Er is een bonte verzameling bezoekers neergestreken in de voortuin van Burgers, aan de Hertogstraat. De huiskamer van de gemeenschap is de haastig gevonden locatie voor het Current 3 evenement, met EDLP, Flip Top Head en Plus Instruments. Stroomhuis sympathisanten, Dutch Design Week bezoekers en liefhebbers van muziek verzamelen zich voor… Ja, waarvoor eigenlijk?

Tekst: Guido Segers & Theo Visser | Foto’s: Theo Visser

Het Stroomhuis is niet alleen het gebouw, maar vooral de mensen die het maken. Die mensen kunnen alle hulp hard gebruiken. Doneer als je kan via de GoFundMe pagina.

Feestelijk is de stemming zonder meer niet te noemen, vooral aan het begin van de avond heerst er een rouwstemming. Het verdriet en verlies is voelbaar, en regelmatig staan betrokkenen met tranen in de ogen. Martijn Claessens, veelal woordvoerder de laatste dagen namens het Stroomhuis, ziet er afgepeigerd uit: “Welke school kan mij voorbereiden op wat ik nu allemaal moet regelen? Geen enkele toch? Het is dat ik al een paar jaar dingen doe waar geen school voor is…” Hij is even de emotie voorbij, blij met de opkomst en de support, maar zeker na het oplaaien van de brand in de nacht van donderdag op vrijdag en de daaropvolgende sloop radeloos. “Dat was een extra klap na…”, zucht hij.

Claessens neemt de microfoon ter hand en leest een statement voor over de staat van het pand, maar vooral spreekt hij over de gemeenschap en hoe die alles maakt wat het Stroomhuis is. De verdere sloop van het pand heeft wel een extra klap gegeven aan de hoop op herstel, maar zoals alle uitingen eindigt hij, na uitgebreide dank uit te spreken met speciale mention voor Mohr Music voor de materiële support voor deze avond, met “wij moeten door”. Daarna draagt Lotte Hendrickx van spokenword-collectief Oor.zaak haar ode aan het Stroomhuis voor, die te lezen was op de wand bovenaan de tribune voorheen (onderaan het stuk te zien, maar anders hier ook te lezen). Rosalie Braamkolk, een van de mensen die in het pand waren, zegt daarna nog kort dat iedereen er nog is, iedereen ok is, en dus dat ze door gaan. We moeten door… maar hoe? Dat is een vraag voor morgen.

Maar nu mag EDLP gaan spelen en even die grafstemming los schudden met een “bak herrie”, zoals Claessens het aankondigt. En daarin weet de jonge band al snel de sfeer om te gooien. Het is de energie, de upbeat vibe van de songs, of het enthousiasme, maar EDLP is gewoon geen band waar je grimmig naar staat te kijken. Zangeres en bassiste Aemilia Geronasopoulos lijkt goed de sfeer te vatten, maar laat ons zien dat er nog altijd muziek is. Met haar imperfecte zang (wat precies is zoals het hoort) en de gitaarvirtuoos op links (rechts vanaf het podium) doet de band denken aan veel bandjes rondom de milleniumswitch in de poppunk hoek. Ongepolijst, maar wel toegankelijk. Fotograaf Theo lijkt trouwens bijzonder geobsedeerd te zijn door het snarenwerk van Cas Schoones. Geheel terecht, want hij voegt net dat sausje toe wat alles op smaak brengt. Dat terwijl drummer Gus Bouwmeister (goeie drummernaam trouwens) zorgt voor een solide, rollend ritme. Dat de sfeer omslaat wordt duidelijk als gitarist Pelle Drenthen de releaseshow van EDLP op 21 november in Dynamo aankondigt en bijna vergeet het Stroomhuis te noemen. Ken gebeuren…

Wat er precies staat te gebeuren als Plus Instruments het podium betreedt is onduidelijk. Er klinkt een vrolijk feestnummer en frontdame Truus de Groot zweept het publiek op tot meedoen. De respons is wat verward, maar dat gaat Plus Instruments er niet van weerhouden om plezier te gaan maken. Truus de Groot is overigens een aardige legende als experimentele muzikant, en speelde met leden van Sonic Youth, Nick Cave’s band, Gun Club en The Cramps. Ze werkte zelfs met Rhys Chatham, maar werd natuurlijk bekend met lokale new wavers Nasmak (die overigens terug in actie zijn). Kortom, hier staat iets bijzonders op het podium, en na een plotselinge stop begint de band met hun warse, bevreemdende synthy-experimentele popliedjes.

En hoewel er veel gepingeld wordt met knopjes en elektronica op het podium, waarvan in het blauwe licht lastig te zien is wat het nu precies is (en bassist Peter Sijbenga heeft een heel rare plek gevonden om te gaan staan, wat het zicht ook wat belemmerd). Daarnaast heeft De Groot ook Amerikaanse multi-instrumentalist Kathy Ziegler meegenomen. Ziegler is geen onbekende in Eindhoven en nam al eens muziek op met Woody Veneman onder de naam Cowboy Tinder. Ok, heel veel namedropping hier, en dat allemaal op een geïmproviseerde avond in Burgers en niemand kan stoppen met meeknikken en glimlachen. Zelfs Stroomhuis geluidsman Koen Verhees staat met een warme glimlach achter de knoppen. Plus Instruments maakt moeilijk toch heel makkelijk blijkt. (GS)

De tuin van Burgers is sfeervol verlicht, veel bekende gezichten die me groeten. Stefan bij de deur, ik moet weer naar binnen om foto’s te maken van Flip Top Head, de laatste band van de avond. Ollie White (zang, synthesizer en gitaar) is dan nog druk in de weer met zijn bierflesjes die onder zijn synthesizer staan. Een van die bierflesjes is zijn asbak, maar welke was dat ook alweer. Na wat op en neer schudden, gevonden. De band kan beginnen. Flip Top Head is een zeskoppige band uit Brighton die shoegaze-soundscapes combineert met door jazz beïnvloede post-punk. Met name door de zang van Bowie Bartlett kreeg ik flashbacks van mijn onlangs gemaakte trip naar Marrakesh. Haar zang betovert je. Dat is ook niet zo gek als je de recensies van de band leest. Zij hebben zich laten inspireren door bands als de Cocteau Twins, My Bloody Valentine en Radiohead.

Ik krijg een appje van Erika: “Ha!!! Bende nog bij Burgers? Dan zie ik je zo!!”. Even later gevolgd door: Ik ben er. Ja, en dan moet ik wel even gaan zoeken. En dan eindigen we in de overvolle tuin van Burgers, vol met mensen die het Stroomhuis een warm hart toe dragen. (TV)

Klik even door voor het gedicht van Lotte Hendrickx.

View this post on Instagram

A post shared by OOR.ZAAK (@oor.zaak)