Een jaartje of drie geleden kwam Batenburg Hellbillie uit de hoek met hun tweede album Hels & Rebels, de opvolger van hun debuut Kempenkuntrie & Koeiepunk uit 2014. Tussen die twee titels vond een sterke bezettingswisseling plaats, waarbij zanger/gitarist Henri en bassist Freddie afscheid namen van Roel, die naast zang een scala aan andere instrumenten voor z’n rekening nam. In plaats daarvan kwamen Ruud (banjo), Jeroen (dobro) en Jack (mandoline) om de gelederen aan te vullen, wat de sound van de band zeer ten goede kwam – zoals te lezen was in onze review.

In de tussentijd besloot Jack zijn heil elders te zoeken en is de familie Batenburg als viermansformatie verder gegaan. Het resultaat van deze wisseling is sinds vandaag online te beluisteren in de vorm van hun nieuwe album Springen & Dansen.

Inhoudelijk is de boodschap van de band niet veranderd: scherpe observaties op de maatschappij en op menselijke trekken, van liefde tot geloof tot zakkenwasserij, afgewisseld met sterke verhalen over geweld en dooien. Het ligt in lijn met de artiesten waar de band door geïnspireerd is, van Johnny Cash tot Slayer. Die invloeden zijn niet alleen in de teksten terug te horen, maar zeker ook in de zanglijnen, waar hier en daar Henri’s zalvende stem wordt afgewisseld met een schreeuw of een gil, en aangevuld met gescandeerde zinnen door de rest van de band.

Muzikaal gezien is de ontwikkeling niet sterk voor- of achteruit gegaan, maar eerder zijdelings. Het wegvallen van een bandlid heeft impact op je flexibilitieit waar het op nummers schrijven aankomt. Toch voelt Springen & Dansen op geen enkel moment leger dan zijn voorganger. Wat op deze plaat een belangrijke bijdrage levert aan de sound is de sfeer die wordt neergezet: het geluid is net wat minder scherp, wat meer afgerond dan op de vorige plaat, en er is gematigder of misschien efficiënter met galm omgegaan.

Als je de muziek opzet en met je ogen dicht luistert, voelt het intiemer, knusser dan eerder het geval was, zeker op de wat rustigere nummers. En omdat knus niet echt de juiste term is om deze band mee aan te prijzen, vertaalt zich dat naar een gevoel dat je als luisteraar betrokken wordt in een complot. Dat je onderdeel bent van een of ander geheim genootschap dat er alles aan zal doen om de wereld te verlossen van het onechte, van het onoprechte. En dat voelt erg goed. (tekst gaat verder onder afbeelding).

Al met al maakt het dat dit een titel is geworden die toch weer net zijn voorganger overstijgt – en ook die kwam al hoog op het scorebord binnen. Wat moeten we met Guus Meeuwis als we dit hebben om het Brabantse te vertegenwoordigen? De fuck-you-and-the-horse-you-rode-in-on-mentaliteit van dit gezelschap voelt eerlijk en heerlijk, zelfs daar waar boodschappen met een dikke knipoog worden gebracht. Muzikaal steekt het goed in elkaar, toegankelijke partijen met af en toe een kleine twist en voldoende afwisseling om het interessant te houden. Dit alles komt tot een prachtige climax in de afsluiter Galg & Rad, waar de banjo op een paar plaatsen ineens van een mineur (treurig) naar een majeur (blij) melodietje overspringt, waar goed geplaatste breaks in zitten, waarin soms net een ander akkoord wordt ingevlogen dan je zou verwachten – alles aangevuld door de gecombineerde stemmen van de band die de wereld duidelijk maken dat er niet zonder slag of stoot met de massa mee gewandeld gaat worden.

Luister via Spotify of bij voorkeur – zodra er weer gelegenheid is – ga ze live bekijken. Van bier drinken en kut roepen is nog nooit iemand slechter geworden.