Het zou wel eens een shit show kunnen worden, schrijft het altijd opbeurende Eindhovens Dagblad over Talib Kweli. Als referentie wordt een show van 5 jaar terug in Doornroosje gegeven. Afijn, wij waren in de Effenaar, Talib Kweli was op tijd en enthousiast en het ED kopte vrolijk door met wat pro-gentrificatie stukken over het einde van de leefbaarheid in de binnenstad. Eigenlijk precies het soort shit waar Kweli zich tegen afzet in zijn raps. Als alles volgeplempt wordt met wolkenkrabbers, hoe krijgen we dan ’t Stroomhuis terug? Ok, ander onderwerp.

Tekst: Guido Segers | Foto’s: Theo Visser

Het is jammer genoeg nog vrij rustig als de avond aftrapt met Starrlight. De Helmondse rapper (of Eindhovense, voor ons is ’t allebei prima), ook bekend als Teagan Taylor, heeft een eindeloze energie en rapt vlijmscherp en razendsnel, maar is ook echt niet van plan het publiek lekker te laten gapen van achter uit de zaal. Ze was onlangs in de states, opende voor veel grote namen in de hiphop (GZA, RA The Rugged Man, Jeru Tha Damaja en veel meer) en stond in de USA op het podium, en weet dus wel van wanten.

“Ja, Eindhoven, ik weet wel hoe het hier gaat… Ik kom wel naar jullie toe.” Ze spring thet podium af en doet de volgende nummers terwijl ze door het publiek loopt, iedereen opjuttend en opzwepend met een energieke bounce in haar beats.Je begint je op een gegeven punt zorgen maken of Kweli hier dadelijk wel tegenop kan. “Starrlight, remember the name, remember the face.” Will do!

Even lijkt het wat lauwtjes te starten als de DJ nagenoeg niks doet om het publie op gang te krijgen. De beste man moet ook doorhebben dat er niet zo heel veel publiek is en dat is te merken. Het lijkt er dus even op dat we inderdaad een matige show voor de boeg hebben, maar dan springt de MC uit Brooklyn zelf het podium op. Talib Kweli is er vandaag in ieder geval helemaal bij en springt meteen op de beat met een lekkere flow en hoge energie. Tussen de nummers door heeft hij veel te vertellen over ongelijkheid in de wereld, en hoe je vooral je niet gek moet laten maken door mensen die je onderuit willen halen: “Don’t let them bully and shame you for feeling woke!” Hij linkt dat aan het sensitief zijn voor de onderdrukking van anderen, en ongelijk heeft hij niet.

 

Toch is de set zelf nergens zwaarmoedig, ondanks het feit dat een aantal van de bezongen rappers er niet meer zijn. Zo doet Kweli een tribute aan MF DOOM met een versie van de track ‘Old School Rules’, waarbij hij fragmenten van tekenfilms toont. Toch trekt de MC de show prima in z’n eentje. Ook de smooth refreintjes van ‘Never Been in Love’ komen er goed uit, en hij krijgt het publiek ook nog eens mee. Op een gegeven moment is hij even foetsie en de DJ draait wat reggae, maar na wat mogelijk een korte plaspauze was, gaan we weer door.

Aan het einde van de set nodigt hij zangeres Ayanna Irish uit op het podium, wat weer een paar andere songs mogelijk maakt met haar zang. Krachtig en vol dynamiek, zou je haar zo een ‘All I Want For Christmas’ horen doen. We krijgen een korte Aretha Franklin cover, maar ze zing nog op meerdere songs mee. Hitje ‘Get By’ komt ook langs en de energie blijft hoog in de zaal, ondanks de karige opkomst. Talib Kweli laat je vergeten hoe leeg de zaal is en weet met funky beats, en positieve, energieke teksten je mee te nemen op reis en eigenlijk is dit gewoon een hele goede show van een rapper die hier wil staan. Ondanks alle berichtgeving dus.