Van heinde en verre zijn mensen op deze hete zomeravond naar Dynamo gekomen voor het tweede reünieconcert van Stream of Passion op rij: onder het publiek zijn 24 verschillende nationaliteiten, waaronder de Israëlische en Argentijnse. Bij binnenkomst valt direct de grote verscheidenheid in leeftijden op. Oud en jong zijn er op uitgetrokken om dit concert mee te maken. Vaders met hun volwassen kinderen, een moeder met een klein meisje. Sommigen hebben er zelfs een gezinsuitje van gemaakt: er is een stel met een puber, kleuter en nog eentje op komst.

Tekst: Maartje Kunnen | Foto’s: Nadia Hagen

Om stipt 20.30u klinken de eerste tonen van ‘Monster’. Stream of Passion laat haar fans niet wachten, geen sterallures hier. Het beukt er meteen lekker in. Aan het eind van de intro stapt zangeres Marcela Bovio het podium op in een stoere, sensuele outfit. Eén arm is beschilderd met zilverkleurige lijnen. Ze glimlacht, wijst naar mensen. Je voelt je meteen persoonlijk door haar verwelkomd. Alsof je een oude, dierbare vriend bent. Dan gaat ze los met haar geweldige stemgeluid.

“I’m so glad you all came!” verzekert ze haar publiek tussen twee nummers door. Je ziet dat ze het
meent. “It’s really hot in here and you look hot too. “Het plezier straalt van haar af en dat geldt ook
voor de rest van de band. Na een begin van zeven stevige nummers, waarop flink gesprongen kan
worden (onder andere ‘Collide’ en ‘Lost’) vraagt Bovio wie er uit een Spaanstalig land komt. Heel wat
mensen steken hun hand op. Er is zelfs iemand uit de Mexicaanse geboortestad van de zangeres
aanwezig. Het nummer ‘Nostalgia’ wordt speciaal aan hen opgedragen. Met enkel de klanken van
toetsenist Jeffrey Revet als begeleiding gaat dit hartverscheurende nummer door merg en been.
Deze relatieve ingetogenheid wordt gevolgd door het woedende ‘I have a right’, een fenomenale
cover van Sonata Arctica. We gaan alle emoties door. Het gepassioneerde Delirio begint met gevoelig vioolspel van de veelzijdige Bovio. Een fado-achtige zang klinkt, waarover ineens een donderend onweer zich manifesteert.

Dan gaan de zaklampjes van de telefoons aan, wordt de zaal gehuld in groen licht en brengt de band Radiohead’s ‘Street Spirit’ ten gehore. Gelukkig is het nog geen tijd to fade out. We hebben ‘The Endless Night’ nog tegoed, maar ondanks de belofte in de titel is dit wel het laatste nummer…
Of toch niet. Na een daverend applaus komt de band (met blikjes bier in de hand) terug voor de
toegift. Bij The curse mag het publiek participeren. Uit volle borst wordt het refrein ‘Will you follow? I
will follow!’ meegeroepen. De zaal wordt in tweeën gedeeld en de twee helften bieden flink tegen
elkaar op. Bassist Johan van Stratum en gitarist Stephan Schultz hebben duidelijk lol in de interactie
met het publiek.

Aan het eind van het concert nodigt Bovio het publiek uit om te blijven hangen en een biertje te
drinken met de band. Daar geven de fans graag gehoor aan. Er hangt een relaxte sfeer, net een
familiereünie. Mensen lopen rond met hun nieuwe EP’s met de handtekeningen van alle bandleden,
iedereen kletst met iedereen. Voor veel mensen is dit de tweede avond dat ze er zijn. “De vorige
avond was het publiek nog energieker,” vertelt een man in Stream of Passion-T-shirt met de
albumcover van A war of our own erop. “Maar de band heeft twee keer een topperformance
neergezet.”