Het is november dus alweer voor de derde keer tijd voor The Sound of Revolution in het Klokgebouw (lees ook: verslag 2017 & 2016). Het punk en hardcore indoor festival van Eindhoven en omstreken. Op zaterdag staan de meeste bands gepland maar om de vrijdag een opwarmertje te noemen is een kleine leugen aangezien klappers als Life Of Agony, Dag Nasty en Propagandhi geboekt zijn.

Eindhoven Rock City begint bij het Amerikaanse Beowülf. Het is druk en aangezien de Warzone stage een laag podium is en de gemiddelde Amerikaan niet al te groot is zien we weinig op het podium. De heren hebben er zin in maar jammer genoeg lult de bezopen zanger/gitarist net iets te veel om de vaart in het optreden te houden. Zonde, want de jaren tachtig crossover is behoorlijk goed te pruimen, zelfs zonder oordoppen (het geluid staat niet al te hard). Met een mix van hardcore en thrash metal knallen de heren er op los alsof het nog steeds 1986 is. De petjes en bandana’s zijn weer van stal gehaald waardoor de show een blast from the past is. Jammer genoeg haakt een deel van het publiek halverwege af, misschien omdat de stijl toch wat ongewoon is tegenwoordig. De enige band van nu die raakvlakken heeft is Power Trip; echter Beowülf gooit er ook de melodie van punkrock in waardoor je een eigenwijze sound krijgt. Meer aandacht was verdient geweest maar misschien was het publiek het gelul van de zanger gewoon beu.

Tekst: Maurice van der Heijden | Foto’s: Elke Teurlinckx

Op de Revolution stage staan de punkrockers van Propagandhi klaar om iedereen te lijf gaan met hun progressieve punkrock, helaas lijkt het bij de eerste paar nummers alsof we nog naar een soundcheck staan te luisteren. De geluidsman krijgt het geluid niet onder de knie, daarnaast speelt de band ook niet strak. Zonde, want in de wervelwind van nummers gebeurt normaal veel op gitaar en drums. Het enige wat dan blijft staan zijn de steengoede composities, de vette riffs en onverwachte breaks van de Canadezen. De band staat verbeten te spelen tijdens de set en heeft er zin in, toch slaat dit maar mondjesmaat over op het publiek. Eindhoven is het toch vooral van oerdegelijk en simpel doorbeuken en daar is Propagandhi de band niet na.

Het is geweldig dat de organisatie het hardcore pareltje Dag Nasty heeft weten te strikken voor het kleinste podium van het festival. Met een subliem geluid in de broekzak gaan de vier Amerikanen er 45 minuten vol tegenaan. Bijna geen tijd voor praatjes en alleen maar oude hits komen langs. De band klinkt of het is blijven hangen in de jaren tachtig; het zou me niet verbazen als de snare, versterker en gitaarpedaaltjes van zolder zijn gehaald en er in de tussentijd geen apparatuur is aangeschaft. Geen moderne toetsers en bellen dus; oldschool melodieuze hardcore is wat de klok slaat. De energie van de band slaat over op het publiek maar dat is ook geen kunst met Shawn Brown als frontman. Hoewel de band op het laatst 1 keer in de fout gaat (de band is er laconiek onder en zet het nummer opnieuw in) zien we duidelijk dat de oudjes flink gerepeteerd hebben; in de set loopt alles naadloos in elkaar over. Kortom we hebben op deze vrijdag de perfecte hardcore show gezien; benieuwd wie dat zal overtreffen.

Van een heel ander kaliber is natuurlijk de groovy metal/hardcore met emotionele zang van Life of Agony. Mina Caputo, Alan Roberts en Joey Z. hebben een dame op drums gestrikt die de vellen wel weet te raken. Op het einde van de tour is de band in topvorm en alle klassiekers van ‘Rivers Run Red’ komen netjes voorbij. Het publiek smult en een uur lang is het een trip naar de jaren negentig glorie dagen. Van het album ‘Ugly’ komt “Lost at 22” nog voorbij en er is ook tijd voor een nieuw nummer dat geheel verwacht amper bijval krijgt. Later in de set stapt Billy van Biohazard (met BillyBio staat hij op de afterparty) op het podium en samen met de band wordt ‘Punishment’ gespeeld. Het dak knalt van het klokgebouw af. Life of Agony kwam, zag en overwon. De zaterdag van het festival heeft een zware kluif om dit optreden te overtreffen, helemaal als blijkt dat headliner Gorilla Biscuits niet kan komen vanwege afgelaste vluchten.

Door persoonlijke omstandigheden kan ondergetekende maar een paar bands zien op zaterdag. Gelukkig is er wel tijd voor het Belgische Toxic Shock. De band is begonnen als rappe hardcore band maar door de tijd zijn ze ontwikkeld naar thrashende crossover mannetjes. In het begin was dat niet altijd een succes maar vandaag maken ze indruk. Aan strakheid is gewonnen en de nieuwe richting is vandaag goed te pruimen. Ze zijn de energie en kwaadheid van de begintijd niet vergeten en een oudje als ‘The Survivalist’ zorgt voor meer olie op het vuur. Op de vroege zaterdag zijn er zeker zieltjes gewonnen.

De Vegan Metalcore van Earth Crisis is naar Eindhoven gehaald om bikkelharde metalcore te brengen. Zanger Karl Buechner is wat kilo’s aangekomen maar dat weerhoudt hem niet op als een razende over het podium heen te gaan. Zijn ruige schreeuw is iets minder intens als de glorie dagen van de jaren negentig maar nog steeds weet hij het vuur te vinden in nummers als “All Out War” of “Firestorm”. Zijn bandleden spelen de oude kraker super strak en de venijnige chuggah chuggah riffs gaan er in als koek. De groove en vlijmscherpe breaks doen de rest. De band begon wat stroefjes aan de show maar het laatste half uur was als vanouds.

In de zaal ernaast staat Agnostic Front de boel behoorlijk op te jutten met hun NYC. Uiteraard komt “Friend or Foe” voorbij en het uitzinnige publiek blijft het geweldig vinden. Inmiddels blijkt het festival uitverkocht te zijn; toch zijn er minder mensen omdat de organisatie het belangrijk vind om minder rijen en meer bewegingsvrijheid te maken. Een goede zet want je loopt gemakkelijk van zaal tot zaal om dan overal oude bekende tegen te komen. Dat is naast de kwaliteit aan bands ook een kenmerk van het festival; een gezellige tijd met oude en nieuwe bekenden.

Voor diegene die nog niet genoeg heeft gehad gaat nog naar de afterparty in Blue Collar Hotel waar Sect (met o.a. leden van Cursed en Earth Crisis) de boel nog 1 keer compleet aan gort stampt met de gruizige mix van Entombed death metal, hardcore en grindcore. Het toont gelijk de diversiteit aan van het festival want enkele momenten eerder stond de melodieuze oi-band Savage Beat menig Skinhead en Punkrocker te overtuigen. Terug naar Sect die met laag suizende gitaren een stoomwalseffect veroorzaakt. Tegen drie uur ontstaat er nog een moshpit en dat is de danken aan de slepende grooves die door de muur van geluid sijpelen. Zanger Chris Collohan mag dan al grijs zijn, zijn strot en energielevel is een voorbeeld voor menig tiener.

Kortom het festival is met verve afgesloten. Op naar volgend jaar want de organisatie is nog lang niet klaar met dit feestje. Naast de reguliere binnen editie in November (Bouncing Souls, Shelter, Outburst, Youth of Today en No Turning Back zijn al geboekt) komt er in de zomer ook een buitenfestival.