Ik heb 3 dingen geleerd vanavond. Snorretjes zijn in, on stage monitors uit en Fit For A King is een geweldige live band. Het is geen volle bak bij de Effenaar, maar met het oog op het winterse weer en het vroege tijdstip valt de opkomst me toch niet tegen. Gezellig druk dus. Wat me opvalt is het grote gehalte aan dunne snorretjes op de bovenlippen van kortgeschoren jonge koppies en de grote hoeveelheid shirts van de optredende bands om de lichamen. De ongeschreven wet dat je niet komt opdagen in een shirt van een band op het podium wordt hier op grote schaal overtreden. En dat is natuurlijk helemaal prima!

Tekst: Jochem van der Steen | Foto’s: Femke Valks

Even lijkt het er op dat de door Western geïnspireerde hardcore band Spiritworld op het podium staat als opener. Ik kan me niet herinneren dat de laatste keer dat ik Gideon zag ze ook met cowboylaarzen en dito hoed op het podium stonden. Wanneer het kenmerkende beukende geluid van de band start weet ik gelukkig snel zeker dat ik met de juiste band te maken heb. Toch heb ik ze overtuigender gezien. Het geluid is niet helemaal lekker, de echte energie lijkt wat te ontbreken en ik voel me al snel verveeld. Jammer, meer van verwacht.

Mijn verwachtingen waren hooggespannen voor SeeYouSpaceCowboy. Meer woke dan de hele fractie van BIJ1 is dit echt een band van nu met een zeer sterke pro-LGBT+, vegan, antiracist en antikapitalistische boodschap. De door henzelf omschreven sasscore die ze op de plaat laten horen spreekt me zeer aan. Spannend dus of dit live ook waargemaakt gaat worden. Gelukkig werd ik niet teleurgesteld. Vanaf het begin is de performance ontzettend energiek. De met lekker dissonante gitaargeluiden omlijste screamo vocalen van Connie Sgarbasso halen zeker het niveau van de opnames. Haar soms kokette maniertjes, afgewisseld met juist in haar zelf gekeerde momenten zijn boeiend om te zien. De achtergrondvocalen van haar bandleden waren helaas wat minder, maar dat werd ruimschoots goed gemaakt door de capriolen die met de gitaren werd uitgehaald en de beweeglijkheid op het podium.

Hoewel ik zeker wat nummers van Fit For A King kan waarderen ben ik nooit een groot fan geweest. Dat wisten ze vanavond te veranderen. De warmte die frontman Ryan Kirby in zijn stem weet te leggen bij de clean vocals voelen als een troostende bak warme chocomel, terwijl zijn geschreeuwde en gruntende vocalen diep en rauw zijn. Hoewel hij energiek is heeft hij ook een soort uitstraling van rust, iets aangenaams wat de sfeer in de zaal ook heel broederlijk doet voelen. De opbeurende, inspirerende teksten doen me denken aan Killswitch Engage. Sterk zijn ook de acties van de andere muzikanten. Gitaren worden zo snel om het lichaam gedraaid dat het een tornado lijkt, er wordt gesprongen, geschopt en als hoogtepunt rolt de ene over de andere gitarist zijn rug heen. Lust voor het oog en oor dit. Wat me verder nog opviel was het gebrek aan stage monitors. Die heb je natuurlijk ook niet meer zo hard nodig met alle high-tech oortjes die je als muzikant kunt dragen tegenwoordig.

Met zo’n sterke bands in het voorprogramma is het risico groot dat de hoofdact een beetje tegenvalt. Helaas is dat ook zo. Ik voel bij The Amity Affliction gewoon niet hetzelfde vuur als bij de tweede en derde band van de avond. Het kruit wordt ook redelijk vroeg verschoten door meteen te openen met de grootste hit, Pittsburgh. De cleane vocalen van bassist/Ahren Stringer zijn van een hoog niveau, daarbij verbleken die van SeeYouSpaceCowboy, dat moet gezegd worden. Die krijgen een extra kans om te schijnen wanneer er een akoestische gitaar als begeleiding klinkt bij het gevoelige All Messed Up. Het publiek hebben ze zeker wel op de hand en er wordt dan ook uitbundig meegezongen met bijvoorbeeld Soak Me In Bleach. Het toegift mag met één nummer aan de korte kant genoemd worden helaas. Maar goed, dat geeft de bezoekers de tijd om voorzichtig over de soms gladde wegen naar huis te keren met een warm gevoel van binnen.