Het Stroomhuis leeft door! De shows worden verzet en het logo is overal te zien en dat is goed, want de actie vanuit de gemeente (we hadden misschien ook wat meer verwacht van deze of gene aan de ambtelijke kant) blijft nog een beetje uit. Daarom blijven we verhalen delen vanuit de mooiste, of in ieder geval markantste zaal van Eindhoven. Herinneringen aan shows, mensen, gesprekken en bizarre incidenten die laten zien waarom het Stroomhuis zo’n belangrijke maakplek is voor cultuur en community.

We vroegen we onze schrijvers en fotografen om hun favoriete herinneringen te delen, maar de deur staat ook open voor inzendingen. Want juist verhalen laten de unieke waarde zien van deze plek, iets wat cijfers zelden doen.  Bij deze een inzending van Michiel Barten, een bekende in de metalwereld en een vaste waarde bij shows in onze stad. Hier zijn verhaal:

De crowdfunding loopt nog steeds. Draag je bij? Doe je hier.

Tekst: Michiel Barten | Header foto: Paul Verhagen

Het rare hoekje langs Fellenoord

Bijna 10 jaar lang woonde ik hemelsbreed op nog geen 300 meter van het Stroomhuis, maar toch duurde het nog een aantal jaar voordat ik er mijn eerste stappen binnen zette. Gelegen tussen het spoor en de verhoogde rijbaan van de Fellenoord en de Eindje parkeergarage – wat mij betreft het enige wat er in Eindhoven Eindje genoemd zou mogen worden maar dat even geheel terzijde hier – en de spoortunnel waarachter direct het PSV-stadion opdoemt, had het Stroomhuis voor mij altijd iets mystieks rond zich hangen. Bij daglicht een betonnen met graffiti bedekte kolos en de bliksemschicht ingelegd in de dakpannen welke goed te zien was als je met de trein Eindhoven binnen reed en in het weekend ’s nachts, als ik in licht benevelde toestand vanuit de stad naar huis liep of fietste, een bruisende plek waar groepjes mensen zich buiten op het grasveld van het Fellenoord talud of naast de parkeergarage genesteld hadden terwijl de techno klanken van achter de stevige deuren ook buiten te horen waren.

Nu ben ik zelf niet van de techno, maar toen ik van collega’s bij de Effenaar en Dynamo begreep dat er ook geregeld lokale bands speelden, was mijn interesse gewekt. Ik weet niet meer wanneer ik voor het eerst de gammele trap beklom en wie er speelden, maar het moet een van de locals als Dirty Protest (later Azijnpisser), Agathocles, Throw Me In The Crater of iets Raylin-achtigs geweest zijn. Anyway, ik was direct verkocht! Het geluid wat altijd op standje oorpijn stond, de minimalistische aankleding met de beklimbare blokken naast het podium en de kerkbank achterin waar zelden iemand op zat, het “raam” van glazen bouwstenen of flessen Veltins halen bij beheerder Stefan: ik vond het allemaal prachtig. Zo kon het dus ook! Vanaf dat moment probeerde ik het programma scherp in de gaten te houden wat nog niet meeviel aangezien er geen mailinglist was en evenementen naar goed DIY-gebruik vaak pas kort vooraf werden aangekondigd. En zo genoot ik onder andere van Death Alley, Iron Jinn, Coffins, Cough, Camilla Blue, Ibex Angel Order, Hot Panda en de pre-party van het Fuzz Club festival.

Maar mijn persoonlijke Stroomhuis hoogtepunt moet toch wel het optreden van de Liverpoolse sludgers van Conan in 2018 geweest zijn waarbij ik me nog steeds verbaas dat het Stroomhuis na al dat muzikale geweld nog steeds overeind stond. En nu dus niet meer.. Het onbreekbaar geachte Stroomhuis brandde in 1 nacht af en het gemis is gigantisch. Nu al mis ik de winterse kou waardoor bands soms met handschoenen aan moesten spelen (zoals ons aller Ellenor Vora recentelijk nog), het beklimmen of afdalen van trap die in een combinatie van glad-, nat- of zatheid een levensgevaarlijk obstakel werd, de simpele, maar doeltreffende toiletten waarvan het er altijd wel minstens eentje het niet deed, enzovoorts, enzovoorts. Het Stroomhuis was een rauw creatief instituut zoals je ze bijna alleen nog maar in het buitenland tegenkomt. Zeker in een land waar tegenwoordig bijna elk podium een strak uitgelijnde bak beton en ijzervlechtwerk geworden is was en is het Stroomhuis een onmisbare factor voor beginnend talent.

De betrokkenheid vanuit zowel Eindhoven als ver daarbuiten om ons Stroomhuis voort te zetten was van meet af aan hartverwarmend te noemen. Inmiddels is er middels de crowdfunding al ruim een ton opgehaald, maar er moet nog meer bij! Daarom nodig ik vanaf deze plek iedereen uit om voor aanstaande zondag 17 november een ticket te kopen voor het “We moeten door” benefiet in de kleine zaal van de Effenaar. Goeie lokale herrie is al gegarandeerd. Zouden er voor de gelegenheid ook flessen Veltins en blikjes fris geserveerd gaan worden? Ik ben sowieso van de partij! Jij ook?

Heb jij een verhaal wat thuishoort in deze reeks? Stuur dan een tekstje (300 woorden of meer) aan guido@eindhovenrockcity.nl