Normaal gesproken ga je naar de bioscoop voor een Marvel of DC Comics-film als je superhelden aan het werk wilt zien. Vanavond is het Muziekgebouw plaats van handeling. Daar treedt Nena op. Op het eerste gezicht een gewone dame van vlees en bloed. Maar vergis je niet. Ze brak dan weliswaar niet eigenhandig de Berlijnse muur af. Maar met de song ‘99 Luftballons’ nam ze in ’83 ongetwijfeld een voorschot op de gebeurtenissen van zes jaar later. Niet alleen bezong ze in die song de absurditeit van oorlogen (ook de koude oorlog) op zo’n aanstekelijke wijze dat het Reagan en Andropov, destijds de leiders van de landen die de wereldpolitiek domineerden met hun koude oorlog, aan het denken moet hebben gezet. Ook brak ze met dat nummer door alle taalbarrières heen. Alsof (de bijbelse) Babylonische spraakverwarring nooit plaats had gevonden. Niet vreemd als je bedenkt dat Duits (een taal die toch als hard en zakelijk geldt) ineens sexy bleek te klinken. En om nog even terug te komen op die muur die vanaf de vroege jaren zestig de beide Duitslanden én Berlijn in tweeën deelde, in ’89 enkele dagen voor de muur viel, verscheen haar song ‘Wunder geschehen’, alsof ze de tijdsgeest haarfijn aanvoelde.

Tekst: Theo Miggelbrink | Fotografie: Nadia Hagen

Maar genoeg over Nena’s “superkrachten” nu en over naar het concert. Dat trapt ze gelijk voortvarend af, al bij de tweede song, de klassieker ‘Nur geträumt’, heeft ze de meezingers op haar hand. En publieksparticipatie wordt hooglijk gewaardeerd. Voor even vergeet het publiek haar “bruinkolen-Duits” en doet net alsof ze vroeger opgelet heeft tijdens de lessen Duits op de middelbare school. Al is het aantal native speakers ook vandaag niet gering. Niet vreemd als je bedenkt dat Het Muziekgebouw voor stadion-rocker Nena een kleine zaal is. Dat is al gelijk te zien aan de podium opstelling. Op een verhoging, die op het eerste gezicht op een muur van gitaarversterkers lijkt waar een hairmetalband als Whitesnake zich niet voor zou schamen,  zetelen de drummer en twee toetsenisten. Maar bij nader inzien blijkt het toch een lichtwand te zijn, waar voor de Nena en haar beide gitaristen fraai uitgelicht hun ninja-achtige moves ten beste geven, terwijl de drummer en de beide toetsenisten op hun verhoging onopvallend de show van een strak ritme en een heerlijke vintage synthesizerlaag voorzien.

De energieke Nena kan ook lekker “apenkooien” met zo’n weelderig podium. Regelmatig klimt ze op de verhoging, zoals het aan het einde van de set gespeelde ‘Leuchtturm’. Maar even zo makkelijk duikt ze in het publiek zoals het halverwege de set gespeelde ‘Karawane’. En wie denkt dat dit een greatest hit-show is, heeft het mis. Toegegeven de klassiekers zijn mooi door de set heen geweven, zoals het fraaie ingetogen ‘Wünder Geshehen’, waarop achtergrondzangeres Emily even mag shinen op accordeon en van Nena na afloop en buiginkje en welgemeende knuffel ontvangt.

Maar nieuwere songs als ‘Kreis’ en ‘Berufsjugendlich’ kunnen zich meten met haar klassiekers. Niet vreemd als je bedenkt dat Nena niet alleen die “superheldin” is die een belangrijke rol had in Die Wende, maar na haar comeback-duet ‘Anyplace, Anywhere, Anytime’ (zoals de Engelse titel van haar oorspronkelijk Duitstalige hit ‘Irgendwie, Irgendwo, Irgendwann’ luidt) met de Britse zangeres Kim Wilde, ook de bron van de eeuwige jeugd aangeboord lijkt te hebben. Die “eeuwige jeugd” dankt ze niet alleen aan een gezond dieet van rauwkost (“Ze eet alleen maar sla”, grapte de Nederlandse zangeres Ellen ten Damme daar ooit over) maar ook aan haar iconische uitstraling. Dat hoofd met die vrolijke smile en veel te lange pony straalt nu eenmaal het tomeloze enthousiasme uit dat ze ook vandaag met achteloos gemak op haar publiek over weet te brengen. En natuurlijk worden de grootste hits als ‘Leuchtturm’ ‘99 Luftballons’ en ‘Irgendwie, Irgendwo, Irgendwann’ voor het laatste bewaard, gelardeerd met stukjes ‘Blitzkrieg Bop’ (van The Ramones) en ‘Hey Jude’ (van The Beatles). Maar Nena is zeker geen retro-act. En ondanks dat ze 63 lentes jong is hoeft ze ook nog niet met pensioen. Want ze is nog steeds, zoals Rockcity’s Nadia het zegt: “So fit wie ein Turnschuh”.