Image Image Image Image Image Image Image Image Image Image

| 4 december 2024

Scroll to top

Top

Tarja onaantastbaar in Cacaofabriek

Tarja onaantastbaar in Cacaofabriek
Guido Segers

Op deze maandagavond staat de parkeerplaats van de Cacaofabriek goed vol. De Helmondse zaal weet namelijk zo nu en dan toch pareltjes te boeken in de kleine, maar knusse zaal. Dit keer is dat niemand minder dan zangeres Tarja Turunen.

Foto’s: Justina Lukosiute | Tekst: Guido Segers

De Finse zangeres mag dan de wat kleinere podia bereikt hebben, de opkomst en trouw van de fans is er niet minder om. Als een zwerm bijen plakt er een menigte voor tegen het podium aan ver voor de start van het optreden. Wel zijn er wat interessante support acts meegenomen voor deze avond. In augustus 2016 bracht het voormalige gezicht van Nightwish haar laatste album uit, getiteld ‘The Shadow Self’

Die vroege opkomst is dan weer goed nieuws voor het drietal Skinflint uit Botswana. Botswana werd als metal land op de kaart gezet door de documentaire van Vice, maar de onlangs uitgekomen docu ‘March Of The Gods’ laat pas echt zien wat het land te bieden heeft. Skinflint is een apart genoodschap dat traditionele heavy metal speelt, maar daar etnische elementen aan heeft toegevoegd.

De multi-etnische groep laat daar de metal niet onder leiden, die vooral vrij recht door zee is met een specifieke, agressieve bite. Het geluid leunt flink op de prettige grooves en het funky geluid van bassist Kebonye Nkoloso. Dat staat vaak haaks op het hectische drumwerk van Alessandra Sbrana en de vinnige zang die Giuseppe Sbrana laat horen. Na een korte set neemt de band snel afscheid en vertrekt. Het publiek weet misschien niet eens dat dit best iets bijzonders is, wat hier op het podium stond.

De tweede opwarmer is My Own Ghost uit Luxemburg, een band die qua enthousiasme in ieder geval de juiste snaar raakt bij het publiek. Gehuld in matchende leren jacks. Het geluid is stevige, maar gepolijste metal voorzien van electronische samples om een beetje dat futuristische nu-metal geluid te krijgen zonder ooit echt het eigen geluid te verlaten. Zangeres Julie Rodesch heeft een warm stemgeluid, maar niet het grootse bereik wat zo probeert neer te zetten. Vocale truukjes doen het wel leuk overkomen.

Valt er nou echt wat aan te merken op My Own Ghost? Nee, maar het is gewoon allemaal net iets te huis-tuin-en-keuken-metal. Er zit veel plezier in de show, maar het mist de overgave. De band gaat wel bijna een tweede album uitbrengen en weet als support act succes te boeken. Ik kan het niet anders omschrijven dan weinig indrukwekkend.

Het is toch een hele tree hoger op de ladder wat daarna het podium op komt. De band van Tarja Turunen is een geoliede machine van gepassioneerde muzikanten met een onmiskenbare chemie. Het is ook écht de band van de Finse zangeres, niet de begeleidingsband. Als de koningin van de symfonische metal het podium op komt is er dan ook meteen oogcontact met elkaar. Oogcontact is sowieso een kenmerk van Turunen. Op het einde van de avond zal er niemand binnen haar zicht veld zijn die ze niet recht in de ogen heeft gekeken. Dat intieme en toch afstandelijk blijven, het doet iets met je als toeschouwer.

De set bestrijkt werk van de nieuwe plaat, zoals ‘No Bitter End’. Een nummer met een sprookjesachtig karakter. Het publiek heeft Tarja na één of twee nummers al mee en klappen en wuiven doet men de hele set lang mee. Het geluid zit haar zang af en toe in de weg, maar tijdens de continue beweeglijke performance merk je dat niet eens. Toch is de opera zang zuiver en overtuigend op songs als ‘Eagle Eye’ en andere favorieten en weet Tarja ook daarmee haar publiek te raken. Als de zangeres dan na een groot deel van de set even het podium verlaat, mag de band even los gaan. Zelden zie je een band zo genieten van hun eigen spel en elkaar. Een heerlijke beleving voor de toeschouwer.

Na een uurtje wordt de set ook even omgebouwd voor een akoestische reeks nummers, waaronder het geliefde ’I Walk Alone’.  Daarvoor is de zangeres even snel gaan omkleden, maar geen moment valt ze uit de performance. Tussen de nummers door wordt er een praatje gemaakt, maar geen moment lijkt dat onoprecht of gespeeld. Natuurlijk is er aan de hele opvoering een theatraal moment te bespeuren, maar de hele band weet maar al te goed dat je live vorm moet geven aan de performance. De enige die daar af en toe buiten vallen zijn drummer Timm Schreiner en toetsenist Christian Kretschmar. De ene vanwege een wat rebelse houding en de ander is gewoon bijzonder ingetogen. Het is een genot om deze show mee te maken en natuurlijk worden er nog wat afsluitende hits gespeeld.

De band speelt uiteindelijk net geen 2 uur lang. Opvallend weinig Nightwish songs sieren de setlist. Tarja is nu 20 jaar actief in het vak vertelt ze en is nog altijd een fenomenale zangeres én performer. De tijd dat ze Nightwish daarvoor schatplichtig was laat de zangeres nu toch definitief achter zich.