Wanneer op donderdagavond het Eindhovense Klokgebouw wordt betreden, valt op dat er nog slim gebruik wordt gemaakt van de faciliteiten die er het afgelopen weekend voor Helldorado al waren opgebouwd. Dezelfde entree, dezelfde eetstalletjes en zelfs een deel van de aankleding is nog aanwezig. Het zal de bezoekers overigens verder een zorg zijn, want die willen vooral snel de zaal in om alvorens Stone Sour aftrapt ook ‘special guests’ The Pretty Reckless mee te krijgen.

Tekst: Reno van der Looij | Foto’s Emily Parry

De zaal van het Klokgebouw staat dan ook al goed vol als de band rondom de blonde Taylor Momsen aftrapt. De dame met de ‘looks’ kan een prima portie zingen, maar The Pretty Reckless is nu niet de meest verfijnde band als het om haar recht toe recht aan composities gaat. En dan is een vol uur als support act al snel aan de forse kant. Mede door het ontbreken van memorabele songs is het een lange zit. Het oproepen om met, het eerste nummer wat de band ooit uitbracht, ‘Make Me Wanna Die’ mee te zingen lukt maar deels. En ook de lange pauzes zoals voorafgaand aan ‘Heaven Knows’ helpt de dynamiek van de show niet bepaald. Het is zeker geen slecht optreden, waarbij Momsen op het einde nog even zelf de gitaar ter hand pakt. Maar dat lijkt toch vooral te horen bij de gemaakte (?) attitude en imago.

Als een half uurtje later de zaallichten doven en het intro wordt opgestart, is ook meteen wel duidelijk dat het overgrote deel van het publiek vanavond voor Stone Sour komt. De mannen mogen dan geen échte noemenswaardige krakers van albums hebben gemaakt de laatste jaren, de populariteit is er niet minder om geworden. Hoewel er geen bordje uitverkocht op de deur hangt, staat het Klokgebouw toch propvol met zo’n 4.000 liefhebbers en zijn ook de balkons helemaal gevuld.

Er wordt afgetrapt met ‘Taipei Person / Allah Tea’ en ‘Knievel has Landed’ van de meest recente plaat Hydrograd, waarbij meteen alles uit de kast wordt getrokken. Confetti kanonnen, vuurwerk en een lichtshow die vol wordt uitgenut. Als vervolgens het massaal meegezongen ‘Made of Scars’ volgt, is de toon voor de avond wel gezet met de als altijd spraakzame Corey Taylor als grootste blikvanger. Stone Sour is na het vertrek van Jim Root sowieso wel een beetje de one-man show van Taylor geworden. Is dat erg? Nee helemaal niet, aangezien de huidige bezetting een uiterst effectieve combinatie rondom de frontman vormt. Zeker als ouder en harder materiaal als ‘Reborn’ en ’30/30 150′ retestrak de zaal in worden geslingerd.

Corey weet terloops te melden wat keelklachten te hebben, maar zelfs in de rustigere zuiver gezongen passages is daar nauwelijks iets van te merken. De set is een verzameling van de beste en populairste Stone Sour songs aangevuld met het nieuwe werk. En daar kun je prima ruim anderhalf mee vullen en blijven boeien. Wellicht met uitzondering van ‘Rose Red Violent Blue (This Song Is Dumb & So Am I)’, dat toch echt een draak van een nummer is. De titel doet zich eer aan. Maar dat is snel vergeten als even daarna met ‘Get Inside’ de boel los gaat. Deze track zit wellicht nog het dichtst tegen het Slipknot, die andere band van Taylor, materiaal aan en zorgt dan ook voor flink wat beweging in het publiek.

De reguliere set wordt afgesloten met het massaal meegezongen powerballad ‘Through Glass’, waarna de heren snel terugkeren voor een een encore van drie nummers. De energie kletterde vanavond met bakken van het podium. De uitsmijter ‘Fabuless’ bewijst zich als nieuwe kraker en publieksfavoriet in de setlist en vormt een meer dan uitstekende afsluiting van een uiterst effectieve en strakke metalshow.

Kleine note aan de organisatie en Klokgebouw: die begrijpen schijnbaar namelijk niet helemaal hoe je een mensenstroom direct na afloop naar buiten moet begeleiden. Die ene deur naar dat smalle gangetje zorgt voor de nodige trechtervorming, opstopping en irritatie. Terwijl de deuren bij onder andere de rookruimtes stug gesloten blijven. Onnodig.