Eindelijk is het zo ver, het is zondag 29 juni. De try-out show van The Gathering in Dynamo Eindhoven staat op het programma. De rij stond al om 19:15 tot ver om de hoek van de concertzaal. Fans niet alleen uit Nederland, maar uit heel Europa – en zelfs uit Mexico, de Azoren en Chili – verzamelden zich voor een avond die voelde als een verjongingskuur.

Sommigen hadden The Gathering in de jaren gemist, anderen hadden de band al meer dan honderd keer gezien. Eén ding was duidelijk: dit was geen gewone show, dit was een viering van een muzikale mijlpaal. Tekst: Nadia Hagen | Fotografie: Nadia Hagen.

“Een droom die uitkomt”

De sfeer vooraf was geladen met verwachting. De eerste rijen werden snel bezet, met geen centimeter ruimte tussen de bezoekers, merchandise vloog al vanaf het binnenkomen over de toonbank, en gesprekken gingen over verloren jeugd, oude concerten en de magie van het gevierde album Mandylion. “Wie wil er nou niet weer 15 zijn?” verzuchtte een fan uit Portugal.

De show: nostalgie met nieuwe kracht

De band trapte af met sferische klanken en sirene-achtige geluiden. Anneke van Giersbergen liet aanvankelijk op zich wachten, en toen ze verscheen, was haar zang nog niet goed afgesteld. Dat hoort blijkbaar bij een try-out show. Na een nummer of drie hadden zowel de geluidsman als ook de lichtman hun draai gevonden en was behalve het drumstel ook nog de rest van de band en eindelijk ook Anneke’s zang goed afgesteld. Al snel wist Anneke de moeizame start goed te maken – met vaste stem, betoverende uithalen en haar kenmerkende krullen dansend in het licht. Ze leek verrast door het overweldigende enthousiasme van het publiek.

De setlist was een zorgvuldig opgebouwde reis door Mandylion, met uitstapjes naar jonger werk. Bij “In Motion #2” wiegde het publiek mee, en tijdens “Leaves” – mijn persoonlijke highlight van de set – vulden vogelgeluiden de zaal voordat strakke gitaarsolo’s losbarstte. “Strange Machines” bracht de zaal tot een kookpunt – haren wapperden, stemmen zongen mee, en Anneke riep:

“This is crazy!”

gevolgd door een luchtkus. Inmiddels kon de airco de stampvolle zaal niet meer bijhouden en de zweetdruppels rolden menigeen over het voorhoofd.

De band: ouder, wijzer, nog steeds magisch

Hoewel de band zichtbaar ouder is geworden – de bassist speelde zittend vanwege een rugblessure – straalde het speelplezier er vanaf. De drummer werkte zich in het zweet om de oude sound voor elkaar te krijgen, en de muzikanten bewezen met een prachtige versie van “Sand and Mercury” dat ze het nog steeds in de vingers hebben.

Anneke is gegroeid als performer. Ze fluisterde richting publiek, zong, betoverde. Bij de uithalen bewees ze opnieuw waarom ze wordt beschouwd als een van de beste zangeressen van Nederland.

Achteraf: een gevoel van thuiskomen

Na afloop waren de reacties unaniem positief.

“Fantastisch”,“Voelt weer compleet met Anneke erbij”,“Vroeger zat er wat meer beweging in, maar dit was intenser” 

In een kort interview na de show vertelde gitarist René Rutten dat het idee voor deze reünie ontstond toen de band vorig jaar een gouden plaat kreeg. Op de vraag of ze de muziek nog wel konden spelen antwoorde hij: “Liedjes verleer je niet, het is net fietsen”.

De keuze voor Dynamo was praktisch – klein (de helft van Doornroosje), intiem, dichtbij (Anneke woont in Eindhoven) en twee dagen beschikbaar om de dag ervoor nog te kunnen repeteren. De shows in Doornroosje in augustus beloven fantastische shows te worden, wellicht net iets anders qua setlist, maar zeker zonder vuurwerk: “Daar heb ik een hekel aan” zo René.

Conclusie

The Gathering bewees dat je met dertig jaar op de teller nog steeds kunt ontroeren, verrassen en verbinden. Dit was geen reünie uit nostalgie, maar een viering van tijdloze muziek. En voor even – heel even – stonden we op Dynamo Open Air ‘96 als 15-jarige met onze haren te zwaaien.