Laten we wel wezen, bij sommige bands weet je gewoon dat je er vaker van gaat horen. De Eindhovense band Tamarin Desert is gedoemd om te scoren en dat doen ze ook met hun ‘Surf’ EP, onlangs gepresenteerd in het Stroomhuisje met een toffe Gruismeel showcase.

In 2014 kwam de band met hun debuut op de proppen in de vorm van demo ‘Indian Woods’, waarop de band nog een beetje woestijnzand tussen de kiezen had en wat Queens of the Stone Age achtige invloeden liet horen. Die sound hebben de mannen ontwikkeld, bijgeschaafd en vervormd tot een eigen geluid van deze tijd, passend bij het populaire psych gevoel.

Uitgestrekte soundscapes met lekker nagalmende gitaarklanken begroeten je op ‘ How It Could Have Been’. Het hele geluid is wat afgeschuurd, de scherpe randjes en het gruizige is er een beetje af. Spacy en ongelooflijk ontspannen zijn omschrijvingen die zeker bij het geluid passen van de jonge band, maar ook is het geluid vaak speels. ‘ Don’t You Know’ heeft wel een beetje de vibe van een nummertje, met zang van Prata Vetra< s Reynard Cowper met de onverwachte hoekige halen. Opvallend is de prominente, stuwende drum op dit nummer.

Dat gevoel van een surf band zit in de algemene sound, niet zozeer in de gitaarpartijen. Dat gaat vreemd genoeg allerlei kanten op, want op ‘Dreams’ horen we The Stone Roses terug met die grootse partijen en halen van de zang die zo doen denken aan een stadiongeluid met die galmende effecten, machtig spul dit. Het laat ook dat complete warse horen van het hele pscych genre (als je het zo al mag noemen). Onconventioneel muziek maken met wat je tegenkomt en dat in een eigen jasje steken. ‘Desires’  volgt daar op met een solide basisritme en gitaargetokkel, wederom een nadrukkelijk jaren zestig gevoel is aanwezig.

Tamarin Desert klinkt echter nooit verjaard of retro, het zijn bekende klanken, maar met een eigen twist en smaak. Dat maakt de band ook zo sterk, ook op slotnummer ‘Fool’s Last Stand’, wat in April 2015 als single aan de wereld ten gehore gebracht werd. Het nummer voelt ook een tikje anders aan, net wat theatraler en opgeklopter dan de voorgaande vier tunes, maar met hetzelfde gevoel. Ook hier laat de band het lekker hangen. Het sluit een EP af die meer beloofd en hopelijk op niet al te lange termijn.