“We Årabrot and we live in a church. This is our cross!” Het belooft een bijzondere avond te worden in het Stroomhuis waar de Noorse noise-rockers vandaag optreden. Een bijzondere situatie, want deze band zal je normaal op een groter podium treffen, wat deze intieme beleving nog meer awesome maakt. Eigenlijk een kadootje van de Effenaar dus, zo’n boeking. Wij zijn er dan ook bij.

Tekst: Guido Segers | Foto’s: Theo Visser

Het is geen volle bak vandaag, en misschien is dat niet zo gek met de drukte aan evenementen in de regio op deze avond (en natuurlijk een grote stonerband in de hoofdstad). Als je mij had laten kiezen tussen de show van de Queens of the Stone Age in Amsterdam en deze, dan was ik toch lekker in Eindhoven gebleven. Maar goed, dit is niet de plek om mijn mening over die band te geven, maar over de band van deze avond en de supports, want die zijn vele malen interessanter.

Karin Park is de zaal op aan het warmen in wat lijkt op een jogging pak vol met symbolen. Ze staat tussen haar keyboards en synthesizers, die ondertussen warme beats produceren. Haar vocalen trekken je mee naar een sprookjeswerelddisco. Haar energie is aanstekelijk en het publiek staat te wiegen, knikken en te draaien op de dansmuziek van Park. Haar etherische vocalen grijpen je, misschien zelfs nog meer dankzij de minimalistische setup (Park doet haar show solo). Warm, meeslepend en stuwend, een goed begin van de avond.

We nemen wat gas terug met Jaye Jayle, die de donkere hoekjes van de psychedelica en americana verkent met z’n gitaar en pedalenset. De ‘deadpan’ humor op vlakke toon doet het goed bij het publiek wat aan de lippen hangt van Evan Patterson. De uit Kentucky afkomstige zanger maakt ook wat grappen over scheidingen, daarmee hintend naar zijn scheiding van Emma Ruth Rundle in 2021. Dat is ook het voornaamste thema van zijn recente album ‘Don’t Let Your Love Life Get You Down’. We horen muren van galmende gitaren, maar ook gelatenheid en melancholie. Het is een sterk optreden, maar het voelt ook kort. Hadden we meer gelust van deze duisternis?

Dan is het de tijd voor Årabrot. Het kruis boven het podium knipt aan en respect voor de lichtshow die volgt en de band van onderaf belicht en de schijn geeft dat ze baden in een wolk van kleur. En dan wordt alles bevreemdend, want deze band, vernoemd naar een een stortplaats in Haugesund, is bijzonder. Kjetil Nernes op vocalen, klinkt als een einde-van-de-wereld-priester uit een obscure, zuiderlijke kerk. Karin Park, die we hier terugzien, danst tussen haar electronische apparatuur en kijkt met dezelfde intensiteit de zaal in. Beiden zijn gehuld in pastorale outfits, zoals te zien op de cover van laatste wapenfeit ‘Of Darkness and Light’. Er is ook een drummer trouwens, maar die kan niet op dezelfde zichtbaarheid rekenen als het echtpaar dat op het moment de creatieve kern van de band vormt (voorheen was dat Nernes in z’n uppie). En hoe klinkt dat dan live? Als Cormac McCarthy muziek had gemaakt, dan speelde hij in deze band denk ik. Årabrot lijkt er namelijk op uit om ons allemaal te converteren tot hun noise kerk, vol duistere symboliek en filosofische referenties. 

Het geluid van Årabrot is groots, van stadionformaat, maar juist in de intieme setting komt dat pas echt binnen. Er zitten hele sterke songs in de setlist vandaag, maar ook een paar momentjes die de cringe aantikken. Als Nernes het publiek toespreekt, alsof hij in een spreekgestoelte hangt vol ‘fire and brimstone’, geloof je hem. Als hij en Park ‘Fuck yeah’ blijven roepen minder. Ook de crowdsurf actie van Park later in de set voelt gekunsteld, dat past niet bij de energie in de zaal en voelt overbodig. Niet dat de band geen sterkere reactie verdient, maar dit is Eindhoven en zoiets als rock met synths vinden we toch best moeilijk blijkt. Toch overtuigt de Noorse band en zien we een bijzondere show in het Stroomhuis. Misschien had het wel langer mogen duren.