Het Stroomhuis moet en inmiddels zie je steeds vaker de naam van het vergane podium bij shows prijken in andere zalen. De Stroomhuis kaarsjes deden het goed met de feestdagen en we blijven hopen op positief nieuws. Er is veel ingezameld en het zou ook een gemeente toch moeten dagen dat een stad met enkel beton, geen levende en bruisende (wat een heerlijk over-gebruikt woord is dat) stad oplevert.

Iemand die sowieso veel bezig is met de leefbaarheid van de stad, is onze schrijver Theo, die ook nog ooit zijn Eindhoven Rockcity debuut maakte in het Stroomhuis. Daar vertelt hij meer over.

Theo over ramvolle shows, koude shows, en stille shows in het Stroomhuis

Het is best lastig om te bedenken wat je mooiste herinnering is aan het Stroomhuis is, want ik heb er de afgelopen jaren extatische optredens gezien waarbij het ramvol was en mensen in het plafond hingen (o.a. bij Sophie Straat toen Hit The City nog een najaarsfestival was), maar ik ben ook naar optredens geweest waar slechts een handje vol mensen op af kwamen en artiesten vervolgens toch de sterren van de ijzig koude hemel speelden (het was namelijk altijd koud in het Stroomhuis, winterjas en muts waren vereist).

Maar mijn mooiste herinnering is denk ik toch mijn debuut als schrijver voor Eindhoven Rockcity. Dat was in 2017. Toen lanceerden de Aarle-Rixtelse boys van Mooon (met drie ooo’s) hun debuutplaat voor een uitverkochte zaal — dat moet overigens genuanceerd worden, de zaal was toen nog niet half zo groot als in later jaren. Vintage orgels en als haringen in een tonnetje luisteren naar bands die fijne retro-klanken produceren. Wat kan een recensent zich nog meer wensen? Da’s waarschijnlijk toch een zaal waar je die fijne retroklanken kunt beluisteren. Maar die zaal heet niet langer Stroomhuis helaas…