Ik vond Starscream altijd een hele irritante transformer. Dat is door de films alleen maar erger geworden, misschien omdat de Decepticons er daarin nog meer uitzien als geanimeerde-oud-ijzer-storthoop-units. Volgens mij is dat irritante een universeel gegeven, maar de naam leent zich ook prima voor een stukje puike rockmuziek. We laten dus even de robots achter ons en gaan ons focussen op de driekoppige Eindhovense hardrockband. Starscream heeft een eerste EP uit, ‘Shatter the Sky’, althans komende zaterdag (24 juni 2023) in Popei wordt ‘ie gedropt. Wij mochten al even luisteren.

Starscream maakt deel uit van een beweging bands die klassieke heavy metal/hardrock terugpakken. Je weet wel, Steel Panther en Stallion, maar dan iets minder over de top. Starscream heeft daarin ook veel goeds te bieden, vooral als het gaat om energieke hardrock geven die jou de hele rit in de energieke flow houdt.

‘Hold Your Tongue’ heeft dus dat gallopperende ritme, uit de bocht vliegende gitaren, en een zanger die tracht de glazen te laten barsten. High octane rockmusic noeman ze dat zelf, en dat spreekt voor zich. Muzikaal zit het goed in elkaar, maar af en toe raakt de zang van Tim van den Eijnden de rest een beetje kwijt. Het is vooral op de uitschieters, waar dat soms stoort. Hij kan het wel, getuigen de uithalen op ‘Lockdown’ en de krachtige opening van de titeltrack. Daar lijkt de muziek soms net te netjes, net te strak voor die flamboyante zanglijnen. Dat wil trouwens niet zeggen dat Cyriel Steven (drums) en Ruben Heijnsbroek (bas) niet weten wat ze doen, het geheel staat als een huis (ik weet niet zeker of Heijnsbroek ook op de plaat speelt, er is een wissel geweest in be band).

Van den Eijnden zingt namelijk onder uit zijn buik, met veel gevoel, en Starscream weet niet altijd die groove te pakken op plaat. Vooral op The Fury valt dat op, het wat stugge geluid, waar je natuurlijk bij studio-opnames tegenaan kan lopen. Ik ben vooral benieuwd geworden hoe dat live uit de verf komt. Het ding is met de EP van Starscream dat het vooral voelt als een belofte, want er is veel moois op te horen. De zang is krachtig, de gitaren wild en de ritmes krijgen je bloed al aan het pompen. Maar het mist dan die organische kers op de taart van een band die echt elkaar weet te vinden. 

Wat dat betreft pakt de band het beste uit op ‘Xenophobia’. Een track, waar de band volop de ruimte op mag zoeken. Af en toe is het alsof de zang effe moet persen om het te halen, maar misschien past dat juist wel. 

24 juni dus in Popei, samen met support van Slavantas.