In de week dat iedereen zich verbaasde over de absurde prijzen voor een showtje van ene Eddie Vedder in Amsterdam, is op deze avond de Effenaar maar voor twee derde gevuld.

Als je geen 135,00 euro voor een ticket voor een avondje kwaliteitsrock wilt betalen, dan was dit echter je kans geweest. Voor nog geen 2 tientjes had je namelijk met Spidergawd uit Noorwegen een van de meest sensationele live acts van dit moment te pakken.

Tekst : Reno van der Looij | Foto’s Paul Verhagen

Enfin, snel on-topic. De avond wordt geopend door de mannen van Woodland. Een combo dat slechts een half uurtje neemt om de boel op te warmen. De heren uit Trondheim doen dat overigens wel zeer overtuigend. De bluesy (hard)rock staat als een huis en klinkt mede door het toffe contra-bass geluid als een klok. Een veilige keuze als support acts, maar zeker niets mis mee.

Voor Spidergawd is dit de derde show op rij op Nederlands grondgebied. De Noren hebben recentelijk het geweldige vierde album, Spidergawd IV, op de wereld los gelaten en knallen er een Europese tour van 2 maanden uit. Vanavond in Eindhoven krijgen we een setlist waarbij de nadruk sterk op die laatste plaat is gericht, aangevuld met materiaal van de overige 3 albums.

Geopend wordt met ‘What you have become’ en ‘Heart of the Sun’. Hoewel er strak en enthousiast wordt gemusiceerd is het geluid ronduit rommelig. En dat is zonde aangezien de smaakvolle sax partijen van Rolf Martin Snustad zo niet optimaal uit de verf komen. Naarmate de set vordert wordt de mix iets beter, maar helaas nooit optimaal.

Zanger/gitarist Per Borten is in opperbeste stemming en zet een sterke set neer, maar drummer Kenneth Kapstad is toch de absolute blikvanger. Niet voor niets staat zijn drumstel helemaal op de voorgrond (een bijzondere podiumopstelling, met daarachter de bassist op een verhoging). De drummer lijkt qua uiterlijk met z’n snor en bandana bovendien zo uit de laatste New Kids film weggelopen, maar op zijn drumskills is werkelijk niets aan te merken.

Van het debuut (Spidergawd I) komt enkel ‘Into Tommorow’ voorbij en van Spidergawd II krijgen we ‘Tourniqet’ voorgeschoteld. Alvorens af te sluiten met het geweldige ‘Is this Love’ (hitje in de maak?) is er gelukkig ook ruimte voor Spidergawd III materiaal met ‘Lighthouse’ en ‘No Mans Land’.

Spidergawd blijkt live nog een stuk intenser en steviger dan op plaat. Natuurlijk liggen de roots van deze band voor een deel in Motorpsycho en dat hoor je ook wel terug. Maar met ijzersterke songs en een unieke sound die vooral wordt bepaald door het bijzondere gebruik van de baritonsax onderscheidt Spidergawd zich toch wel degelijk. Niet in de stereotype solo spot, maar als volwaardig instrument in dienst van de nummers. Kwalitatief weet deze band zich in het overvolle genre met gemak te profileren. Gelukkig hebben de eerste Nederlandse festivals al toegehapt. Tot aankomende zomer!