Het is heel vet dat er grotere bands in het Stroomhuis worden neergezet door de Effenaar. Toch blijven de Stroomhuis-events zelf voor mij de vetste shows, misschien juist wel omdat je nooit echt weet wat je te wachten staat. Stroomhuis Hardcore XL is zo’n avond, met dit keer 10 bands voor een 10tje. Met weinig budget, maar veel goodwill, worden er zo fantastische events neergezet. Maar bovendien in een setting en sfeer als geen ander en daar zijn we dus graag bij.

Tekst: Guido Segers | Foto’s: Theo Visser

We komen iets later dan de starttijd het Stroomhuis binnen voor een royale pot hardcorepunk. Niet van die ‘oude speknekkenhardcore’, zoals een bezoeker het mooi omschrijft, maar rauwe, verse klanken. Biertjes uit de koelkast op fles, maar ook kan je vandaag een hap eten in het Stroomhuis. Bovenaan de tribune kan je merch scoren. Gewoon Fucking Raggen moest afhaken, maar je kan nog steeds de laatste merch mee naar huis nemen en daarmee een goed doel supporten. Wij zijn er bij en mogen meteen erin springen. We hebben dan M.U.G. en Frontsector helaas gemist.

Want niemand minder dan ‘our very own’ Azijnpisser uit Eindhoven gaat spelen. En dan zie je hoe een zaal kan ontploffen, ook al is het nog geen 18.00. Een dude met een paar rat tails in een z’n combat vest dans door de pit met een fles wijn in de lucht geheven. Het is dat soort feestje. Azijnpisser gaat meteen vol gas en de energie van de bandleden spat van het podium. Zangeres Lieke is makkelijk te spotten in de kolkende massa voor het podium, terwijl ze met opengesperde ogen haar teksten de zaal in brult. Wij waren door de plaat ‘Cold Cuts’ natuurlijk al overtuigd, maar het is die live performance waar je zo in meegesleept wordt, waarin een band echt het verschil kan maken. Je kan Azijnpisser dan ook niet betrappen op onnodige fillers of flauw gebazel, het is gewoon gaan met die rauwe punksound en een band die elkaar probleemloos weet te vinden. Er staat dan ook een bak talent op het podium met Rens van Bree op gitaar (Raylin, GRAF en nog veel te veel andere bands), Simon Fleurkens op drums (Dirty Protest, Radio Bikini) en Johnny Joosten op basgitaar. Vroeg hoogtepunt van de dag dus!

Suffering Quota komt vervolgens hard binnen met hun venijnige grindcore. Nee, het is niet dat soort met mannen in mankini en opblaasbeesten, dit is fucking boze muziek en de Groningers nemen geen gevangenen vandaag. Het gaat er dus op vanaf de eerste noot en zanger Gerald Timmermans heeft een brul om u tegen te zeggen, en de muziek biedt genoeg variatie om interessant te blijven. Soms een uitdaging in dit genre, maar met deze ervaren line-up komt dat wel goed. Ook natuurlijk wetende dat Tartarus Records achter de band staat (Richard Postma speelde eerder zelf in Suffering Quota). Eigenlijk verder een set waar niks op aan te merken is, omdat er consistent kwaliteit geleverd wordt.

Achterlicht lijkt een stel piepjonge gasten en hun geluid verraadt meteen de wortels in de Haarlemse scene. Ze doen een beetje aan ZZZ denken, met die gekke synth loopjes door hun toegankelijke, groovende geluid heen. Maar laat hier geen moment de suggestie ontstaan dat we een of ander mild bandje hebben, Achterlicht rammelt en piept op alle juiste plekken en heeft een hoog tempo te pakken met evenveel energie. Geen speld tussen te krijgen trouwens, als je denkt ‘maar zo’n jonge band…’, een geoliede live machine met een dansbaar geluid waar de hele zaal op staat de shaken (op een positieve manier). Ook slim om zo van vocalen te wisselen tussen de bandleden, om de dynamiek hoog te houden. Elk moment ben je bij de les met deze boys, die met een opvallende bandnaam voor mij de verrassing van de dag mogen heten.

Dan is het de beurt aan Raylin. Nog één keer de band uit de schuur in Mierlo op volle toeren in het Stroomhuis. Je weet dat het goud gaat worden. Raylin is altijd al een band waarbij je niet precies weet wat er gaat gebeuren. Dat kan je zien als dreigend, maar het is meer een blijde verwachting. Natuurlijk gaat het er vol op, met de slopende drums van Rens van Bree (voor de tweede keer vandaag), de dreigende gitaren van Moritz van der Kaaden, de drijvende bas van Sander Roefs en natuurlijk de onvoorspelbare vocale performance van Roy van Lierop. Het is een band die hier thuishoort, en zo spelen ze ook; de zaal is van hen en het publiek het komende half uur ook. Het gaat dan ook, zacht gezegd, er flink op los tijdens de show met veel ‘nieuwe nummers’. In een opwelling vliegt ook van Lierop de pit in en we zijn ‘m even kwijt. Het hoort er gewoon bij. En dan nemen we dus afscheid van een band die ik al zo vaak heb zien spelen, dat ik ze misschien als vanzelfspekend ben gaan zien. Maar ook altijd graag ben gaan zien. We, of ik, schreven regelmatig over Raylin. En om de roep op het slot van de set maar even te beantwoorden, wij herinneren ons Raylin voorlopig nog hoor!

De avond gaat gewoon door natuurlijk, met TRAVØLTA uit Heultje. Ik weet niet waar Heultje ligt, maar de meeste mensen weten niet zoveel. De Belgen laten zich inspieren door bands als Drop Dead en coveren deze later in de set ook. Politiek powerviolence, met misschien dat satirische tintje wat je bij onze Zuiderburen al snel proeft, maar daarmee niet minder waar. De songs voelen als kort, gewelddadige uitbarstingen met een brulboei als zanger als ’n soort van nucleaire kop voor het geheel. Dit is toch weer uitermate fijn om te mogen ondergaan dus.

Dan is het programma ietwat omgegooid, want Tense Reaction speelt eerst. Een jonge band, zo blijkt wel bij de introductie van zanger Michiel de Wilde. De energie is er niet minder om bij de vijftigers, die het publiek geen moment rust gunnen. Vooral De Wilde is een opvallende verschijning. Hij spuugt continue de lucht in en probeert z’n eigen projectielen te vangen, maar weet ook tergende vocalen uit te spuwen. Dat moet wel pijn doen zou je haast zeggen. De hele band leunt in de nummers en er wordt hard geploeterd, maar met het nodige effect.

Daar valt voor de jonkies geen speld tussen te krijgen, en laat het ze maar proberen, want Youth Deprivation volgt. Ook deze band komt uit het hoge noorden en is super siked om in het Stroomhuis te staan. Goede eerste kennnismaking met Eindhoven, dat zonder meer. De band heeft twee EP’s gedropt dit jaar, en heeft de looks van een hippe Rotterdamse band, maar zonder het kapsones (dit bedoel ik positief, ik ben heel positief over Youth Deprivation). Does that make sense? Ze zijn net iets te lief voor het publiek, maar daardoor niet minder hard. Vuige hardcore, met veel energie op het podium. Zanger Reynaert (ik hoop op de passende achternaam) en bassist Eva hebben daar een grote invloed op, maar het solide grondwerk daarachter maakt alles mogelijk. De drummer is de controlerende factor, continue kijkend naar zijn bandleden en daaropvolgend en anticiperend. Sterk, zo laat op de avond, en zeer overtuigend.

Je hoort wel eens over een bepaalde gewelddadige sfeer bij een show. ‘Volatile’ is het woord wat daar goed bij past, en dat is wel wat je voelt in de lucht als Churchgoers zich opmaakt om te gaan spelen. De lucht vult zich met die agressie en als de zanger tijdens het soundchecken een flesje richting de bassist schopt, trapt hij daar met volle kracht tegenaan. We horen het ergens uit elkaar spatten. Als de band begint, met Rens van Bree op gitaar voor het eeste nummer (want 2 keer op het podium is geen scheepsrecht), is dat dan ook een storm die op losbarsten staat. Blaffende vocalen, drums die het explosiegevaar op de een of andere manier bij elkaar weten te houden en energie op het podium. De frontman klimt al snel op de speakers, glijdt uit over de vloerkleden, trapt die opzij en begint koprollen te maken. Dit is Londense hardcore op z’n best, nergens voelt het veilig als er een drumstokje rakelings langs toeschouwers aan de zijkant van het podium afvliegt. En dan gebeurt er iets… maar wat heb ik gemist. De drummer vlieg op van zijn kruk richting de bassist, waarbij de speakerstack om dendert. De gemoederen zijn snel gesust door de gitarist en andere bezoekers, maar de show is voorbij.

Even later staan de drummer en bassist driftig met elkaar te praten bij de bus. Voor het pand zit de zanger te roken, en dan ontploft het weer. Meppend rolt de ritmesectie over de grond. Mensen snellen toe, en even lijkt alles te kalmeren, maar de bassist doet of zegt wat en de drummer grijpt een fles, slaat die kapot en haalt uit. Zijn slachtoffer kiest het hazenpad, en even later staan alle anderen gemoedelijk te lachen. Een vreemd slot aan een verder fantastische dag hardcore. Maar het is en zal altijd een genre blijven voor vreemde lui. Dat wordt hier wel weer bewezen.