The Jeffrey was eens een vierkoppige alternative/indie band opgericht in 2012, maar in de startblokken hield de band er in 2013 al mee op. Vier jaar later besloten Ruben Goedewaagen en Stein van den Akker om hun muziek opnieuw uit te vinden, ditmaal met slechts twee leden.

The Jeffrey kenmerkt zich door een basgitaar met een volle mix van helder en laag geluid met net genoeg tinten hoog als kers op de taart, dit over drijvende drums en rauwe vocalen. Het resultaat is dat de band klinkt als Nirvana en Royal Republic die zijn gaan jammen maar daarbij hun gitaren thuis hebben achtergelaten.

Een vintage sound in een modern jasje, zo komt Waiting for your Smile binnen. Hiermee bewijst de band al meteen geen gitaren nodig te hebben. Het hybride basgeluid overkoepelt namelijk beide functies en ligt stevig in de mix. Door het ontbreken van de gitaren nemen zowel de bas als de drums meer vrijheid in, in plaats daarvan maken ze op authentieke manier gebruik van ritme en melodie. De vocalen zijn wat dromerig en niet altijd on point. Toch bouwen deze dan uit naar een veel rauwere zang. End Of The Line heeft een sterkere drive. De drums houden het simpel maar behouden daardoor de flow.  Zo spelen beide muzikanten samen met het ritme en dansen allerlei kanten op. Ook harmonische vocalen komen er aan te pas.

De EP laat zijn garage-feel pas echt merken met The Only One. Het nummer is stevig, catchy en gaat een meer sinisterere richting in, en dat op een bijna funky backbeat. Dit maakt het een rijke compositie die al gauw interesse wekt bij het luisteren. Ook is de band catchy, zoals duidelijk naar voren komt bij Higher Ground met een zanglijn die goed blijft hangen. Ze zijn daarbij ook niet bang het grunge genre in te duiken met What Did I Do. Dit nummer heeft een nog diepere bassound en schreeuwende vocalen zoals we die van Nirvana kennen. De melodie is zwijmelend, maar wordt agressief uitgevoerd. Zo hebben de heren indie en grunge boots aan met een eigen voetafdruk.  Het duo laat horen van veel markten thuis te zijn, maar toch is alles nog steeds sterk herkenbaar als ‘the Jeffrey’.

De zelfgetitelde EP heeft een duidelijke opbouw met een logisch verloop van nummer tot nummer. The Jeffrey lijkt sterk beïnvloed door diverse stijlen maar heeft daarin een hele eigen stempel. De EP is in zijn geheel catchy, maar scheurend. Het siert ze, dat ze met slechts twee bandleden de vrijheid optimaal benutten. Ze laten zien dat ze creatief overweg te kunnen met sound en composities en maken dit eigen. De voetafdruk die dat maakt brengt ze veelal dicht bij de grunge.  Zo gebruikt The Jeffrey eigenheid om een sterk debuut neer te zetten. [ spotify link hier ]