Druk is het niet in de kelder van Dynamo voor het optreden van Stippenlift. Beetje jammer want de zanger/artiest/pionier van het depriwave (bij voorkeur geschreven met spaties tussen alle letter) genre heeft een grote aantrekkingskracht op luisteraars die het thema van neurodivergentie interessant vinden. De Insta-bio zegt het al: “We hebben alles! Autisme, ADHD, depressie en a lifestyle to match.” Beter ga ik het niet opsommen.

Tekst: Guido Segers | Foto’s: Theo Visser

Maar goed, de aanloop is dus wat matig, maar dat geeft ook iedereen ademruimte. Een concert is namelijk een intense beleving en daarmee niet voor iedereen een makkelijke plek om een artiest te ervaren die heel open zingt over een aantal pittige topics. Dus ergens is het ook wel prima zo, iets wat Hugo van de Poel (a.k.a. Stippenlift dus) vast zou beamen in een droge opmerking.

Maar eerst is er ook nog een stukje boosheid uit eigen stad. FERNI houdt van klappende beats en boze, repetitieve teksten over shit als praten met anderen op feestjes, dorstige hipsterbestaan en tech bro’s die kut zijn. Zijn liedje over het gebrek aan plek bij de GGZ voor Geertje, Faber en de rest is leuk. Elon Musk moet het dus ontgelden vandaag. Erg gepolijst is het allemaal niet en de set van FERNI, die ongeveer net zo lang is als de aandachtsspanne die ik heb bij een meditatiesessie, kenmerkt zich vooral door energie en expressie. Wild dansend op zijn beats, slaat DJ/producer Gioray om zich heen. Ook geeft hij nog een korte workshop hoe je een T-shirt in een geïmproviseerde balaclava verandert. Hij houdt een shirt met een hamer en sikkel omhoog: “Lekker anarchistisch shirtje…” Is het humor of hoekige onkunde? Dat lijkt een beetje het spel te zijn met dit alterego, wat nog even lekker de Zuidas-elite afbrandt.

Stippenlift heeft een nieuwe plaat uit en heel enthousiast is hij er niet over (of wel, het is moeilijk te pijlen). We krijgen dus het hele album ‘Hobby’s’ te horen, wat opvallend genoeg over hobby’s gaat. De emotionele levenslied-retrowave crossover ode aan ‘De Nietmachine’ is dan toch erg mooi, net als de nostalgie die te voelen is op de song ‘Ruil Flippo’s Met Mij’. In de toekomst nog een song over de Nintendo DS begrijpen we. Yes! Ik voel ‘m wel als Stippenlift zingt “nieten is genieten…”.

“Ik schreef zo’n 100 nummers over niet willen leven en depressie en dan denk je; ik doe eens wat anders. En dat werkt dan niet… Dus volgende keer weer lekker depressief.” – het is de typische soort zwartgallige humor dat je krijgt van Van de Poel tijdens zijn set. Misschien leest hij dit, dus ik wil even zeggen dat het een hele leuke plaat is. Ik zou nog wel een hobby plaat willen, misschien met nog meer nineties hobby’s. Ik was zelf trouwens meer van de SNES, maar MSN zou ook wel passen. Afijn, we gaan door. De grapjes zijn trouwens altijd met een knipoog, bijvoorbeeld als een jongen die al bij 15 shows was een fanclub shirt krijgt en iedereen die die vreemde hobby mogelijk maakt bedankt wordt. Het is continue een spel van contrast; de lijzige zang versus de fonkelende synths, de terneergeslagenheid over energie beats, de ongemakkelijkheid versus het theatrale. Maar Stippenlift slaat ook bruggen tussen generaties met de radicale openheid van Gen Z en de nerdy hobby’s en nostalgie van millennials. Het is een ongelooflijke niche, met zo’n breed spectrum aan potentiële luisteraars – lijkt mij dan. En het klinkt gewoon fijn. Doe ermee wat je wilt, lezer.

Uiteindelijk is er nog ruimte voor een aantal favorieten, waaronder we kersthit ‘Huilen’ en banger ‘Endorfine’ langs komen. Ook hier weer een ingewikkeld ritueel van aankondigingen van het laatste nummer, met de vraag om dan echt daarna pas enthousiast te doen, zodat er nog een nummer kan volgen. Als de laatste noten wegsterven nog een ongemakkelijk gewuif, maar stiekem ook een oprechte glimlach. Het was toch leuk. Niet zo druk, maar dat was bij het Laatste Avondmaal dus ook niet…