. Een lekker minimalistische intro met die caveman drums van Martijn Claessens, bezitter van de grootste collectie retro voetbalshirts mij bekend. De lome baslijn druppelt daar tussendoor voor we weer een typische SØWT track in gaan met dubbele vocalen. Het valt me wel op hoe de band toch telkens naar een soort crescendo bouwt, alsof ze eigenlijk graag eens de postrock in zouden duiken vanuit die noise rock. Het zorgt in dit geval voor een nummer zonder de rauwe randjes, maar met de emotieve intensiteit die je van hen gewend bent. ‘Acid Rain’ heeft wat meer van die Pixies-explosiviteit te bieden met gillende gitaren en feedback, maar past in het rijtje van deze plaat.

SØWT is een band uit z’n tijd, of misschien wel tijdloos, vol potentie. Ik denk dat niet iedereen doorheeft hoe goed ze bezig zijn en hoe goed ze zijn. Laat dan ‘Things That Rhyme With Pain’ dat even veranderen.

Luister de EP anders hier op Spotify.