Dus, hardcore op de zondagavond net na de marathon van Eindhoven. Wie had nou kunnen voorzien dat de band niet op tijd zou zijn? Nu maakt dat bij een hardcore show misschien net wat minder uit, want op de een of andere manier ben je toch altijd eerdere klaar. De zaal staat daardoor wellicht ook lekker vol rond een uur of 18.45 en dan nog moeten we even wachten op de eerste act op deze avond met als peculiaire headliner Lionheart en niet, wat zo goed als iedereen verwacht op deze avond, Terror.

Tekst Guido Segers | Foto’s Liza van de Ven

Maar goed, je weet dat spelen na Terror sowieso betekent dat je het verdomd hard te halen hebt, maar eerst gaan we Dying Wish ondergaan. Het vijftal bestaat een paar jaar en is na de hele pandemie één van de namen die blijft plakken van een generatie opwindende nieuwe hardcore bands. Grappig genoeg is de band in de kijker gekomen via frontdame Emma Booster, die een stukje meezong op ’n plaat van Knocked Loose. Nou genoeg over de opener, die dus om 19.00 pas begint.

Op plaat heeft Dying Wish een scherp metalen randje, maar dat wordt een stomp voorwerp in de live setting. Ik krijg om de een of andere reden Shai Hulud vibes bij deze band, maar op het podium is de agressie nog veel nadrukkelijker aanwezig. De schelle screams van Booster, samen met een hectisch geluid, maken de band lastig om te volgen, maar ook heel erg vet. Dat vinden de 6 windmillende karatecavia’s voor het podium ook, die verdere publieksparticipatie een beetje in de weg staan. Weinig van de cleane vocals die wat meer rust geven in de nummers, maar gewoon vol gaan dus in een korte, maar krachtige set.

Get The Shot heeft een frontman met die zonder shirt, zodat je z’n groot chest piece kan zien, maar met handschoenen aan op het podium staat. Kortom, spierballenhardcore van een band die volgens mij elk moment van stilte hebben gebruikt om te gebaren dat publiek dichterbij moet komen. De band heeft echt net hun nieuwe plaat ‘Merciless Destruction’ gedropt, en de energie spat er ook vanaf. Er is een moment dat zanger Jean-Philippe Lagacé met zijn biceps op volle pomp door het publiek bij z’n onderbenen omhoog gehouden wordt; dat is eigenlijk wat Get The Shot vanavond omschrijft. Een energieke, brute show, met een publiek dat helemaal wild wordt. Live is het een beetje een geluidsbrij, bassist Dan Fisher Roberge is vaak beter te horen dat de frontman zelf op zang (en duidelijker). Het zal de pret niet drukken vanavond.

Waar bij elke andere band het herhaaldelijk roepen om stagedives een beetje op je zenuwen gaat werken (Get The Shot zat ergens wel op het randje), mag Scott Vogel wat mij betreft de hele avond doorgaan. Het is zo aandoenlijk als hij de volgende podiumbestijger vriendelijk op het hoofd klopt, terwijl hij de vocalen van de volgende Terror-knaller die microfoon in blaft. Terror doet namelijk wat Terror al 20 jaar doet en dat is die hardcore vlam doen oplaaien met een klassiek setje. ‘Pain into Power’ is sinds mei uit en laten we wel wezen; er is niks nieuws onder de zon. En daar hoeven we niet rauwig om te zijn. Er zit wel echt een pak power in het geluid van deze incarnatie, wat zeker met de wilde bascapriolen van Chris Linkovich te maken heeft, maar ook de return van Todd Jones brengt de band weer terug bij z’n basis. Dus een paar nieuwe tracks, heel veel gastvocalen uit het publiek, maar vooral ook de classics, zoals ‘Keepers of the Faith’ en ‘Always the Hard Way’. Oh en fucking stage dives.

Eigenlijk is Lionheart na Terror een beetje het gevoel alsof je moet nablijven. De band heeft olievatten, extra licht stacks en rookmachines op het podium laten slepen en nog komt het niet in de buurt van hun voorgangers. Die hiphop-riffjes en melodische net-niet-hard zang van Rob Watson missen de punch die je zoekt. De stage banter van Richard Mathews begint ook vrij snel te irriteren na 8 keer vragen hoe het met iedereen gaat en meermaals alle vorige bands bedanken; verzin effe een verhaaltje gast en anders speel gewoon. Maar Lionheart is ook gewoon een hele goede band met sterke songs, en zelfs in zo’n situatie weten ze je voor zich te winnen (meer of minder). Veel songs over hun thuisstaat of met reli-verwijzingen, die vol overtuiging gebracht worden. Sowieso veel plezier op het podium, maar wel voor een zaal die een stuk minder vol is dan tijdens Terror. En dan hebben we nog het tijdsverlies ruim ingelopen. Prima sluiter van de avond, maar misschien toch die namen weer omdraaien op de posters dan.