Maakt het uit als je een recensie schrijft over een plaat van een band waarmee je bevriend bent. Een band waarmee je zelfs een project hebt waarmee je daadwerkelijk ook een aantal tracks van het album live speelt? En maakt het uit dat je, afgezien van die G.L.O.S.S. 7” en die Angstgegner plaat, de afgelopen paar jaar naar geen degelijke hardcore plaat hebt geluisterd omdat je je sinds eind jaren 90 totaal niet verdiept in dit genre? In het geval van deze recensie/Tarantino maakt dat echt geen ene snars uit.

Tarantino levert met Seven na een aantal splits en een EP zijn eerste langspeler af. De plaat is verschenen op het sympathieke White Russian label dat een fijne neus heeft voor punkrock en melodische hardcore. Tarantino is op papier daardoor een iets wat vreemde eend in de bijt met hun lompheid en directheid

Wat Seven zo ontzettend sterk en divers maakt is het samenraapsel van de verschillende ‘core’ in hun sound; opener I Cannot Breath bevat genoeg math invloeden, Requim is een botte buts op je rechter oog. Betray had niet misstaan op een willekeurige Nederlandse hardcore klassieker uit circa 1997. En in de laatste track ademt zelfs poppunk.

Halverwege wordt even gas terug genomen in het instrumentale en melodieuze Calvary waarna brulboe Randy en co je met Drunkyard’s plea bruut wakker schoppen. ‘Hier, pak aan schavuit.‘ moesten band en producer gedacht hebben.

Eerlijk gezegd kent de gehele plaat kent geen zwak moment. De shuffle onvriendelijke track volgorde voelt natuurlijk en een logische keuze. Tel daar het prachtige art-work bij op en je hebt een van de beste releases dit jaar uit het hardere genre. Oi!

Zelf luisteren? Check de plaat in zijn geheel op de bandcamp page van de band.