Een vierwegssplitalbum is een zeldzaam type release in het online tijdperk, maar ooit was het een manier om met beperkt budget meerdere bands aan de man te brengen. Tussen de leden van Kreyll, Rejoice in Moribund, BHPL en Utter zijn allerlei verbanden en als er iets is wat ze delen, dan is het de voorliefde voor de underground en alles wat daarbij komt kijken; incluis fysieke releases van muziek. Een ander ding dat ze delen is dat hun muziek donker is, grimmig zelfs, maar vanuit verschillende stijlen dat algehele gevoel benaderd.

De connectie is complex, maar is in deze ook de kunstenaar achter de hoes: Dave van den Berg. Bij de release was zijn werk dan ook te zien in de exporuimte van Kelderman & van Noort (lees hier meer). De release is dan ook nog uit op Dying Sun Records, het label van Rejoice in Moribund. Afijn, laten we het niet moeilijker maken, want voor het gehele netwerk van verbanden hebben we een gevorderde datawetenschapper nodig en we zitten hier ook voor onze lol uiteindelijk.

Maar dan hebben we het eerste vreemde geval meteen, want Rejoice in Moribund heeft de eerste track niet alleen opgenomen, maar samen met Utter. Nu is er al een bepaalde overlap tussen die twee acts, maar ik kan me een mix van invloeden prima voorstellen op deze 20 minuten + afstraffing, getiteld ‘The Only Paty to Peace is Extinction’. Guttural vocals, een algehele baslijn als een grindtegel die traag over asfalt gesleept wordt, en een jankende gitaar die voelt alsof het einde der tijden nadert. Maar als de track vordert versnellen we, we krijgen zelfs lome blastbeats en uiteindelijk een bizar electronisch intermezzo midden in de track. Dat maakt dit juist zo’n interessante collaboratie en zo wordt de collab ook meteen duidelijk. Niet dat de afstraffing minder is.

Kreyll volgt met ‘Kathedraal (Oratio in Ecclesia Hegemonia Remix’. Het mysterieuze duo werkt hier met een drone die aanzwelt en plots barst een hels geluid los. Bombastische en traag komt het ritme door, met gitaren die spookachtig hier omheen dwalen. Het doet je denken aan complexere bands als Deathspell Omega in z’n warsheid (dat is geen directe vergelijking trouwens), en het bijna autoritaire beroep op je volle aandacht als luisteraar. Er komt niet echt een moment om je te laten meenemen, Kreyll blijft trekken en draaien. Maar dat is wat deze track zo sterk maakt, er is geen ontsnapping.

Tot slot BHPL met twee tracks, waarop de duistere elektro-formatie z’n voortgang laat horen. De gedreven elektrische beats vloeien lekker door en zetten de energie vol open. Primitief in zekere zin, maar daardoor ook met volle focus op ‘Heckmann’. Dat geluid groeit verder, en krijgt ook nog de gebrulde vocalen eroverheen die de band juist zo op een unieke plek zetten. ‘Fight Back’ is de tweede track en pakt juist door op de agressievere kant van de band. We horen hoe het geluid van de band dus ook groeit en wat het belooft voor de toekomst. De rauwe elektronica met industriële ondertonen blijft pakken.