Woensdag, (vegan)gehaktdag in Dynamo. De betekenis van die uitdrukking is mij echt een raadsel, maar het is woensdag en in de grote zaal wordt flink gehakt met puike hardcore van bands als Speed, End It, Life’s Question, Whispers en Mortal Form. Allemaal uit de stal van het Amerikaanse Flatspot Records, toch op het moment de hofleverancier van frisse en ruige hardcore. En ramuitverkocht dus.

Tekst: Guido Segers & Maurice van der Heijden | Foto’s: Dian van den Heuvel

Opener is het Duitse Mortal Form, wat meteen uit de startblokken knalt om 19.00 uur. Wat opvalt is de technische kwaliteiten van hun drummer, die straf de beat bepaald. De gitarist mixt groovy New York hardcore met thrashy riffs die je bij bands als Merauder terughoort en de zanger heeft een snerpend geluid wat meteen de zaak op scherp zet. De band uit Mannheim spelelt maar een paar data mee op deze tour en heeft besloten daar het maximale uit te halen. (MvdH)

Whispers omschrijft zichzelf als ‘Bangkok Evilcore’ en de link met een andere evil hardcore band is qua sound dan ook snel gelegd. Er zit een scherp metalen randje aan de Kickback-worship van deze Thaise band, die olijk genoeg allemaal hetzelfde End It shirtje aangetrokken hebben voor deze show. Hoewel de band op het podium wat statisch overkomt, is de energie en het enthousiasme een doorslaggevende meerwaarde. Dat die energie zo hoog ligt, is niet zo gek, single en eerste wapenfeit op Flatspot ‘Retribution’ kwam 2 weken hiervoor uit. Maar wat een lekkere set zet Whispers hier neer zeg, de lat is gelegd.

Life’s Question is een tegenstrijdige band. Het lijkt alsof we de cliché boze guy hardcore krijgen, als frontman Josh Haynes tegen het publiek foetert over de energie die nodig is in de zaal (volgens mij hangen de spetters spuug aan z’n snor na zijn tirades). En ja, de band uit Chicago (oorspronkelijk) heeft alles wat hardcore nodig heeft, maar gooit daar een bak variatie doorheen. Het samenspel met backing zangeres Abby Rhine is daar één deel van. Logisch natuurlijk, twee vocale stijlen bieden variatie, maar de muziek is ook doorspekt van vreemde wendingen. Veel lekkere gitaarhooks over een slome groove en rammelende bas. Juist die complexiteit maakt de agressie van Life’s Question zoveel overtuigender.

Dan is het de beurt aan Baltimore hardcore bazen End It. De band krijgt veel publiek de zaal in, want er zijn hoge verwachtingen. We beginnen met een a capella spiritual van zanger Akil Godsey, waarna de gitaren inkomen. De band start rauw en energiek, maar de set vervolgt dan wat grillig, met lange pauzes. Godsey geeft een lange preek over het belang van hardcore en dat je je dagelijks leven niet moet vergeten, maakt ook een aantal grappen (“Do I get in trouble here for taking my shirt off?”). Juist daardoor komt er nooit echt een flow in de set, behalve bij de laatste zes nummers, incluis single ‘Familio Finito’ uit 2023. Bij vlagen klinkt End It briljant, maar het mist de flow om echt te pakken.

Maar hey, dan is het tijd voor de band van het moment, de hype, de Jethro Tull van de hardcore, de band die zichzelf vaker noemt dan wie dan ook: SPEED! De Australiërs lijken misschien je volgende tough guy hardcore band, maar de vibe is echt compleet anders bij deze show. De band is positief, verwelkomt first timers, straalt van enthousiasme en klapt er bovendien nog eens keihard op. Volop groove, volop gang shouts, en met de intensiteit van een high intensity interval training.

De band speelt opvallend strak, en zanger Jem Siow is continue het publiek aan het opzwepen (als hij niet liefdesverklaringen voor hardcore over het publiek uitstort). Nu is ‘ONLY ONE MODE’ ook een dijk van een plaat, met daarop wat opvallende Oosterse invloeden. Maar live komt Speed pas echt tot z’n recht op het podium. Het is alsof je een kakelvers bandje tieners op het podium, die zoveel koffie hebben gehad dat ze doorrammellen als een set Duracel konijntjes. Siow is zo siked, zo vol passie; dit is de authentieke spirit van hardcore. En muzikaal is het gewoon ontzettend goed. Song na song wordt gespeeld met meer dan routine. Cliché, maar hier zit liefde in. Oh, en volgens mij hoorde ik ook nog een ‘Scott Vogel-tje’.

Eigenlijk zijn we dan ook allemaal een beetje aan het wachten op ‘The First Test’, want daar gaat Siow, een universitair getraind muzikant, z’n fluit op spelen. En ja, dat is waar de band zoveel klout mee heeft gekregen, door gewoon lekker bijzonder te zijn zonder een gimmick van zichzelf te worden.